Boekentips van Boekhandel Riemer

In 1998 kwam dit boek uit maar de wereld heeft er niets van gemerkt (ik niet in elk geval). Nu is er een 2e herziene druk. Het is een boekje van 124 bladzijdes maar snijdt door hart en ziel en maakt meer indruk dan menig dikke pil die ik heb gelezen. Manase is een getraumatiseerde man die zijn heil zoekt in zijn verzameling stenen en zijn liefde voor zijn zoon. De oorlogsbeelden die hij steeds voor zijn geestesoog ziet, lijken soms te dicht bij de werkelijkheid te komen. Wij (Manase en de lezer) kunnen het onderscheid soms moeilijk maken. Vooral als zijn zoon, die ook een verwoed stenenverzamelaar wordt, omkomt bij een tragisch ongeluk: want was het wel een ongeluk? Zijn 2e zoon is vervuld van haat, zijn hele leven lang. Je begrijpt aan het eind van het boek waarom. Knap als je in een novelle zoveel indruk achterlaat.

Als je de eerste paar bladzijden van Auke’s autobiografische roman hebt gelezen kun je niet om de vergelijking met Maarten ’t Hart heen. De hoofdpersoon Hidde (lees: Auke) heeft een verschrikkelijke jeugd gehad maar hij beschrijft het nergens als zodanig: zijn sujectieve observaties zeggen echter genoeg. Zijn recalcitrante broer, zwaar autoritaire vader en alcoholverslaafde moeder maken hem het leven zwaar. Dieptepunt is misschien de beschrijving van de kampioenswedstrijd van het schoolvoetbalteam waarbij zijn ouders schitteren door afwezigheid. Weer zegt hij niet dat hij zich eenzaam voelt maar het schreeuwt van de bladzijdes af. De kampioenen mogen op de foto en Hidde, door zijn knieën, staat op het randje van de foto, de foto die we in detail op de cover terugzien. Al lezend vraag je je af hoe hij zonder kleerscheuren zo’n jeugd heeft kunnen afsluiten. En je kunt wel vluchten in de sport maar het moet toch een keer naar buiten? Vragen die ik hem hoop te stellen op 20 januari 2022 als hij (ijs en corona dienende) bij ons in Amersfoort een avond verzorgt (zie activiteiten op onze site).
Dat hij kon schrijven, wisten we al: Auke Kok schreef zo’n 10 non-fictie boeken waaronder de biografie van Johan Cruijff. Daar deed hij nogal veel stof mee opwaaien omdat hij de familie van Cruijff tegen zich in het harnas kreeg (het draaide allemaal om geld, maar dat mag je blijkbaar niet hardop zeggen). Wat mij betreft laat hij de non-fictie voor wat het is en: mooie romans schrijven! Want dat kan hij.

Wat een geweldig verhaal! Het eerst vertaalde boek van de Australische Lynette Noni slaat in als een bom. Ze vertelt het verhaal van Kiva, een jonge vrouw die als arts (genezer) werkt in een afschuwelijke horror gevangenis. De gevangenis directeur doodt gevangenen als het te vol wordt, bewaarders zijn folteraars en tot overmaat van ramp moet Kiva als straf vier proeven doorstaan. Als ze die doorstaat, is ze vrij. Als…. Haar familie belooft in geheime boodschappen dat ze haar komen halen. Met hoop en vrezen sla je de bladzijden om: hoe gaat dit aflopen? Hoewel dit een redelijk afgerond verhaal is, zullen er meerdere delen van volgen. Ik kan niet wachten om verder te beleven met Kiva, Jaren, Naari en Tipp. Aanwinst voor lezend Nederland.

Het is niet moeilijk om een verrassende ontknoping te verzinnen, dan heeft gewoon iemand het gedaan die nog nooit in het boek voorkwam. Het is ook niet zo moeilijk om een boek te schrijven waarbij je halverwege al weet waar het naar toe gaat. En dat laatste is op zich ook niet erg als het spannend en mooi beschreven is. Alex Michaelides heeft met De Nimfen een razend knap boek gemaakt waarin je op de laatste paar pagina’s na, niet weet wie het gedaan heeft. Het is geweldig knap hoe je keer op keer op het verkeerde been wordt gezet. Daarnaast is het ook een heerlijk, goed geschreven verhaal dat zich afspeelt in het Engelse universiteitsleven. Een soort Inspector Morse in boekvorm dus. Misschien is de voorkant het enige minpunt van het boek. Je weet niet precies wat je wachten staat als je het boek alleen ziet liggen. Gauw kopen en omslaan die cover. Aanrader!

Maria Sibylla Merian, hoofdpersoon van het boek is kunstenares, botanicus en alleenstaande moeder. Eind 17e reist ze van Duitsland naar De nederlanden, zonder mannelijke begeleiding; een bijzonderheid in die tijd. Ze wil verder met haar natuur-onderzoek en belandt in Amsterdam. Het boek is historisch, op waarheid gebaseerd en het wordt prachtige beschreven, met oog voor detail. Rake typeringen, beeldend, kleurrijk en met humor beschrijft ze de 17e eeuwse mens met de vele sociale klassen. Boeiend tot de laatste bladzijde.

Na 23 jaar komt eindelijk weer een nieuwe roman uit. Zijn eerste roman uit 1998 kwam vorig jaar pas uit in Nederlandse vertaling en zijn meesterwerk “Engelen vallen langzaam” is ook al weer lang geleden. Zijn reeks van 10 autobiografische boeken en een aantal non-fictie boeken maken zijn oeuvre compleet. “De Morgenster” slaat zowel op de duivel als Jezus, zo zegt een van de hoofdpersonen. In elk geval is het een heldere verschijning boven een stadje in Noorwegen. In de verhalen zien vrijwel alle hoofpersonen (Arne, Kathrine, Emil, Solveig, Turid, Iselim, Egil en Vibeke) de heldere ster aan de hemel staan maar hun wel en wee, de gedetailleerd beschreven angsten, wensen, grillen, haat- en liefdegevoelens lijken in eerste instantie niets met elkaar te maken te hebben. Het zijn bijna op zichzelf staande novelles, verteld zoals Knausgard ze alleen kan vertellen. Er zijn maar weinig schrijvers waar ik geen zin van wil missen omdat ze heerlijk mooi en verrassend zijn. En de Ster. Wat het ook is: het is begonnen!

Een hartverscheurende, melancholieke roman over Lynette. De vrouw hangt aan de onderste sport van de Amerikaanse maatschappelijke ladder. Ze verzorgt haar broertje Kenny (een boom van een kerel met het verstand van een driejarige), en heeft een haat-liefde verhouding met haar alcoholverslaafde moeder. Met 2 banen probeert ze haar leven op de rit te krijgen. Dat dreigt steeds verder te mislukken, alleen het duurt even voor ze daar aan toegeeft. Ondanks haar uitspattingen (stelen, prostitutie etc.) blijft ze haar hart van goud trouw. Als je het boek uit hebt sluit je de liefdevolle herinnering aan Lynette in je hart. In een adem uitgelezen, zo mooi!

Grunberg is de veelschrijver van Nederland. Het is ronduit verbluffend hoe hij zwartgalligheid, humor en een mooi verhaal weet te combineren in een boek.
Zelda is de verteller van De dood in Taormina. Het loop zelden goed af in zijn boeken (al was de positieve lichtvoetigheid van Bezette Gebieden, zijn vorige boek, een aardige uitzondering). In dit boek is het de vraag wie de dood ontmoet en hoe ? Jona en Per zijn 2 minnaars waarmee ze op vakantie gaat. Beide zijn geestelijk gehavend en zeer excentriek in hun opvattingen en uitingen. De enige “normale” persoon in dit boek is Zelda zelf. Je voelt de beklemming in het zinderende verhaaL en je weet ook dat het nooit goed kan gaan. Zelda vertelt prachtig en blijft tot en met de laatste bladzijde haar verhaal doen. Met een melodramatische zucht sla je het boek dicht als je het uit hebt. Prachtig!

In 2017 Interviewde Wendy Holden de wereldberoemde 90-jarige klavecimbelist Zuzana Ruzickova. 2 weken later overleed de muzikante en werd Holden voor de uitdaging gesteld het levensverhaal van Ruzickova vast te leggen. Resultaat is dit boek. Ze heeft er voor gekozen om het geheel in de ik-vorm van Ruzickova te schrijven, zodat er een krachtig persoonlijk verhaal ontstaat. Natuurlijk kennen we de verschrikkingen uit de concentratiekampen, maar zolang de mensheid niet leert dat we dit elkaar nooit meer aan moeten doen, vind ik het essentieel dat dit soort verhalen verteld blijven worden. En wat een verhaal is dit! Als je nog twijfelt aan het bestaan van wonderen: lees dit boek! De wonderen en de moed om te geloven dat er mooie dingen blijven bestaan (zoals de muziek van Bach) ondanks martelingen en moorden om haar heen, sleept ze zichzelf en haar moeder door de oorlog heen. Het is verbijsterend. De 5 jaren van de oorlog zijn verschrikkelijk maar daarna houdt het niet op: In Tsjechië zijn de communisten aan de macht en als je geen lid wil worden van de partij (wat zij pertinent niet wil!) leef je in een hel van wederom 0n-vrijheid. En als de val van het communisme daar is, blijkt het antisemitisme de boosdoener te zijn. Als ze op 66-jarige leeftijd een concert gaat geven hangt op de concertzaal een bordje: “Je hoeft niet te komen, wij hebben alle kaarten opgekocht” Was getekend: een fascistische organisatie. Naast dit boek laat ze indringende klavecimbel muziek na (o.a. een 20 cd box die nog te koop is en op Spotify staat).

Een vondeling in een weeshuis van Italië in 1855 heeft niet veel toekomstmogelijkheden. Toch wordt hij door de beroemde fotograaf Pavia gekozen tot zijn assistent. De fotografie staat nog in haar kinderschoenen en je maakt de ontwikkeling ervan mee door de ogen van deze fotografen. Ook de geschiedenis van Italië vanaf eind 19e eeuw beleef je intens mee. Door prachtig beschreven emoties van de personages sta je er midden in. Deze historische roman is een aanwinst in het genre. Naast de geschiedenis van de foto’s en de roodhemden zit het boek vol met humoristische details en proef je de liefde voor het leven. Een fantastische en tot het einde boeiende roman.

Deze zomer bleven we in Nederland. Gelukkig kun je thuis ook veel beleven volgens het CPNB. Wat heeft mij dat zoal opgeleverd?

Al lezend in het boek Het lied van de mistral dacht ik terug aan een vakantie in Zuid- Frankrijk, in de omgeving van Avignon. Hoe warm het was, en hoe we op de camping de eerste dag werden overvallen door het geluid van de cicades. Dat begon om een uur of 10 en duurde tot een uur of 10 ’s avonds, tenzij het regende en afkoelde. en andere context met andere geuren, geluiden, verhalen.
Het kwam weer bij me boven toen ik ging lezen in dit boek, dat speelt in de Provence en waar de rivier de Calavon, de hellingen van de Luberon, de Mont Ventoux met zijn kale, witstenen top en een plaats als Apt genoemd worden.

Het boek begint met een oorsprongsmythe van het gebied, waarin o.a. de mistral een plaats krijgt. In de rest van het boek komt steeds iets van dit verhaal terug. Zo worden heden en verleden verweven en lijken werkelijkheid en fictie door elkaar te lopen.

Op een morgen na een hevig onweer in de Provence komt de hoofdpersoon zijn buurman tegen, een oudere, norse boer. Deze neemt hem mee naar de plek waar het onweer en de storm een deel van zijn helling hebben weggeslagen. Bij nader onderzoek van die helling komen ze resten tegen die uit een ander tijdperk komen: beelden, gebruiksvoorwerpen, een warmwaterbron. Wat is dit, hoe komt dat hier, wat moeten ze ermee? Ze besluiten met elkaar verder te gaan graven, doen dat weken lang zonder er iemand iets van te vertellen. Ze doen de mooiste ontdekkingen, maar archeologische opgravingen zonder toestemming doen is illegaal. Dat maakt het verhaal extra spannend.
Waar verwijzen al die resten naar? Wat heeft zich hier in de loop der eeuwen afgespeeld? Wat is de werking van de waterbron?
Terwijl de twee mannen steeds meer in beslag worden genomen door de opgravingen en de geschiedenis van o.a. Hannibal en het kalkstenen beeld van een vrouw, vragen de feiten in het hier en nu ook de aandacht: een ambtenaar die het terrein wil inspecteren, bosbranden in het gebied, stroperij. Hoe verhoudt zich dat tot de krachten van de natuur (mistral, droogte, wolven en roofvogels) en de geschiedenis en cultuur van dit gebied?

‘Het lied van de mistral’ is een spannend boek, soms te onwerkelijk om waar te zijn. Maar wat wil je, met een boek dat begint en eindigt met een mythe die vorm krijgt in de woeste werkelijkheid van de Luberon?
‘Het is het verhaal van een kind dat in zijn eigen wereld leeft, (…). Van een prins in zijn koninkrijk. Zijn koninkrijk is overal, hij kan het herscheppen, met zich meenemen, (…) waar hij maar heen gaat. (…) Hij werd ouder, hij was groot nu: hij mocht tot het einde van de weg gaan, voorbij het hek, voorbij de velden. De Luberon lag voor hem open en voor het eerst vond zijn koninkrijk een gebied dat hem paste. (…) De nacht was snel voorbijgegaan, het verhaal had de tijd opgeslokt. Er was niets anders meer te horen dan de stilte, die de leegte op de top van de Mount Ventoux aantastte. (…) De Meesterwind had naar mijn toutouro geluisterd en was eindelijk gaan liggen. Eindelijk zou de Luberon adem kunnen halen.’(p. 310-316).

Al lezend liet ik me meenemen in de natuur en geschiedenis van de Provence, en de activiteiten en relaties van de hoofdpersoon. Op reis in tijd en ruimte met in de hand een spannend boek. Voor wie ook graag dergelijke reizen onderneemt een aanrader.

Gastbijdrage door Christien Westerik

Een klant van ons karakteriseerde Benedict Wells als volgt: “HIj leest zo heerlijk makkelijk”. Ik zou geen betere samenvattende beschrijving van zijn schrijfstijl kunnen geven! Het boek begint met “Die zomer werd ik verliefd en ging mijn moeder dood” en daar heb je meteen de hele inhoud van het boek te pakken, want alles wat Sam meemaakt en voelt heeft hiermee te maken. En als je de laatste zin (“Toen keek ze me aan en glimlachte”) hebt gelezen sla je het boek dicht met een groots gevoel van melancholie, warmte en blijdschap. Inderdaad zo heerlijk makkelijk weg te lezen maar een prachtig mooi verhaal over het volwassen worden met een vallend en opstaande Sam.

Was het debuut van de Engelse Angela Marsons al een topper, deze 2e is zeker zo goed! De kunst van een goed boek is, dat je wordt meegenomen in het verhaal, meedenkt en -voelt met de personages en dat lukt hier weer als nooit tevoren. In dit boek introduceert Marsons een origineel gegeven: De slachtoffers en daders worden gedirigeerd door een sociopaat. Kort gezegd: iemand zonder geweten, zonder apathie naar anderen toe. Maar wel: zeer intelligent. Rechercheur Kim Stone heeft de taak om het tegen haar op te nemen. Naast deze strijd van leven op dood, is de verhaallijn van Kim Stone’s persoonlijke leven weer verder uitgebouwd en doordat je in haar hoofd zit bedenk je tijdens het lezen vaak: “Doe nou niet, dat red je niet!” Leest als een trein, mede door de korte staccato hoofdstukken. Eind 2021 komt het derde boek al uit. Ik kan niet wachten.

De moeder van Margot weet alles beter, wil over haar verleden niets kwijt en zeker niet als Margot vraagt wie haar vader is. Met vallen en opstaan heeft ze een bestaan opgebouwd en in de sporadische telefoongesprekken met en bezoekjes aan haar moeder stapelen ergernissen en onbegrip zich op. De schrijfster Nancy Kim beschrijft de gevoelens bij Margot en moeder Mina haarfijn. Vooral omdat tijdens het gehele boek de twee verhaallijnen van moeder en dochter elkaar afwisselen voel je met beide mee en kies je ook geen partij. Het is integer zonder vals sentiment geschreven. Het is weliswaar een simpel gegeven: als je je verleden niet kent (Margot) of vertelt (Mina) wordt je nooit helemaal mens, maar deze rode draad wordt zo mooi beschreven, dat je het boek nog melancholisch blijft herkauwen, lang nadat je het uit hebt.

De Rode Koningin is het eerste boek van een thriller-trilogie en tevens het eerste vertaalde boek van Juan Gomez-Jurado. Deze Spaanse journalist-auteur heeft al erg veel gepubliceerd en heeft inmiddels een miljoenenpubliek. En de kennismaking is groots. Antonia Scott is de markante hoofdpersoon in het boek. Ze werkt niet bij de politie maar bij De Rode Koningin, een organisatie die los van politiewerk, eigen zaken oplost. Ze heeft een haat-liefde verhouding met gerenommeerde speurders. Ze luisteren niet naar haar, hetgeen desastreuze gevolgen heeft. Scott is erg moeilijk in de omgang, heeft traumatische ervaringen gehad (haar man ligt in coma) en ze is hoger dan hoogbegaafd. Rondom haar bouwt Juan een verhaal op dat je niet snel vergeet. Met haar partner (een afgezette, homofile politieman) grijpt ze zich vast in een zaak rondom een nietsontziend moord-duo, dat eindigt in de stinkende gewelven onder Madrid.

Hier is de eerste kandidaat voor de eerstvolgende Libris Literatuurprijs. Wat een prachtig, ontroerend, melancholisch verstild verhaal is dit! Het boekje is maar 165 pagina’s dun, maar heeft een inhoud dat zich door de compacte zinnen en de ingetogen staccato schrijfstijl gemakkelijk laat meten met menig vuistdikke roman van dit moment. Melchior (symbolische naam; een van de drie wijzen uit het Oosten) runt een kerk en is eenzaam. Een traumatische ervaring drukt al 60 jaar op zijn leven. Niemand vertelt hij iets terwijl zijn vader, moeder en oom wel vermoedens hebben. Zijn oom Gerbrand: “Wat jij op je hart hebt zal zwaarder en zwaarder wegen tot het je onder trekt” . Als iedereen overleden is, inclusief zijn vrouw, krijgt hij pas aan het einde van het boek lucht. Het verhaal wordt deels vertelt door een ijsvogel, beginnend met de openingszinzin: “In het begin was er het dorp en het dorp was een wereld”. (als je thuis bent in de Bijbel, kun je de associatie met de opening van het Johannes evangelie je niet ontgaan!!). En het ijsvogeltje eindigt met een gekanteld kopje van de ijsvogel, zodat hij Melchior goed kan blijven zien. Wat een symboliek. Geen enkele overbodige zin, een aanwinst voor de Nederlandse literatuur.

“Het Bloemenmeisje” was geweldig, de daarop volgende heruitgave van haar debuut “Vrij uitzicht” een stuk minder en deze nieuwe “De Camino” is subliem. Lotte is 21 jaar gelukkig getrouwd met Emil en ze hebben 2 zonen. Ze houden van elkaar en er is geen vuiltje aan de lucht totdat Emil zelfmoord pleegt tijdens een Camino (pelgrimstocht). Lotte heeft alleen maar vraagtekens. En een jaar na zijn dood gaat ze dezelfde Camino lopen als Emil, startend op exact dezelfde plek een jaar later en alle (slaap)plaatsen aandoend als haar man Emil. Gewapend met alle Emil app-jes die hij tijdens zijn reis stuurde, ontdekt ze gaandeweg dat Emil, voordat hij een heel nieuw leven begon, een heel ander persoon was. Ze wordt tijdens haar reis geschaduwd en gedwarsboomd. Je voelt dat het fout gaat, maar het gaat heel anders dan je zou kunnen voorspellen, het verraste mij in elk geval volledig. Naast deze verhaallijnen komt het thema van dit boek bovendrijven: Oorlogstrauma in verband met Etnische afkomst en: moet je de volgende generatie(s) daarmee belasten? Ze schetst onmogelijke dilemma’s aan de hand van levensechte persoon. Het enige minpunt van dit boek: het zou een literaire thriller moeten zijn en dat is het niet. Pas na 130 bladzijden komt er enige spanning om de hoek kijken maar -nogmaals- daar gaat deze roman niet over. Jammer, want deze roman bestempelen als thriller, haalt misschien veel lezers weg. Enfin, aanrader van de bovenste boekenplank.

Ken je iemand die depressief is of denkt dat het leven kans- en zinloos is? Dit boek is een supermedicijn. De auteur is zelf zwaar depressief geweest en heeft vooral dus zichzelf een groot plezier gedaan om dit boek te schrijven. Nora is een jonge vrouw die iedereen teleurstelt (en vooral zichzelf) en er op geen enkele manier plezier aan beleeft dat ze leeft. De enige uitweg is een overdosis aan pillen. Maar ze gaat niet dood maar komt in haar Middernachtbibliotheek waar alle boeken van haar leven staan en die ze kan gaan leven. Samen met de bibliothecaresse opent ze het boek van de olympische spelen. Ze is gestopt met zwemmen, maar in boek is ze verder gegaan en ze krijgt de kans om dat te leven. Ze is Olympisch kampioene en wereldberoemd, maar als ze ontdekt dat ze dit alleen maar gedaan heeft om haar vader te pleasen, is ze weer terug in de Bieb, klaar om een volgend leven te leven. Het is enorm komisch als ze weer in een nieuw leven stapt want iedereen kent haar, maar zij stapt er zo maar in en moet haar oren en ogen openhouden om te snappen wat voor leven ze lijdt. Als ze bijvoorbeeld getrouwd is en een kind heeft is het wel heel gek als je de naam van je kind niet weet. Het boek zit vol prachtige filosofische reflecties van Nora en de mensen die ze tegenkomt (“Je hoeft het leven niet te begrijpen maar je moet het leven”). De grote vraag is dan natuurlijk hoe dit ontroerende verhaal afloopt. Dat krijg je van mij niet te horen, maar het is prachtig en hoopvol voor iedereen die wel eens twijfelt aan de gemaakte keuzes in z’n leven. Ofwel: iedereen moet dit boek lezen.

Een zeer grappig autobiografisch boek. De letterlijk uitgeschreven dialogen met haar psychiater zijn dolkomisch. Haar zuinige Indonesische oma denk vooral aan eten en als het dreigt te gaan over de Jappenkampen, dan begint ze in elk geval over eten te praten. Haar levensmotto is even simpel als duidelijk: “Niet praten, Jappen haten”. Samen met haar man met wie ze getrouwd is om ruzie te kunnen maken, zorgt ze ervoor dat Malou opgroeit in een klimaat weliswaar om te lachen is maar dat nogal ongezond is voor haar geestelijk welzijn. Beetje bij beetje komt haar traumatische, niet verwerkte ervaring naar boven. En dan slaat het om naar ontroering en bewondering, vooral als je wet dat dit in haar echte leven is gebeurd. Prachtig gedaan. Makkelijk lezen, in een zomeravond uit, maar zeker geen niemendalletje.

Als dit waargebeurd verhaal verzonnen zou zijn, zou je het niet geloofwaardig vinden. Maar dit is Tamsin Calidas (een pseudoniem) dus echt overkomen. Samen met haar naam dagreist ze in 2004 vanaf Londen naar een van de 700 Schotse eilandjes en ziet “haar boerderij” . Ze is verkocht en dan beginnen 17 jaren van voornamelijk ellende op het eiland. Ze breekt 2 polsen, ziet haar man vertrekken, wordt met de nek aangekeken door de eilanders en haar geld is op. Al lezende denk je alsmaar: Stop dan toch, ga terug naar je veilige baan in Londen. Maar blijkbaar is er iets dat haar trekt om te blijven. In het eerste deel is het een en al ellende en in het tweede deel filosofeert ze wat de sprankjes van hoop waren om haar toch te doen besluiten om te blijven. Want als ze naakt de oceaan inloopt om er een eind aan te maken, is er toch een deeltje hoop (haar dieren, de liefde die ze wil delen) dat haar weer terugbrengt op de kust. Voor lezers van Raynor Winn: Het zoutpad loopt niet dood, maar komt uit op een eiland! Verplichte kost en zo mooi beschreven.

Eindelijk is hij er dan! In december volop van genoten. Hij zou in januari uitkomen maar van uitstel kwam gelukkig geen afstel en een half jaar later ligt hij in de boekwinkel: de thriller van het jaar!
Het is een debuut dat zijn weerga niet kent. Henley is een rechereur die zwaar gewond is geraakt tijdens de arrestatie van een seriemoordenaar Olivier. Hij hield er een even lugubere als herkenbare methode op na: hij verspreidde de lichaamsdelen van zijn slachtoffers her en der. Het vreemde doet zich voor dat dezelfde methode weer plaatscindt. Dat, terwijl hij zelf in de gevangenis zit. De eer aan Henley om dit op te lossen wie deze copycat is. Het is prachtig hoe de schrijfster laat zien hoe ze dat doet met alle hindernissen die ze moet nemen (een man die haar verlaat omdat ook lichaamsdelen in haar tuin verschijnen; haar eigen trauma’s; een collega die haar tegen haar zin toch het bed in krijgt etc.). halverwege het boek heb je meer vraagtekens dan antwoorden en als uiteindelijk haar man aan het eind van het boek vraagt: “Is nu alles voorbij..?” en ze weifelend “Ja” zegt ben je nog echt niet opgelucht. Gaat ze terug naar haar man of naar haar collega Pellacia? Gaat de moordenaar nog door? Genoeg voer voor een vervolg. Laat maar snel komen, wat een verhaal!!

Bijna jaarlijks levert Dicker ons een baksteen van een boek. Dit is zijn vierde boek en houdt het midden tussen een klucht (de jaloezie en achterklap van de bankiers en hun vrouwen), een thriller (pas heel ver in het boek daagt het antwoord op de vraag: wie vermoordde wie en waarom), non-fictie (het is deels een verwerking van het overlijden van zijn uitgever) en een meeslepende roman (over een hotel en bankiers in Zwitserland). Net als bij zijn meesterlijke debuut (“De waarheid over de zaak Harry Quebert”) wordt je continue op het verkeerde been gezet en lijkt om de paar hoofdstukken steeds weer een nieuwe intrige en een nieuwe laag binnen het verhaal op te duiken. Het blijspel-gehalte is soms erg hoog (verstoppen in de hotelkamer en stiekem afluisteren), maar Dicker stopt er tegelijkertijd zo’n ijzersterk verhaal in dat je het volhoudt. Lev, Anastasia, Macaire, je gaat ze in de loop van het boek bewonderen maar soms ook haten. Ze hebben allemaal een (drie)dubbele agenda en dat maakt het een heerlijk struikelen over de constante stroom van ontwikkelingen. Een boek dat je na een jaar gewoon nog een keer moet lezen. Lijkt me geweldig.

V.E. Schwab is een Amerikaanse auteur die met haar schemertrilogie haar naam vestigde. Dit is haar 4e boek en vooralsnog een standalone. En wat een verhaal! Addie wordt uitgehuwelijkt in 1714. Op weg naar de bruiloft vlucht ze en sluit een deal met een “duister figuur”. Ze wil van niemand zijn en totaal vrij zijn. De figuur, die zich later als Luc bekend maakt, zegt haar dat ze de totale vrijheid van hem kan krijgen. Ze betaalt echter een wonderlijke prijs: ze leeft in totale vrijheid los van alles en iedereen. Zo erg dat als mensen haar hebben gezien, ze geen enkele herinnering aan haar hebben, als ze haar hebben gezien, weten ze dat de volgende dag al niet meer. Niemand in haar dorp herkent haar en ze trekt alleen verder. Daarnaast blijkt ze niet dood te kunnen gaan. Dit fantasy aspect in het boek wordt heel geloofwaardig en subtiel verhaald zodat het nergens een gek occult gegeven wordt, maar een eeuwige handicap die Addie met zich meesleurt de eeuwen door. In het eerste deel van het boek wisselen de verhaallijnen van 1714 en 2014 elkaar af. Addie is 300 jaar en maakt een stuk wereldgeschiedenis mee. Maar vrienden en herinneringen kan ze niet maken totdat er opeens een jongen in een boekhandel haar opeens herinnert. Hoe kan het? Wat is er gebeurd? Er ontvouwt zich een prachtig verhaal met liefde en opoffering. Hoewel het 574 bladzijdes telt, verveelt dit boek geen moment. Ik ben blij dat het op de kaft ROMAN heeft staan, want hoewel Schwab vooral grote bekendheid heeft in het fantasy genre, is dit genre-overstijgend. Spannend, humoristisch, dramatisch en aan het eind hoopgevend. Het zou niet hoeven van mij maar er kan zo een vervolg op worden geschreven.

Japanse schrijfster die een prachtig verhaal schrijft over een pianostemmer in opleiding. Je leert alles over het stemmen en de klankbepaling van piano’s maar (gelukkig) is er meer dan dat: reflecties op het leven en hoe muziek je leven kan bepalen. En zoals aan het einde van het boek staat: “Pianisten opvoeden is ook een deel van ons werk als pianostemmer” en het wordt daarmee ook een filosofische gedachtegang over relaties. Enorm sfeervol geschreven.

Wat een prachtboek! David Grossman is in staat om een historisch feit in een emotioneel persoonlijk verhaal te verpakken. Op het eiland Gili Otok werden dissidenten minimaal 3 jaar vastgezet met als doel:heropvoeding. Dat overkomt Vera, de hoofdpersoon van dit boek. Haar man pleegt zelfmoord in zijn cel om martelingen te voorkomen. Nu krijgt Vera de keus: OF je zegt dat je man een gevaar voor de samenleving is geweest OF je pleit hem vrij, maar verliest je eigen vrijheid en het contact met je dochter Nina. Ze kiest voor haar man met alle gevolgen vandien voor haar dochter en kleindochter. Het plan wordt opgevat om een film van Vera’s leven te maken en de drie generaties vrouwen gaan terug naar het eiland waar Vera drie jaar lang gemarteld is (bewegingloos de hele dag, 12 uur, in de hete zon staan met alleen een 5 minuten pauze voor een sanitaire break…). Alle emoties, dilemma’s en verwijten komen naar boven in prachtige karakterbeschrijvingen. Ondanks alle ellende eindigt het relaas heel hoopvol. Grossman wordt her en der al voorgedragen als kandidaat voor de Nobelprijs voor de literatuur. Ik zou het hem gunnen: wat een goede schrijver is dit.

Het spreekt natuurlijk tot de verbeelding dat een debuterend auteur de bekendste boekenprijs ((The Booker Prize) ter wereld wint, vooral nadat hij zijn manuscript tevergeefs naar 32 uitgevers had gestuurd. Toch is het geenszins een garantie voor een goed boek, maar als je dit boek hebt gelezen, kun je alleen maar concluderen dat het wel terecht is. Shuggie is de zachtmoedige verlegen hoofpersoon die opgroeit in de achterbuurten van Glasgow. Hij is anders dan de andere jongens. Hij merkt het zelf ook en hij doet zijn uiterste best om gewoon te zijn maar het sluimerende besef van zijn homofiel-zijn steekt steeds weer de kop op. Zijn geaardheid en zijn moeder die alcoholiste is zorgen ervoor dat hij nergens kan aarden en dat hij zijn dagen in armoede moet slijten. Zijn moeder verwenst hem, verwaarloost hem, maar Shuggie blijft alles voor haar doen, cijfert zichtzelf weg en maakt zichtzelf wijs dat het zijn schuld is dat zijn moeder zo is geworden. Zijn zus en oudere broer zijn al lang afgehaakt en de opgroeiende tiener wordt de mantelzorger van zijn aftakelende moeder. Het verhaal is zo ontroerend geschreven dat je met brokken in je keel en tranen achter je ogen zit te lezen. Pas nadat ik de helft had gelezen, begreep ik ook nog eens dat dit het autobiografische verhaal van de schrijver is. Het boek is een bijna gênante inkijk in zijn persoonlijke levensdrama, maar voor hem waarschijnlijk een heel goede verwerking ervan. Wat een verdrietig levensverhaal en wat mooi dat we er deelgenoot van mogen zijn.

De auteur werkt in 2010 in deze bibliotheek ALP (American Library of Paris). Via familie van oud-medewerkers kwam ze erachter dat er veel documentatie bestond uit W.O. II over deze bibliotheek en besloot ze dit boek te schrijven. Mensen riskeerden hun leven door de bibliotheek open te houden en boeken weg gingen brengen naar Joodse lezers, maar ook naar soldaten. Dit levert spanning, ontroering en schokeffecten op, bij de dappere medewerkers maar ook bij ons als lezer. Het boek is een magnifieke mix van historie en fictie en door de de kracht van taal, literatuur, wijsheid en liefde is het een parel. De directrice van ALP zegt over dit boek: “Het bezit het mystieke vermogen om mensen door andermans ogen te laten kijken”. En dat heb ik met het grootste plezier gedaan!

Ik heb niets met sportboeken. Het boek van Els Visser vormt een uitzondering. Er zitten drie verhaallijnen in: haar leven, met vriendinnen, haar dilemma dat ze heeft tussen haar artsenopleiding en de keuze voor de topsport. Daarnaast het verhaal van haar reis en de schipbreuk en tenslotte het verhaal van haar sportcarrière. Het is een koud kunstje om te beschrijven wat je allemaal moet laten om topsporter te worden en hoe knap het allemaal is als het lukt (daarom heb ik niets met sportboeken). Maar als het lukt om er een spannend goed geschreven verhaal van te maken, heb je me te pakken. En dat is Visser gelukt. Integer, spannend en bewonderenswaardig. De pretentieuze ondertitel (“Hoe ik een schikbreuk overleefde en de beste triatlete van Nederland werd”) zegt gelukkig niets over de mooie manier waarop zij haar verhaal doet. Aanrader.

25 prachtige preken! Het idee was om Bijbelteksten (waarmee elke preek steevast begint) te verbinden aan een persoonlijk verhaal van cabaretiers, schrijvers en al dan niet bekende Nederlanders. Het project is door het hele land een doorslaand succes gebleken: al deze mensen verschillen niets van dominees. Je hebt een persoonlijk verhaal en laat je inspireren door een Bijbeltekst die je vervolgens integreert in dat persoonlijk verhaal. Femke Halsema die de Oudtestamentische regels vergelijkt met de regelgeving in haar stad. Hella de Jonge (vrouw van Freek) die een zeer emotioneel relaas houdt aan de hand van oorlogsherinneringen. Claudia de Brey en Jan Jaap van der Wal die duidelijk maken dat cabaretiers niets anders doen dan dominee. Misschien met wat meer humor, maar in elk geval zetten ze mensen aan het denken. Het is een verfrissend geheel door het gebrek aan vakjargon (van verootmoediging, genade, etc. zul je hier niet horen) maar de boodschap blijft net zo duidelijk klinken, ook van de Bijbelverhalen. Nergens moraliserend (nou, Jan Terlouw dan als uitzondering misschien). Een zeer inspirerend boek, ook voor dominees.

Het derde boek van Faggiani bevat wederom veel prachtige beschrijvingen van de natuur. Elk verhaal dat deze Italiaan schrijft is gesitueerd in prachtige buitenplaatsen. Zijn vorige boek was boek van de maand bij DWDD, net voordat het programma stopte. Het zorgde voor zijn doorbraak in Nederland. Door de thematiek (Held van Olympische spelen in Stockholm in 1912) was dat destijds wellicht niet aansprekend voor iedereen, maar dit nieuwste boek is dat zeker wel. Het beschrijft thema’s als universele vriendschap, morele dilemma’s, hopen tegen beter weten in. Of je het wilt of niet: we krijgen er allemaal mee te maken. Het is zo mooi om te lezen hoe de hoofbejaarde professor Filippo Cavalcanti, die leeft volgens vastgeroeste regels, pagina na pagina losweekt uit zijn cocon van starre normen en waarden. Dat komt door de oorlog, waarin hem wordt opgedragen om kunstschatten voor de Duitsers veilig te stellen. Hij moet kiezen voor het goede en niet wat hem door overheden wordt opgedragen. Maar nog meer komt het door de ontmoeting met de jongeman Quintino, die voorstelt om alle schatten (o.a. een historische grafkist genaamd “De jongen die met de wolken speelde”) in een vrachtwagen te laden en er vandoor te gaan. De botsende karakters, het avontuur dat ze tegemoet gaan en de uiteindelijke berusting van beide mannen maakt het een ontroerende roman, aansprekend voor iedereen. Een boek over de W.O. II met een geheel eigen invalshoek.