Boekentips van Boekhandel Riemer

Deze baksteen uit Roemenië (877 pagina’s) wordt gezien als het meesterwerk van de schrijver, destijds uitgekomen in 2015. Platgezegd is een Solenoïde een elektrische geladen spoel. De naamloze hoofdpersoon ontdekt dat er een onder zijn huis zit en als hij hem bedient zweeft hij boven zijn bed, al dan niet samen met een collega van school. Hij ontdekt er onder zijn stad Boekarest 6 en daarmee stijgt de stad in een apocalyptisch, maar hoopvol slot, op. Maar dat gebeurt pas als je heel veel over hem hebt gelezen: het zijn diverse novelles in een boek met steeds andere thema’s in de flashbacks: zijn ongelukkige jeugd, zijn diensttijd, zijn huwelijk, zijn mislukking als schrijver, zijn (absoluut niet te begrijpen) dromen, zijn leraarschap (hilarische beschrijvingen van collegae). Altijd met als onderliggende hamvraag: wat heeft dit allemaal voor zin? Aan het einde blijkt er toch licht te glanzen. Poëtisch, bijna elke zin is een gedicht (“We kwamen in een wereld die in ons taalgebruik niet te vatten viel, zoals je een deurmat niet om de heupen en de borsten van een vrouw kunt draperen”). Inderdaad, een meesterwerk, waar je de tijd voor moet nemen.

Iedereen kent het beeld van vluchtende mensen die zich vastklampen aan de romp van een opstijgend vliegtuig in Kabul. Wat bezielt hen? Wat is er in dit land Afghanistan gebeurd? We zullen het nooit volledig vatten maar als je dit persoonlijke verhaal lees van Zarifa, dan weet je meer in elk geval. Ze is een strijdende vrouw die opkomt voor de rechten van vrouwen in haar land. Niet omdat ze een feminist is, maar omdat haar doel is om van haar Afghanistan een beter land te maken. Het is niet voor te stellen dat ze ondanks een autoritaire, traditionele vader, aanslagen op haar leven en zelfs een zelfmoordpoging, zover gekomen is: de eerste en jongste (28 jaar) burgemeester in haar land. Zeer aangrijpend en persoonlijk relaas waardoor de feitelijke geschiedenis van Afghanistan een persoonlijk drama wordt. Om nooit meer te vergeten

Bij het motto van het boek was ik meteen verkocht: “Een roman is als een strijkstok, de klankkast van de violist is de ziel van de lezer”. We maken kennis met Carl, een rustige bejaarde man, verknocht aan de boekenwereld. Hij brengt boeken weg, al jarenlang. Als echter de dochter van zijn bevriende baas, de scepter gaan zwaaien, dreigt zijn baan overbodig te gaan worden. Het negenjarige meisje dat hem vergezelt op zijn boekenreizen, gaat daar echter een stokje voor steken. Zij heeft als geen ander door dat het rondbrengen van de boeken, niet alleen om de boeken gaat: het gaat om de relatie van de boekverkoper en zijn klant. En dat is de kern van het boek, dat zowel begint als eindigt met deze zin: “Boeken hebben iemand nodig die ze de weg wijst”. Een prachtig en ontroerend geschreven ode aan de boekverkoper. Prachtig!

Het is 1710. De Joodse Jaël moet door de schuld van haar man Leib, verhuizen maar ze wil niet weg van haar familie en haar werkplek op het atelier “Het Rupsenhuis” van de beroemde botanist Maria Sibylla Merian. Het citaat van deze Maria speelt veel door haar hoofd: “Ook het allerkleinste wezen is door God geschapen”. Ze komen aan in het Gereformeerde Franeker, waar ze moeilijk kan aarden en haar Joodse komaf moet verzwijgen. Tijdens het verhaal dat ze ons vertelt komen we door de flashbacks steeds meer te weten over haar leven, o.a. over hun jong overleden zoon Doron, Mokum en haar familie. Ze verlangt terug naar Amsterdam en zoekt manieren om terug te gaan. De gedachte aan het rupsenhuis houdt haar overeind. Ze komt in aanraking met de academische wereld in Franeker en haar hoogleraren. Ook ontmoet ze Johan, een wees, voor wie ze het opneemt maar daardoor zelf in de problemen komt. Door de vele (achter in het boek verantwoorde) historische details, het beeldend beschreven verhaal, blijft het verhaal boeiend en spannend tot de laatste bladzijde.

Elsa Morante overleed in 1985 en liet onder meer vier grote romans achter die nu in hertaling opnieuw uitgebracht gaan worden. De eerste is dit boek uit 1957. Het is een de beste coming of age romans die ik ken. Het verhaal lijkt wat dun: een vader woont met een zoon op een eiland voor de kust van Napels. De vader trouwt opnieuw en zoonlief heeft daar moeite mee. Niets is echter minder waar. De tot in details uitgediepte beschrijvingen van de mensen, de natuur, de haven met de veerboot en bovenal die van de verteller Arturo, zijn prachtig om te lezen. Arturo is eenzaam, schreeuwt om aandacht en echte liefde, maar niemand lijkt hem dat te kunnen geven. Zijn vader is een zelfingenomen nietsnut, zijn stiefmoeder is getrouwd met hem en gebonden. Hij moet het helemaal zelf doen. Nergens cliche-matig, tijdloos mooi.

Stel je voor: je bent de laatste mens die ooit een giraffe of een zebra levend heeft gezien. Je wordt een verhalenverteller voor de mensheid die nooit een echt dier heeft gezien. Dat overkomt Toby, die vanuit het ijs wakker wordt in een tijd waarin alle leven van de aarde is verdwenen. Het is een prachtig fantasy verhaal en misschien daarom een goede vorm die misschien helpt om ons wakker te schudden. We maken de aarde in razend tempo kapot en we doen net of we daar zelf niet verantwoordelijk voor zijn. Lezen dit boekje en vooral daarna doorgeven aan zoveel mogelijk mensen. Misschien redden we het nog.

De cover kan je op het verkeerde zetten: geen vermelding van roman of thriller of iets dergelijks. De achterkant verhaalt “een wild en aangrijpend verhaal”. Het kwartje kan alle kanten opvallen en gelukkig: de goede kant op. Een team van onderzoekers, biologen onder leiding van Inti krijgt (min of meer) toestemming om  wolven uit te zetten in Schotland. Het is prachtig hoe uiteengezet wordt dat de wolf het gehele ecosysteem kan redden, zelfs noodzakelijk daarvoor is. De boeren wiens schapen doodgebeten worden hebben hier natuurlijk totaal geen boodschap aan en de tegengestelde belangen zijn duidelijk en actueel (denk aan de wolven in ons land). Maar de wolven zijn maar een klein gedeelte van deze roman, want er is veel meer: De zus van Inti (Aggie) die door een traumatische ervaring niet meer praat , de boer Stuart die zijn vrouw Lainey slaat, de politiechef Duncan die verliefd wordt op Inti. Het wordt een drama en er zijn verwikkelingen waarbij je je adem inhoudt. De combi van menselijke dilemma’s met de prachtig geschreven  info over het wolvengedrag maakt dit boek tot een pure unieke verrassing.

Er was een tijd dat gedacht werd dat verdriet om een gestorven kind snel vergeten zou zijn als er maar snel een nieuw kind kwam. Onzin natuurlijk, maar op die oude zienswijze is dit boekje (novelle) gebaseerd. Het verhaal speelt zich in 1900 en waar een talentvolle componist wordt geconfronteerd met ouders die hem meer zien als “vervangkind” dan hun eigen zoon. Ludovic echter leeft voor zijn muziek en dat zorgt ervoor dat hij door kan gaan. Hij vertelt zijn leven in de vorm van brieven aan zijn broer. Het is geen briefwisseling want de brieven worden nooit beantwoord. En dat maakt de vertelvorm erg sterk en direct. Zo integer, ontroerend en soms schrijnend verteld. Geen woord te veel. Prachtig kleinood.

Wat een geweldig boek: een klucht in 1 groot humoristisch bedrijf. Schaterlachend heb ik het gelezen. Josephine en haar medebewoners van Den Groenen Hof hebben een giftuintje zodat ze een eigen gekozen einde kunnen reconstrueren. De lijfspreuk van de leden is: “Thanatros (God van de dood)… Tot in de kist”. Josephine is het grote brein en de hoofdrolspeelster die gedurende het boek druk in de weer is met: dodelijke recepten, verbergen van lijken, ontvoeringen, haar dementerende vriendin proberen om te brengen, kidnappers uitschakelen en de directeur van het bejaardenhuis op non-actief stellen. Heerlijke luchtig geschreven onzin. Liefhebbers van “De 100 jarige man die uit het raam klom” kunnen dit blind aanschaffen. En dat Vlaamse taaltje, genieten. O ja, dit is (dus) geen thriller. 

De voorkant en de titel hadden me niet aangesproken de afgelopen maanden, vandaar dat het boek was blijven liggen. Maar wat een heerlijk boek is dit! Ik vind het leuk om te lachen om een boek dat niet probeert leuk te zijn. De debutant Garmus zet een persoonlijkheid neer dat niet in staat is te glimlachen (1x aan het einde van het boek) en volledig zichzelf is. En daarmee een ontzettend komisch boek heeft geschreven. Elizabeth Zott heeft overigens niet veel redenen om te glimlachen: Ontslag omdat ze niet met haar baas naar bed wil, een onwettig kind, alleen staand moeder en wetenschapper in de jaren vijftig, het helpt allemaal niet. Het is naast het lachen natuurlijk ook de schrijnende wetenschap van discriminatie van vrouwen (toen en nu), dat dit boek zo boeiend maakt. Laaf je aan Elizabeth Zott en haar geliefde buurvrouw, hond, hoogbegaafde dochter en chemie krijgt voorgoed een andere betekenis voor je.

Prachtige historische roman uit het Parijs van de 16e eeuw. Koning Hendrik III zit op de troon. Hij is een gefrustreerde en bij de Parijzenaren, niet geliefde koning die een haat -liefde verhouding heeft met zijn moeder Catharina de Medici. Zij begrijpt haar zoon niet en wil zijn gangen volgen. Daartoe neemt ze een jonge hofdame in vertrouwen: Fiora. Deze Fiora is de absolute hoofdpersoon van dit verhaal. Zij komt veel te weten en uiteindelijk vraagt ze Fiora zelfs om iemand te doden. Fiora komt in gewetensnood maar blijft eerlijk tegenover haar meesteres. Tegen haar zin moet ze een vertrouweling van de koning aan het lijntje houden en ze zijn zelfs verloofd. Tot grote ergernis van Amedee, de schildersknecht. Amedee en Fiora willen met elkaar verder en hebben elkaar trouw beloofd. Amedee weet van Fiora’s spionage, maar wil dat zij stopt: te gevaarlijk en een schijnverloving met Houlard, die haar zelfs heeft aangeraakt… Hij kan daar niet mee leven. Je krijgt een helder beeld van de tijd en de het spel van feit en fictie (Fiora en Amedee zijn verzonnen figuren)  is perfect. De schrijfster is politicoloog en heeft zich goed verdiept in de materie en een verbluffend mooi debuut afgeleverd. Uitgebreide verantwoording van de auteur aan het eind. Bijlagen met historische tekeningen en schilderijen, een stamboom en leesclubvragen. 

Het eerste werk van de Franse thrillerschrijver dat in het Nederlands(e taalgebied) verschijnt. Het is een unieke spannende psychologische roman (thriller is te eenzijdig bestempeld) zoals je nog nooit gelezen hebt. Er zitten vier lagen in dit boek. De Franse professor vertelt een verhaal aan zijn studenten: dat is dit boek. Het eiland en haar bewoners die een geheim bewaren. De hoofdpersoon Sandrine die kennismaakt met het eiland en haar eigen demomen. En tot slot: inspecteur Damien die het allemaal moet uitzoeken en op een gegeven moment zelf onderdeel wordt van dit psychologische drama. Dit is zo razend knap geschreven dat je constant op het verkeerder been gezet wordt. De wereld die je in een hoofdstuk hebt gelezen wordt totaal omgekeerd in het volgende hoofdstuk. Mocht je niet van thrillers houden, lees dan dit en je bent verkocht. De uitgever zegt: “Voor de fans van Karin Slaughter, Lee Child, J.D. Barker en Thomas Olde Heuvelt”. Dat vind ik totaal geen aanbeveling want dit boek is veel gecompliceerder, minder gruwelijk ook. Daarnaast: Loubry overstijgt het niveau van deze schrijvers ruim.

Het is een cultureel project dat ik bewonder: stem geven aan de vele vrouwen die in oude verhalen en mythen worden opgevoerd maar wiens belevingswereld nooit verwoord is. Zo ook Galatea, een personage dat gebaseerd is op het ivoren standbeeld uit de Griekse mythe Pygmalion. De godin Venus wekt in het verhaal het standbeeld tot leven omdat Pymalion verliefd is geworden op zijn eigen creatuur. Zo ook in het beeldverhaal van Miller. Maar Miller geeft de vrouw een naam, Galatea, een stem en uiteindelijk ook een eigen einde. Op tragische wijze weet Galatea zich te bevrijden uit de controlerende greep van haar man. Met het beeldverhaal maakt Miller de pijn van het leven in een toxische relatie, waar alles in dienst staat van de wensen van de man, voelbaar. Een intense leeservaring!  

Susan Taubes schreef welgeteld 1 boek. Dit boek, dat in 1969 uitkwam. 1 week na verschijnen pleegde de Amerikaans-Hongaarse schrijfster zelfmoord. Het boek werd direct uit de handel gehaald en raakte totaal in de vergetelheid. Nu, meer dan 50 jaar later wordt het opnieuw uitgegeven. Het boek is met niets anders te vergelijken: dromen en werkelijkheid gaan -al dan niet geruisloos- in elkaar over, heden en verleden buitelen over elkaar heen. En je blijft (toch) geboeid. En het is zulke hoogstaande mooie literatuur met zinnen als: “Ze probeerde te geloven dat ze niet bij Ezra wegging omdat ze verslagen was, maar omdat ze hun beider nederlaag in dit huwelijk afwees, al was er niet meer van haar over dan de kracht van deze afwijzing”. Weergaloos en haar tijd ver vooruit.

Na een aantal series, deels langere tijd geleden geschreven en nu pas vertaald, is dit haar roman uit 2022, een stand-alone  voor volwassenen. Het gegeven is weer wonderlijk als altijd bij Holly: de schaduw van elk mens of wezen is bepalend voor het (wel) zijn van de eigenaar. Sommige zijn hun schaduw kwijt (gestolen) of hebben hem aangepast (met alle gevolgen van dien) en in de deze wereld werkt Charlie Hall, een dievegge, een zielige hoofdpersoon zonder geweten, die samenleeft met Vince. Hij heeft geen schaduw en de haat-liefde verhouding tussen Vince en Charlie is de rode draad van dit verhaal. Superspannend (en op die momenten zou je de flashbacks het liefst willen skippen) met een fantasy-waardig einde.

De absolute zomerhit ! Dit boek won (terecht) de Duitse Boekhandelsprijs en is een ronduit heerlijk leesavontuur. Vier tieners vormen een hecht team, met allemaal hun eigen problemen. Friedrich is de hoofdpersoon en verteller van het verhaal. Hij is verliefd op Beate en samen met zijn zus Alma en beste vriend Johann maken ze dit verhaal. Friedrich zakt voor zijn examen en moet de zomer doorbrengen bij zijn ultra-strenge grootvader, waar hij bang voor is. En in die zes weken dat hij Latijn en Wiskunde moet bijspijkeren, zit de politie hem op de hielen, raakt hij Beate kwijt door Johann en blijkt zijn opa zowaar een zwak voor hem te hebben. In schuingedrukte tekst ben je even in het heden waarin Friedrich op zoek is naar een graf… wie ligt er in? Wat gaat er allemaal nog gebeuren? Het heet een coming of age liefdesgeschiedenis te zijn, maar het is veel meer dan dat! Prachtig geschreven, warme karakters die levensecht zijn en subliem opgebouwd. Topper!

De auteur is rechter in Den Haag en dit is haar 2e boek. Lees de flaptekst niet want dan weet je de helft al van het verhaal. Mocht je het wel lezen: blijft nog steeds een mooi boek. De hoofdpersonen zijn Mira (moeder) en Vera (dochter). Ze leven los van iedereen, Mira houdt op het ziekelijke af iedereen bij Vera vandaan. Ze lijkt overbezorgd voor haar, ook weer: bij het ziekelijke af. Waar mogelijk beschermt ze Vera voor de buitenwereld. Als kind moet Vera vaak naar het ziekenhuis, waarna Mira met haar weer verhuist. Vera ontgroeit haar moeder (haar vader werd het huis uitgezet zodra ze zwanger was) en gaat graven in haar jeugd. Waarom was ze zo vaak ziek? Waarom moesten ze zo vaak verhuizen? In een onderkoelde stijl lost ze samen met haar therapeut de raadsels op en knoopt haar levensdraadjes weer aan elkaar. Knappe schrijfstijl.

Dit boek van Phil Earle is een geweldig boek voor jong en oud. Hoewel het geschikt geacht wordt vanaf 10 jaar vind ik het eerder in de lijn van 12 tot 80 jaar liggen. De voorkant is helaas ook niet zo uitnodigend om het boek te kopen en dat is jammer. Het verhaal gaat over Joseph en niet zozeer over De Gorilla. Joseph is een recalcitrante jongen die niets of niemand in zijn buurt wil hebben en hij vertrouwt niemand. Zijn ouders, zijn oma en de hele wereld is tegen hem en een zekere Mevrouw F. moet hem tijdens de W.O. oorlog II vol bombardementen, opvangen en proberen in het gareel te houden. Zij runt een dierentuin, wat wil zeggen, een paar uitgemergelde wolven, wat vogels en een Gorilla. Joseph moet poep scheppen. Ze dwingt hem ook naar school te gaan waar hij het direct letterlijk aan de stok krijgt met de hoofdmeester, een autoritaire die hem het leven nog zuurder maakt. In het indringende verhaal zie je Joseph ontdooien en Mevrouw F. De Gorilla Adonis en Syd leren hem om weer anderen te vertrouwen. Ontroerend mooi.

Een zeer aangrijpende autobiografisch verhaal over zijn leven. Met name zijn vader en moeder die schreeuwend een ruziemakend en de kinderen denigrerend, door het leven gaan, gaat je door merg en been. Het is een eerlijk en oprecht verhaal waar Huff lang over heeft gedaan om te schrijven. Het is ook niet niets om een verschrikkelijke jeugd via de literatuur in de openbaarheid te brengen. Temeer daar zijn ouders nog leven terwijl hij dit boek schreef en uitbracht. Het is geen geen non-fictie verhaal over het effect van ouders die hun kinderen mishandelen en wat het effect ervan is. De schrijver stelt duidelijk in zijn nawoord dat het een fictie verhaal is waarin hij (dus) ook sommige feiten wat uit kan kristalliseren of relativeren. Het leest daardoor soms ook als een spannend verhaal waarin je meeleeft met Philip Huff die alles in de 2e persoon (“Je balt je vuisten…”) schrijft om wat meer afstand te kunnen nemen. Een roman die je laat beseffen hoe waardevol het is om een “goede jeugd”  gehad te hebben, maar ook hoopvol: dat ondanks een jeugd vol ellende, je altijd nog goed terecht kunt komen en een prachtig, emotioneel boek kunt schrijven.

Wat een geweldig eerste deel van een nieuwe fantasy serie! Serilda wordt ontvoerd naar het kasteel van de Erlkonig, omdat ze twee mosmeisjes heeft geholpen. Ze maakt de koning wijs dat ze gouddraad kan spinnen uit wol (pure bluf). Ze krijgt daarbij op wonderlijke manier hulp van van de magie van een jongeman Gold. Op hem wordt ze verliefd maar trouwt uiteindelijk met de koning. Hoe dat kan? Wentel je in 500 pagina’s heerlijke fantasy en zuchtend weet je aan het einde van het boek hoe het zit, maar ben je tegelijk benieuwd hoe dit verdergaat. Aanrader van de bovenste fantasy-plank