Boekentips van Boekhandel Riemer

Als arts verliest Maud haar beste vriend Michiel, nadat zij hem niet kon redden. Ze trekt zich terug op het Pieterpad, op zoek naar ademruimte, zichzelf en misschien vergeving. Onderweg voert ze denkbeeldige gesprekken met Michiel en duikt ze in hun gedeelde verleden. Ik liep al lezend met haar mee: elke stap voelde echt. Floor Gerritsma laat Maud struikelen, twijfelen en dóórgaan. Soms scherp, saai of onverwacht grappig, precies zoals rouw kan zijn. Langzaam maakt Maud ruimte voor een nieuw zelf, zonder hem. De herinneringen, een schrijnend zijpad over Michiels jeugdtrauma en fijne weetjes over het pad en de natuur maken dit tot een gelaagde, stille roman. Een boek dat ruimte geeft aan verlies, vriendschap en aan wat er blijft als iemand er niet meer is.

Zo’n acht jaar geleden kreeg de destijds 28-jarige Lieke Marsman te horen dat ze kanker had. Door de uitzaaiingen mist ze nu een arm, maar ze leeft! In haar boek verwerkt ze dagboekfragmenten waarin haar omgaan met de ziekte centraal staat. Ze mijmert en concludeert: ” Het leven is het waard te leven, maar alleen zolang je omarmt dat alles op losse schroeven staat.” Vol bewondering en (ook) verbazing heb ik het boek gelezen. Ze is een heel sterke persoonlijkheid die soms ongewoon hard op dingen reageert. Zoals iemand die zegt: “Jouw ziekte heeft mij geholpen om…”  en haar reactie: ‘Shut up. Ik crepeer hier niet om jou beter te laten voelen..”  Pittige dame. Naast haar persoonlijke beslommeringen lees je over filosofische en zeer informatieve (als het je interesseert) verhandelingen over kwantummechanica, de westerse medische wetenschap (heel wat harde vegen uit de pan!) en tenslotte het vinden van God. Allemaal zeer eigenzinnig en abnormaal. maar ja, wat is normaal als je met de dood leeft? Intrigerend.

De boeken van Faggiani zijn feestjes om te lezen. Zeer uiteenlopende onderwerpen (maar altijd de liefde in het middelpunt) en deze keer volgen we Gregorio die een oude wijnboerderij erft. Nadat hij zijn ouders plotseling verliest en zijn vrouw er van de ene op de andere dag vandaar gaat, probeert hij zijn leven weer op de rit te krijgen. Dat lukt aardig als een grootgrondbezitters zijn boerderij willen kopen. Maar als hij verliefd wordt op een oude jeugdvriendin met wie hij samen gaat leven, gaat hij de dingen anders zien. En dat wordt nog versterkt als zijn dementerende ex bij hen komt wonen. Verdrietig, dromerig warm Italiaans en steengoed geschreven. Was weer een feestje.

Voorop zie je de schitterende Highlands. Daar waar Fenna, het hoofdpersonage uit het boek, de West Highland Way gaat lopen. Het zijn vooral de schitterende natuur en de wonderlijke markante personen die het een prachtige walking trip maken.Voor liefhebbers van het Zoutpad (Winn) of Omlopen (Schedler) verplichte kost. De onderliggende verhaallijnen van haar relatie met haar dementerende vader en het jaloersmakende karakter van mede-wandelaar Sam, zijn prachtige verweven in haar zoektocht naar zingeving. Een pareltje.

Het moeilijkste voor een schrijver is volgens mij: een meesterlijk debuut schrijven (en Viktor was dat!) en dan met een tweede boek komen.. Wat moet je dan nog schrijven? Fanto pakt weer een oorlog gerelateerd thema, maar nu geschreven vanuit een hechte vriendengroep. 6 jonge mensen sluiten een vriendschap voor het leven in Oostenrijk. Maar als de W.O. II zich aandient gaat het in de de groep schuren. De dood, ideologieën, geaardheid en wantrouwen gaat rond in de groep. Het eeuwenoude verhaal van de strijd zonder winnaars, maar zo prachtig en meeslepend beschreven. Op het puntje van je stoel. En nu maar wachtend op nummer drie. Komt vast goed.

Achterop het boek staat dat de ultieme vraag bij dit boek is: “Wat zou jij doen voor een mens in nood?” Maar mijns inziens is het veel meer dat dit boek laat zien hoe een gebeurtenis voor zowel de redder als de geredde, zeer traumatisch kan zijn. Leah glijdt de gracht in terwijl ze achter het stuur van haar auto zit. De studente Mirjam redt haar. Eind goed al goed? Nee, want Koelemeijer beschrijft vervolgens wat voor impact dit heeft op beide dames. Ademloos lees je dit prachtige kleinood van psychologisch getrouwtrek van gevoelens, gedrenkt in spanning en emotie.

Constant lezen met een glimlach. Je stapt in het midden van de 19e eeuw met edelen, voetvolk, zelfgebrouwen brandewijn, een graaf en zoonlief. En door de overbaat aan achterklap, jaloezie, onzinnige plannen die gedoemd zijn om te mislukken en de veelheid aan alcohol, is het boek totaal niet serieus te nemen. Maar als een van de weinige schrijvers van nonsense boeken, weet hij je bij de les te houden. Want steeds als je denkt dat het niet gekker moet worden, doet hij er nog een schepje bovenop. En als je al zijn boeken nog niet hebt gelezen, gewoon doen. Heel gezond voor je lachspieren. 

Dit is het elfde deel van de thrillerreeks met Kim Stone in de hoofdrol en wat mij betreft misschien wel de beste tot nu toe. Het hele team is weer aanwezig (inclusief een baas die in haar nek hijgt en een bad guy collega) en je raakt na zoveel delen gehecht aan alle personages. Dat is al heerlijk lezen maar het verhaal is ijzersterk. Je loopt in een school met hoogbegaafden, je maakt kennis met de vervelende ouders die om te kinderen heen staan en er worden afschuwelijke moorden gepleegd. En het is zo knap hoe Marsons die ingrediënten bij elkaar brengt en er een boek van maakt. Politiepetje af.

Een prachtig integer geschreven memoir van Christien Brinkgreve. Na het overlijden van haar man gaat ze in gesprek met haar huis om de zwaarte en volheid langzaam te veranderen in lichtheid en openheid.
Niet alleen haar huis is verwaarloosd, ze komt erachter dat ze zichzelf ook verwaarloosd heeft. Het opruimen is als het afpellen van lagen die ongemerkt in haar relatie en leven zijn ontstaan. Zoals ze zelf schrijft in haar epiloog; het is een beschrijving hoe onze liefde steeds vaster kwam te zitten in de karrensporen van het verleden die ons gevormd hebben. In ons eigen leven en in de patriarchale cultuur waarin we zijn grootgebracht. Ze kijkt eerlijk naar haar eigen rol hierin. Het symbool van het uitruimen van het huis geeft heel mooi weer hoe het proces in haar zelf verloopt. 

1 mei 2025 komt Arnold Huijgen bij ons in de winkel in Groningen. Zijn boek “Maria” zal dan uitgebreid toegelicht worden. Het boek werd bekroond als theologisch boek van het jaar en dat is terecht. Al was het maar om de enorme hoeveelheid research die er in dit gestoken is. Zowel theologisch als geschiedkundig is er erg veel te beleven aan dit boek. Huijgen komt van Protestantse huize maar het is zo prettig dat Maria-verering, Maria-beelden e.d. niet afgedaan worden met goed of fout. Bidden tot Maria is dan vanuit zijn oogpunt niet nodig (want waarom niet direct tot God?)  en Maria is dan wel geen God, maar wel een heenwijzing naar Hem. Zo is het constant nadenken en leren. Huijgen geeft les op universiteiten, maar weet zijn boeken  laagdrempelig te houden voor iedereen. De avond en het boek: aanraders.

Vanaf de eerste bladzijde geboeid door de levendige schets van de personages. Net als in het vorige boek staat het leger en je land (“het is je familie…”) staan centraal en met name de invloed die deze hebben op de relaties thuis. Als extra thema komt PTSS erbij in dit nieuwste boek. Naast de levenslessen die dit alles oplevert, beleef je veel ontroerende, schokkende en confronterende momenten. Schrijnend en pijnlijk wordt duidelijk hoe PTSS in het leven van Jolene ontwrichtend kan werken. Het is gemakkelijk te lezen maar blijft boeiend. Met vaart geschreven en gelezen.

Benali schrijft zoals hij praat: met een enorme snelheid en geestdrift. Het aantal boeken loopt tegen de 100, bij diverse uitgevers, bestaande uit een keur aan genres (geschiedenis, onderwijs, literaire non-fictie etc.). Zijn nieuwste roman (als je dit leest waarschijnlijk al verouderd) is De Opdracht van de Moor. Het is een geweldig fantasieverhaal met een dringende ondertoon. De Moor Lorenzo krijgt van een obscuur bedrijfje in Nijmegen een opdracht. Hij moet verhalen gaan schrijven over Venetië. De interviews die hij hiervoor doet, de daadwerkelijke verhalen die hij vertelt en de. vele anekdotische ontmoetingen maken het een wirwar van een stuiterende roman. Maar het heeft allemaal een doel, want Venetië dreigt onder water te lopen en moet verhuisd worden naar de Arabische woestijn. Wat hebben wij met de wereld gedaan ? Is er nog iets te redden? Hilarisch boek dat noopt tot nadenken.

Een heerlijk sci-fi verhaal dat voor het grootste deel leest als general fiction. Zelu zit in een diep dal als ze begint met het schrijven van Rusted Robots. Nooit eerder heeft ze succes gehad als auteur, maar dit boek wordt een gigantische bestseller. De bekendheid die dit met zich meebrengt heeft grote gevolgen – zowel positief als negatief. Tussen de hoofdstukken vanuit Zelu’s perspectief door lezen we interviews met haar naasten en fragmenten uit Rusted Robots. Samen vormen ze een prachtig geschreven beeld van Zelu, een sterke vrouw uit een grote Nigeriaans-Amerikaanse familie. Als kind is ze verlamd geraakt, maar haar nieuwe bekendheid en rijkdom geven haar mogelijkheden die ze nooit had zien aankomen. Ik heb genoten van het boek! Zowel de delen over Zelu als de sci-fi fragmenten uit haar roman grepen me, en de focus op Zelu’s afkomst leerde me veel over verschillende aspecten van de Nigeriaanse cultuur. Dikke aanrader!

Dit debuut verraste me op alle fronten. Het verhaal, de stijl, de originele wendingen en de (onbedoelde ?) boodschap. Ada en haar broer Broos wonen met hun pa in een stacaravan. Een stortvloed van opvoedperikelen en jaloezie tussen pa en ma, broer en zus wordt over je uitgestort, die standhoudt gedurende het gehele boek. En dat voel je ook onder alle prachtige zinnen stromen als zij uit het leven vlucht en hout gaat hakken bij een zonderlinge Spanjaard. Een prachtig verhaal op zich, hoe twee mensen van elkaar afhankelijk worden maar totaal hun eigen weg gaan. Als echter het contact met haar vader er weer is (niet hersteld overigens) en ook haar broer zich weer meldt (ook een niet hersteld contact), stevenen we af op een niet te voorkomen einde. Maar Ada jankt niet. Mijn vader kijkt naar me met een zwaarte in zijn ogen die ik als liefde denk te herkennen. “Dit is geen janken.” En met een diepe zucht sla ik het boek dicht. Wat mooi was dit.

In de reeks “Spoorslag” schrijven auteurs over een treinreis In de editie van Rezazadeh reizen we door Iran, haar geboortegrond. Geboren aldaar, maar opgegroeid in Nederland komt in elk boek (stuk voor stuk juweeltjes!) iets voor uit Iran. Ze schrijft vol bewondering poëtisch proza, . Altijd een lust voor de geest om haar mooie zinnen en verhalen te lezen. Lezen in de trein en je hebt een reis die je nooit meer vergeet.

Deze 90-jarige Holocaust-overlever ontmoet zijn huidige vrouw op 82-jarige leeftijd en samen schrijven ze zijn verhaal. Een zeer aangrijpend verhaal dat erg doet denken aan het roerige leven van Edith Eger. Ook hij heeft de verschrikkingen van de oorlog overleeft en de nawerking ervan redelijk onder controle gekregen. Hij heeft in zijn “gewone” leven ook het een en ander voor de kiezen gehad en op goudeerlijke, intieme manier beschrijft hij zijn leven. De constante stroom van problemen turnt hij om tot uitdagingen. Niet zonder slag of stoot, want je hebt een heel leven om te leren. Literaire Non-Fictie Roman, zoiets. In elk geval stof tot nadenken.

Een neef en nicht gaan in een oude Mitsubishi Sapporo naar Parijs. Ze hebben zo hun eigen reden om te vluchten. Ze verschillen als dag en nacht maar zijn midden in de pechmomenten en vreemde ontmoetingen helemaal op elkaar aangewezen. Vol humor en zelfs spannend als Fay het waagt om een oud manuscript te stelen uit een klooster. Strovuur? “Ach”, zegt Fay, “soms probeer je een woord uit, in de hoop dat het iets teweegbrengt;”  Humor met een verdrietige ondertoon, maar ook weer hoop. Hilarische roadtrip en goed geschreven.

De schrijver van het boekenweekgeschenk 2025, is schrijver en muziekleraar. Hoewel hij zegt niet autobiografisch te schrijven is dit boek 1 op 1 in zijn eigen leven gebeurt in die zin dat hij als beginnend leraar geen orde kon houden… Dat overkomt Josie, een beginnend en niet gediplomeerde lerares Wiskunde. De leerlingen op een VMBO hebben geen motivatie, worden overal afgewezen en hebben (dus) een overvolle rugzak met onhebbelijkheden en onaangepast gedrag. Zo zou Josie dat echter nooit benoemen, want ze gaat proberen om haar leerlingen te begrijpen. Vooral voor Carmen uit klas 3a gaat ze door het vuur en gaat ze haar bijles geven. Er ontstaat  een klik tussen die twee al kun je je afvragen of het niet te ver gaat… Boeiend verhaal!

De legende van Toran is het eerste deel van een fantasy serie voor de jeugd. Hoofdpersoon Brandon woont met zijn opa in een boomhut. Zorgeloos, totdat Brandon aangenomen wordt op een school waar hij toveren gaat leren. Hij maakt er vrienden en vijanden. Dat gegeven riekt natuurlijk erg naar Harry Potter en deze serie is dan ook zeker heel geschikt voor jonge lezers die Harry Potter nu 5x gelezen hebben en iets anders willen.  Hoewel de spanning en humorvolle fantasy van Harry Potter natuurlijk niet te evenaren is, is deze serie een echt leuke aanwinst.

Marco en Sander zijn twee journalisten die moeten proberen een coup te verijdelen, die heel Vlaanderen bedreigt, Het lijkt er op dat een groep hobbyisten alle wapens, voertuigen, kleding etc uit de Eerste Wereldoorlog nieuw leven aan het inblazen is. De groep is zich als een olievlek aan het uitbreiden en helaas blijkt het veel meer dan een hobby te zijn dat hier gebeurt. In een spannend relaas vertelt Geenhuizen hoe de bende een groot deel van België platlegt. Aan Marco en Sander de taak om uit te zoeken en op te lossen. Vooral de Vlaamse spreektaal en het originele verhaal maken het een bovengemiddelde thriller. De schrijver heeft meerdere boeken geschreven en het plan is om zijn nieuwste boek in onze Riemer winkels te presenteren. Houd onze nieuwsbrief en website in de gaten dus.

In 2021 schreef Benali dit boekje voor de maand van de geschiedenis maar het voordeel van geschiedenisboeken is: meestal zijn ze tijdloos. Zo ook deze.  Een geweldig verhaal over Jan Janszoon die zich van het christendom naar de Islam bekeerde om beter te kunnen kapen. Natuurlijk even hilarisch als verdrietig. Niet om de bekering, maar om alles wat er uit voortvloeide. Keer op keer vraag je je af waarom de mensheid nooit iets leert van gruwelijkheden die we elkaar aan doen. Naast de geschiedenis van de Marokkaanse piraat wordt er ook een persoonlijk verhaal van Benali doorheen geweven. En dat alles in 60 bladzijden, topprestatie.

Matthias Declercq schreef ooit een boek over de tijd dat hij als Belg op Urk woonde. Je wordt als buitenstaander nooit een van hen, al kan je nog zoveel begrip opbrengen en begrijpen doe je zo al helemaal niet. Zoiets overkomt Jonah Falke die zich als seculier journalist verdiept in de Bible Belt en met name de Gereformeerde Gemeente. Hij beschrijft al het zwart en de rechtlijnigheid van dominees. De verbazing zet hij om in een integer verhaal. Ik moest vaak glimlachen om de herkenning van ongeloof, maar ook om de mooie manier waarop “zware” broeders hem duidelijk maken dat het geloof voor iedereen is. En dat hij schrijft dat sommige zelfs twee keer naar de kerk gaan (altijd twee keer, met een uitzondering) en dat mensen uit hun bijbel zingen (psalmboek, bijbel-psalmboek) neem je voor lief want het is zeer informatief, leerzaam en boeiend geschreven.

Soms is geloven een houvast. Soms een strijd. In dit indringende psychologische verhaal leef je mee met Judith, een gelovige tiener die de wereld ontdekt en de stemmen in haar hoofd probeert te ontwarren. Zijn ze van God? Van het kwaad? Of spreekt hier nog iets anders? De scheidslijn is flinterdun, en net als Judith voelde ik me soms heen en weer getrokken tussen zekerheid en verwarring.

Typische details maken haar wereld tastbaar. Denk aan de lokale christelijke boekhandel, Youth Alpha cursus, Opwekking. Maar dit boek reikt verder dan de muren van een kerk. Het is voor mij een eerbetoon aan alle mensen die ruimte durven geven aan twijfel, zoals de warme cellodocente Paula, of de excentrieke Dorian, die Judith omarmt zonder oordeel. Als je de laatste bladzijde omslaat, blijft er vast iets bij je hangen – misschien een vraag, misschien een gevoel.

Quintin is een achttienjarige jongen die niet wil deugen. Tenminste, dat is de conclusie van zijn ouders, de mensen bij de psychiatrische jeugdinrichting en de plaatselijke dominee. Deze laatste weet een geëmigreerd gezin in Canada die hem wil heropvoeden. Hij komt terecht in het streng gelovige gezin van de familie Decker. Met ijzeren discipline probeert men hem Bijbelteksten en gewenst gedrag aan te leren. Tijdens het bidden telt hij gewoon tot tien. Het blijkt allemaal weinig zin te hebben en ze sturen hem naar de familie Fletcher, waar hij op doordeweekse dagen moet werken op de boerderij. Ook daar moet hij delen van de catechismus en de Bijbelteksten opdreunen alvorens ontbijt te krijgen. Hij moet keihard werken en zowel bij de Fletchers als de Deckers lijkt het woord liefde niet in hun woordenboek te staan. Zijn enige vriend is Mike, de zoon van een sympathieke dominee, en hij trekt op met de dieren waaraan hij zich gaat hechten (met name het kalfje Drum) maar ook dat wordt er uit geslagen, want “dieren hebben geen naam, alleen een functie” zegt boer Fletcher. In het zwaarmoedige leven, dat desalniettemin prachtig lichtvoetig beschreven wordt, breken lichtpuntjes door. Maar Quintin kan nog steeds niet zijn trauma (een afschuwelijk drama) onder ogen zien. Een hartverscheurend, eerlijk boek dat je dichtslaat met tranen in je ogen, vooral als je dan de cover met gelezen ogen weer bekijkt…

Sinds ik het boekenweekgeschenk heb gelezen, ben ik de auteur gaan ontdekken (en met mij meer mensen denk ik). Wat een verteller!  Wilgeneiland is een verzonnen eiland bij het eveneens verzonnen plaatsje Oud Zweiland. Natan betrekt met zijn ouders een woonboot. Hij verkent de buurt en krijgt contact met Marie, Aalt (zij het in flashbacks, want hij wordt dood gevonden), Arend en Tom Healy. Deze laatste speelt de rol van Jezus in de musical “Jesus Christ Superstar”. En als hij niet hoeft te spelen trekt hij zich terug op de woonboot. Het geeft een grappig effect als hij een dorsbewoner tegenkomt: “Kom je een bakkie doen Jezus?” Je ruikt het platteland en je proeft onderhuids dat er van alles speelt in dit dorp. Van lieverlee krijg je (op de meeste) vragen een antwoord. Maar eigenlijk is dat helemaal niet van belang: je gewoon laten meenemen in een prachtige stijl van spanning, humor en verstild leven in de natuur.

Boris Kester heeft zijn nieuwe boek ZWERFHART in onze winkels gepresenteerd. Prachtige verhalen, anekdotes en veel inside informatie over landen waar hij geweest is. En dat zijn alle (ja, alle!) landen van de wereld. Zijn twee boeken die hij nu heeft geschreven bevatten ontmoetingen, ontboezemingen en (soms traumatische) gebeurtenissen. In dit boek komen onder meer Marokko, Japan, Haïti en Spanje voor. Nou lijkt Spanje niet zo heel erg apart om over te schrijven maar voor Boris is het wat de liefde betreft van heel groot belang geweest. Juist deze persoonlijke lijnen in de verhalen maken het een reisverhaal met diverse lagen. Hoewel Kester een senior purser is, blijkt hij het helemaal in zich te hebben om een schrijver van beroep te worden. Zijn heerlijke, meeslepende schrijfstijl is er de voorbode van. 

Een persoonlijk verslag van drie jaar werken als NOS correspondent in Rusland.  Zo boeiend, beeldend en openhartig geschreven dat ik het in een ruk heb uitgelezen. Bij het uitbreken van de oorlog blijft zij als een van de weinige journalisten wereldwijd in Rusland. Ze beschrijft de hectiek van het dagelijks rapporteren, de live-verslagen en de constante dreiging van onveiligheid. Ze komt op onherbergzame plekken en geeft een beeld van het Rusland van nu. Het dilemma, de haat (Putin heeft er een afschuwelijk land van gemaakt) en liefde (taal, cultuur) tekent ze af tegen een prachtige opgetekende familiegeschiedenis van haar oma die vanuit Rusland in 1942 in Nederland komt en met Nederlander Geert naar zijn familie in Friesland vlucht.

Na het succesvolle 1e boek “Biografie van de Zuiderzee” komt Arie Kok met een prachtig vervolg. Hoewel een echte biografie van de Noordzee vele boeken van duizenden bladzijdes zou bevatten (en dan nog onvolledig zou zijn), is het een zeer veelzijdig en informatief boek geworden. De invalshoek: twintig verhalen over mensen en gebeurtenissen die op een of andere manier met de Noordzee te maken hebben. Zeeoorlogen, duinkapers, stormvloeden, Thule, watersnoodramp, alles komt voorbij. Soms maakt hij er een spannende novelle van. soms een non-fictie verslag, maar altijd even boeiend geschreven. De journalist en schrijver heeft wat mij betreft zijn naam gevestigd en ik zie al weer uit naar zijn volgende geromantiseerde non-fictie geschiedenis verhaal. 

Het is al een tijdje geleden dat ik zo compleet in een verhaal werd meegezogen. Dit is een fantastisch boek om voor te lezen – zeker als je goed bent in stemmetjes. Een must voor in de klas: dit is een perfect boek om spelenderwijs met kinderen in gesprek te gaan over emoties, en hoe om te gaan met de ingewikkelde situaties in het leven (voorlezen vanaf groep 5/6, zelf lezen vanaf 10 jaar). Het verhaal gaat over Obi. Zijn ouders zijn gescheiden en hebben steeds ruzie, en Obi komt daar ongewild tussenin terecht. Dit is het achtergrondverhaal; het echte verhaal begint met een rugzak, waar Obi stemmetjes uit hoort komen die overeenkomen met de emoties die hij voelt. Obi leert dat zijn rugzak bij hem hoort en ook dat je niet altijd alles met je mee hoeft te dragen om af en toe volop te genieten. En genieten heb ik gedaan van dit verhaal; ik moest regelmatig hardop lachen. Een echte aanrader!

Yvon Schedler gaat een pelgrimsroute lopen, van Maastricht tot Rome: de Via Francigena. Het is een minder bekende route (minder dan bijvoorbeeld Santiago de Compostela). Het doel is niet direct duidelijk. “Ik ga lopen en als het mij niets brengt, dan houd ik er mee op.”  315 bladzijdes lang lees je ademloos haar verhaal: de mensen die ze ontmoet (prachtige maar ook irritante figuren), de onweersbuien en gevaarlijke klimpartijen en de mijmeringen over onder meer haar huwelijk dat op sterven na dood is. Het is natuurlijk een reisverhaal, maar (gelukkig) ook veel meer dan dat. Wat wil ik? Waarom wil ik alleen zijn en het andere moment bijna schreeuw om aandacht? Het zijn universele vragen die voor iedereen relevant zijn. Juist omdat ze helemaal niet van plan was om hier een boek over te schrijven, is het een enorme verrassing hoe dit uitpakt: ze kan heerlijk schrijven, ze sleept je mee de bergen, broeierige cafes en stinkende slaapzalen in en tenslotte het eindpunt Rome. Geweldige leeservaring die zich wat mij betreft laat meten met De Camino, al is het alleen maar omdat dit allemaal echt gebeurd is.

Je kunt een leven lang om elkaar heen blijven draaien, zelfs met een ander getrouwd zijn of je verliezen in een verslaving. Als je hart klopt voor iemand kun je dat nooit verloochenen. Dat ervaren Pip en Milly. Pip is hard aangepakt door teleurstellingen in het leven, hij vlucht in alcohol en laat een slachtveld van pijn achter bij medemensen. Zijn verhaal is hartverscheurend maar je krijgt al lezend een zwak voor hem. Hetzelfde geldt voor Milly. 12 ambachten en 13 ongelukken; dom gekozen in de liefde, barbediende in het cafe en in mineur door het leven hobbelend. De beide hoofdpersonen komen elkaar regelmatig tegen, vooral in elkaars hoofd en als ze rond de 60 jaar oud zijn daal de rust en stof van jaren ploeteren neer en brengt het hen bij elkaar. Zo lijkt het althans. Zo prachtig geschreven, een boek zonder heel veel gebeurtenissen, maar met heel veel emotionele lading.

Met boeken als De Afvallige en de Ommegang had Jan van Aken zich al meer dan bewezen als volleerd auteur van historische romans, maar hij blijft maar doorgaan met het schrijven van meesterlijke boeken. In Het Xoanon verplaatsen we ons in de tijd net na W.O. I. waar we kennismaken met de hoofdrolspeler en verteller Beaujon. Hij is een onverschrokken held, grappig, inventief en niet op zijn mondje gevallen. Hij is op zoek naar Het  Xoanon, een soort religieus cultus beeldje uit het oude Griekenland. De politieke en archeologische waarde hiervan brengt vele mede- en tegenstanders op de been. Het levert een spectaculaire roadtrip door Griekenland en Turkije op, met een keur aan personages en humoristisch  beschreven gebeurtenissen. De Duitser Von Mauer bijvoorbeeld die hem verraadt maar in een volgende scene bevrijdt uit een cel (door de muur op te blazen). Vervolgens rijdt hij in een circus paardje op Patil, zijn vrouwelijke reisgenoot. Naast alle hilariteit schetst hij een prachtig tijdsbeeld van Russen, Duitsers en Turken rondom Constantinopel. 

Noorse thriller serie, waarvan dit het eerste deel is. Jakob Weber haalt zijn nieuwe collega Noora Yum Sande op van het station. Beiden hebben een enorme rugzak, die in de loop van het boek op een spannende manier wordt leeggehaald. Ze moeten samen de moord op Iselin zien op te lossen. Het is een feelgood thriller in de zin van makkelijk lezen, maar wat er gebeurt is vreselijk genoeg. Het is mooi hoe collegae elkaar steunen, op een enkeling na althans… Deel 2 is ook al uit dus gaan met die Noorse banaan!

Zijn vorige roman in baksteen-formaat “Morgenster” eindigde met: “Het is begonnen”. Een betere cliffhanger kun je je niet wensen. In “Wolven van de eeuwigheid” verwacht je misschien een vervolg maar dat is het (meestal) niet. Net zo mysterieus als dit klinkt, zo schrijft Knausgard. Vele heerlijke verhaallijnen die (soms !) bij elkaar komen in zeer gedetailleerde belevenissen, dit keer voornamelijk gesitueerd in Rusland. Zo lezen we over Syvert, die zijn vader heeft verloren en bij zijn moeder en broertje woont. Zijn vader blijkt zijn moeder te hebben bedrogen met een Russische vriendin die een kind van hem heeft gekregen. Via uit het Russisch vertaalde brieven aan zijn vader gaat hij op zoek naar zijn halfzus Alevtiva. Je kunt het op een a4-tje vertellen maar Knausgard doet er honderden pagina’s over en het verveelt geen moment. En dat maakt je een groot schrijver. Filosofen (Bogdanov) en politieke leiders (Lenin) worden en passant behandeld en alle hoofdpersonen zien weer een licht, een ster, die ook weer in de laatste zin van het boek mag schitteren. Er kan dus zo maar “weer” een vervolg uitkomen. Een must-read voor de ware literatuurfan.

De derde thriller van John Kuipers speelt zich weer af in de W.O. II. Net als in de eerste twee delen maken we opnieuw kennis met Charlie Swieninck, de boomlange hoofdinspecteur van politie in Den Haag. Deze keer krijgt hij te maken met een aantal koelbloedige leden van de Joodse maffia. Los van de de heerlijke schrijfstijl, het eigenwijze opstandige karakter van Charlie, is het super interessant (en soms lachwekkend) hoe hij constant moet schipperen tussen maffioso  (al dan niet weggevoerd naar Westerbork), zijn collega’s en de Duitse bezetter. Spannend en vol hectiek. En alleen in de lieve armen van zijn buurvrouw Fie lijkt hij rust te vinden. Mooi. Waarschuwing: als je een deel hebt gelezen, wil je ze allemaal lezen.

Dit is geweldig! Een zeer verrassende droevige liefdesgeschiedenis met een hoog Romeo & Julia gehalte… Ben en Nina zijn gelukkig getrouwd. En dat blijft wat betreft Nina ook zo als ze verliefd wordt op de pianoleraar. Ben denkt daar net even wat anders over. Heeft er zeer veel moeite mee, ook al lijkt het goed te gaan als hij kennismaakt met de pianoleraar himself. Die blijkt op dezelfde dag jarig te zijn, is goed mee koffie te drinken en samen tuinieren blijkt ook zelfs te kunnen. Maar niets is wat het lijkt. En dat voel je tussen alle regels door…

De boeken van Harris zijn steevast hoogstandjes. Ze worden geschaard onder thrillers maar het zijn historische romans waarin hij altijd wat spanning aanbrengt. Rode draad van dit verhaal is de relatie van de Britse premier Asquith met de 26-jarige Venetia Stanley. Het is voor 90% op waarheid gebaseerd (verantwoording achterin). Met name de brieven die ze elkaar schrijven zorgen voor opschudding. Hij is openhartig in zijn liefde voor haar en schrijft al zijn politieke afwegingen ook op in de brieven. Met de aanloop naar W.O. I is dit op z’n zachts gezegd erg gevaarlijk wat de 60-jarige premier hier doet. Soms is het humoristisch hoe dingen uitlekken, soms aandoenlijk hoe de twee om elkaar heen draaien, maar altijd een sublieme verteller die je gekluisterd aan zijn verhaal meeneemt. Diepe zucht aan het eind.

Junker en Signe werken bij de Zware Criminaliteit. Het is heerlijk om je mee te laten nemen door het schrijversduo. Je komt terecht in gedetailleerde situaties waarin complexe moordonderzoeken opgelost moeten worden. De zaken worden afgewisseld met wat privé-zaken die het verhaal zowel luchtigheid  als complexheid meegeven. (het verleden van Signe, liefdesleven van Juncker, de spanning om zijn zoon Kasper die paniekaanvallen heeft na een moordaanslag, collega Nabiha die voor het eerst onderzoeksleider is, maar ontdekt dat haar familie ernstig bedreigd wordt door Albanezen)  Het is knap geschreven , zoveel verhaallijnen en heel beeldend , ik zat helemaal in het verhaal, zo spannend. Een verrassende plot.  De Albanese maffia speelt een grote rol en een grootscheepse operatie is nodig om hen aan te pakken. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe complexer. Knappe thriller.

De mooiste scene uit het boek is de laatste: als zij naakt in een bed kruipt. Dat zegt je nu nog weinig, maar als je hebt gelezen (en ik raad je aan dit echt te doen!) wat daar allemaal aan vooraf is gegaan, ga je dingen op een rijtje zetten. Cobi Baars schrijft dunne boeken met mega veel inhoud. Aan de perspectiefwisselingen moet je wellicht wennen, want je leest eenzelfde gebeurtenis nog een keer, maar dan vanuit een ander personage verteld. Een rijk boek met veel thema’s: geef je over aan liefde (van en voor de dove Naomi), euthanasie (de onmacht, het verdriet), familieopstelling (onbegrip en haat door onverwerkte trauma’s), humor (een kamer vol bij een bevalling) en nog veel meer. De compacte schrijfstijl (geen woord teveel) maakt voor mij dat ze tot een van mijn favoriete Nederlandse auteurs behoort.

Een grote prijs winnen en op Vlieland gaan wonen. Wie droomt daar niet van? Hugo, het hoofdpersonage uit dit boek, doet het. Maar gelukkig is hij niet. Hij heeft zijn vrouw Ingrid verloren; een feit waar zijn dochter Iris maar moeilijk mee overweg kan. Ze zegt: “Mama zal nooit mijn kindje zien. Het leven is oneerlijk”. Misschien is dat ook wel het hoofdthema van het boek. Want als Hugo op het eiland vriendschap sluit met twee vrouwen, blijkt een van hen (Johanna) een tikkende tijdbom in haar lichaam te hebben. In een oprukkende Covid-tijd geschreven (waarbij Iris alles ontkent, “Het is een griepje”) en Hugo uit alle macht probeert liefde te krijgen en te geven. Makkelijk te lezen boek met in de onderlagen, mooi uitgewerkte thema’s.

Enne Koens snijdt met haar boek een zeer actueel thema aan: de vluchtelingenproblematiek. Maar het is een omgekeerde tragedie omdat de 10-jarige hoofdpersoon Mirza opgegroeid is in Nederland. Hij kent niemand in de Balkan, kan de taal niet spreken maar toch neemt zijn vader hem mee als hij hem uit school haalt. Zijn vader bloeit op in het nieuwe land, maar Mirza is eenzaam en blijft verdwaasd verlangen naar huis (naar Nederland). Je leeft je helemaal in hoe het moet zijn voor vluchteling-kinderen die hier komen. Spannend, droevig en informatief. Het eindigt positief doordat Mirza toch zijn draai lijkt te vinden in het vreemde land. Prachtig boek om voor te lezen.

Prachtig boek dat ik iedereen kan aanraden! Mimo Vitaliani is een kleine man met een enorm beeldhouw-talent. Zijn levensvriendin is Viola, een vrouw met enorme intelligentie en het talent alles te onthouden. Beiden zitten ze vast in een systeem: Mimo is arm en klein, Viola een vrouw en van adel. Beiden proberen hun wereld te ontvluchten. Lukt dat? Wat willen ze daarvoor opgeven? Een verhaal over innige vriendschap, keuzes maken, opgroeien, tijdsverandering en ontvluchten uit je systeem. Met mooie en interessante personages en een prachtige vertelstem van Jean Baptiste Andrea. Als kers op de taart ook nog een vleugje mystiek door het boek heen in de vorm van een piëta waar veel vraagtekens aan verbonden zijn. Kortom, ik heb er van genoten!

Schotland, 1843. Predikant John Ferguson wordt naar een afgelegen eilandje tussen Schotland en Noorwegen gestuurd om de laatste overgebleven bewoner Ivar mee te nemen naar het vaste land. Dat moet hem een mooi bedrag opleveren nu hij met andere predikanten the Free Church of Scotland heeft gesticht. Maar door een bijna noodlottig ongeval op het eiland wordt hij verbonden aan Ivar. De taal is een barrière maar ondanks dat voegen hun levens steeds meer samen. Het verhaal krijgt door Mary, vrouw van John, een onverwachte wending. Prachtige zinnen!

Integer, mooi boekje. Links op elke pagina lezen we de letterlijke rapportage van de verplegenden rondom haar dementerende vader. Dat is heftig: verbaal agressief naar het personeel, de dilemma’s van toedienen van medicatie, het niet aanspreekbaar en continue vergeetachtig zijn en uiteindelijk de stervensfase. Voor velen die een dierbare hebben met deze gruwelijke ziekte, heel herkenbaar. Maar -hoe gruwelijk ook- hier staan geen nieuwe dingen voor de lezer. Het boekje maakt het persoonlijk door alle rechterpagina’s waar Anne-Gine als dochter steeds een persoonlijke noot plaatst. Hoewel het soms maar een paar zinnen zijn en daardoor het boekje letterlijk wat magertjes maakt, zijn het wel zeer mooie emotionele en informatieve zinnen waarin we haar vader en haar als dochter leren kennen. Een integere verwerking van jaren van worstelen met volksziekte nummer 1.

Samen met “Luna” en “Missie afbreken” vormt “Gozert ” een drieluik. In alle boeken komt Gozert voor, die in het hoofd van Ties en Luna.  “Missie Afbreken” gaat zelfs vooral over Gozert zelf. Gozert leest heerlijk voor, is spannend en heeft mooie thema’s. Maar het is ook geen gemakkelijk boek. Gozert is een stem in het hoofd van Ties, een jongen die opgenomen is in een psychiatrische afdeling. Om van zijn stem af te komen proberen ouders, verzorgenden en verplegend personeel hem te dwingen zijn medicijnen te nemen. Het moeilijke van het boek is dat de Gozert op gegeven moment aan Ties duidelijk maakt dat hij een broertje heeft gehad waar zijn ouders nooit iets over hebben verteld. Hij weet zelfs de echte naam te noemen. Ook weet Ties met behulp van Gozert ook andere dingen die hij alleen maar kan als Gozert echt bestaat. Hoe kan dit? Vergt wel wat om daar uit te komen. Zelfs voor volwassenen. Blijft door dit gegeven – en andere thema’s als psychiatrie, vriendschap, eenzaamheid- een uitermate gecshikt boek om over door te praten.

Drie jaar research ging aan het schrijven van dit boek vooraf. En dat is kort, gezien de enorme hoeveelheid informatie die de Belgische auteur over ons heen stort. Toen ik ging lezen wist ik niet wat ik precies kon verwachten. Het is echter een prachtige natuur-vertelling geworden. Hij verkent de bron(nen) van de Maas en vervolgens ontmoet hij een scala aan personen die hem wegwijs maken in de historie van deze rivier. Het verhaal van bruggen, vissen, kunstenaarskolonies, de kasteeltweeling, veerpontjes, drinkwater, afvallozingen en archeologische vondsten wordt verlevendigd door foto’s en persoonlijke  anekdotes waardoor het zeer informatieve boek, vaak leest als een roman. Het was prachtig!

Michelle Zauner vertelt het verhaal van haar relatie met haar moeder. Een letterlijke en voor velen herkenbare haat-liefde verhouding. Ze krijgt nogal wat naar haar hoofd geslingerd: “Na jou had ik een miskraam, omdat jij zo lelijk was”. Tegelijkertijd heeft ze koken geleerd en hielp haar moeder met keuzes in haar leven en als ze er niet meer is telt het gemis zwaarder dan alle ruzies die er zijn geweest: “Zonder mijn moeder als anker  dobberde ik nog verder weg van de verantwoordelijkheden waar we ruzie over hadden gemaakt”. Alle gerechten (met onuitsprekelijke namen) , de relatie met haar vader en moeder, haar vriendschappen en persoonlijke ontwikkelingen, maken het een integere, soms humoristische, auto-biografie in de vorm van een roman.