Boekentips van Boekhandel Riemer

Hanna Bervoets is een topauteur. Haar vorige boek “Leer me alles wat je wilt” vond ik ronduit subliem. En de opvolger “Geld Verdienen” verdient ook zeker je aandacht. Hoofdrolspelers zijn Ellie en Freya die elkaar kennen van de middelbare school. Dat lijkt een onbelangrijk gegeven maar later in het boek blijkt dit van essentieel belang te zijn… Ellie belegt in aandelen, weet alles van inleggen, terugtrekken en short squeeze. Bervoets zorgt er altijd voor dat in haar boeken een bovennatuurlijk of in elk geval ongrijpbaar aspect wordt toegevoegd. Hier is het zo dat iedereen die op aanbeveling van Freya (De Anderen) die via Matador een aandeel koopt, bijverschijnselen krijgt (ziektes, ongeluk, angsten etc). En als Ellie net op tijd haar aandelen verkoopt en het ervan gaat nemen, zijn De Anderen net te laat. Hoe loopt dit af…?

400 prachtige pagina’s leesplezier! Hai staat op het punt van de brug te springen en een demente vrouw Grazina weerhoudt hem ervan. In een prachtige vertelling (met flashbacks waarin je alle achtergronden van de personages leert kennen) die eindigt in een hilarische roadtrip met Hai, Grazina, BJ (de baas van het restaurant waar Hai werkt) Sony (zijn neef vol trauma’s) en collega Maureen. Vriendschap is wel de grootste gemene deler die hen samenbindt. Als ze samen varkens ombrengen, op zoek gaan naar een ring of een worstelwedstrijd meemaken. Sergeant Pepper, maisbroodjes en de moeder van Hai die denkt dat hij studeert, terwijl hij in een afkickkliniek zit, het boek zit barstensvol ingrediënten die je nog lang bij zullen blijven. Unieke verteller, uniek boek.

De ondertitel van het boek is “Hoe een popsong oost-europa hoop geeft”. Deze song heet Peremen. Achterin het boek vind je een playlist van spotify om te luisteren. Deze song speelt als rode draad door het boek en wordt zelfs in gevangenissen op potten en tralies en neuriënd vertolkt. Ook diverse andere songs en muziek in het algemeen wordt besproken door Vermeersch. Hij haalt bijvoorbeeld belangrijke uitspraken aan, van Bertold Brecht: “Zal er in donkere tijden nog gezongen worden? Ja er zal nog gezongen worden. Over donkere tijden.” Verzet is er altijd en met name in Belarus, want daar vindt het onderzoek plaats en speelt het boek zich af. Heftige relatie met Rus;and, oorlog in de straten en de harten. Zeer educatief, heb erg veel van dit boek geleerd. Al was het maar om altijd geloof te blijven houden en te vertrouwen op de veerkracht van de mens. 

Zijn vorige boek “De nacht valt altijd” kan ik heel snel weer in herinnering krijgen, want het in en in trieste leven van Lynette en haar geestelijk gehandicapte broer Kenny, vergeet je nooit meer. Blij sprong mijn hart hoog op in mij toen men mij zei dat er een nieuw boek van hem uitkwam! En Het Paard is van hetzelfde kaliber: melancholieke proza waarmee het leven van gewone Amerikanen wordt beschreven. Hier maken we kennis met Al Ward, een 67-jarige man, wiens leven aan elkaar hangt van ongelukken en verkeerde beslissingen. Hij is een getalenteerde singer-songwriter maar mede door een teveel aan alcohol en/of drugs en de omgang met verkeerde mensen, houdt geen enkele band waarin hij zit lang stand. Ook in de liefde is hij ongelukkig al lijkt het met een meisje te lukken: “Al voelde dat ze allebei beschadigd waren. Het werkte echter omdat ze het naar elkaar konden toegeven.” Maar dan gaat hij naar bed met een meisje uit de band en mislukt ook deze relatie. Leven op straat, opgesloten in de gevangenis en stomdronken aankloppen bij “vrienden”, het drama druipt ervan af. Het enige doel dat hij nog heeft in zijn leven is Het paard dat hij in leven wil houden. Maar bestaat dat paard wel? Prachtige vertelling, geen enkel vals sentiment en levensechte spelers die met vallen en opstaan door het Amerikaanse leven hobbelen.

De Bergkoning, de eerste thriller met Leo Asker in de hoofdrol, was een weergaloos goed boek. Personages, spanning, verhaallijnen, originaliteit, alles klopt. Je houdt je hart vast voor een vervolg. Maar het is zeker zo goed als  de voorganger! Het zijn weer meerdere verhaallijnen die stuk voor stuk steengoed in elkaar zitten. Leo wordt gebeld door haar vader, een verraderlijke. militante, autoritaire en psychopathische en vooral egoïstische man die de hulp van zijn dochter inroept omdat hij verdacht wordt van een moord. Daarnaast krijgt Leo te maken met Gunnar, de leider van Alfacent. Zij leven in een soort ommuurd dorp, afgesloten van de normale wereld, waarin dingen zijn gebeurd die het daglicht niet kunnen verdragen. Krijgt ze ook nog te maken met Helmann , een collega, waarmee ooit nog eens “iets” gehad heeft maar nu haar concurrentie niet aankan. De lijken, het monster met de rode ogen, ingevroren mensen en de subtiele ontluikende relatie tussen Leo en collega Martin Hill, maken het een totaal geslaagde en moeilijk te overtreffen thriller. Maar dat zal deel drie wel gaan bepalen.

Ik heb helemaal niks met die dagboeken en biechten aan zijn vrouw-boeken van Waterdrinken. Hij moet gewoon verhalen vertellen en dan hang ik aan zijn lippen. Want juist die combi van een journalist op locatie (want er zitten altijd genoeg autobiografische elementen in van deze half-Rus) en de heerlijke grote duim van Waterdrinker, doen wonderen. Eindelijk dus weer een roman die het topniveau van De Rat van Amsterdam met verve haalt. De heerlijke hoofdpersoon is Tolja (languit Anatoli Chitrov), een nogal naïeve mislukkeling. Hij vertelt zijn verhaal als hij in Parijs is . Het nu wordt je steeds meer duidelijk door de flashbacks. Door drank en gekken gedreven gaat hij gretig in op een aanbod van een zekere vage Van kampen die hem ruim geld biedt voor een klus in Rusland. Hij wordt opgeleid (door hem een stapel boeken te sturen…) tot handelaar in veredelde zaden. Wij als lezer weten dat hij er ingeluisd wordt. Verblind door de dollars, is Tolja wat trager van begrip helaas. Lekker (ont)spannend lezen. Prachtige relatie met de zangeres Zita, al is de relatie met haar en meerdere vrouwen wel erg sexueel getint. Het interesseert me totaal niet hoe vaak “ze het doen”. Maar goed, verder een grootse roman. Top!

Destijds uitgegeven in 2006, over zijn demente moeder dus. Maar met wat actualiteit toegevoegd achterin en als volksziekte nummer 1 een relevant boek. Maar het is ontwapenend en vol liefde geschreven. De verschillende benaderingen van zijn moeder door zowel familie als personeel geeft veel inzicht in de impact van dementie op tal van levens. Het is natuurlijk altijd lachwekkend, maar ook even schrijnend, hoe zijn moeder aftakelt. En soms oplevingen heeft als ze haar zus ziet (ook dement) of haar zoon Cyrille. Voor veel mensen (helaas) een erg herkenbaar boek.  

Het goede van dit boek is dat er op een kinderlijke manier verhaald wordt over traumaverwerking. De schrijver heeft het van nabij meegemaakt; haar man is vroeger thuis misbruikt. Ze wilden zijn vader en moeder lange tijd niet zien maar hun kinderen begonnen vragen te stellen. Hoe kan je dan ooit vertellen wat er vroeger gebeurd is? Zeker als zoethoudertjes als “erge dingen” niet meer afdoende zijn. Zo ontstond het boek. Het gaat over Bo die een knuffelbeer heeft. Zijn broer komt de beer steeds van hem stelen. Hij heeft het lef niet om tegen zijn oudere broer in te gaan, maar elke keer vindt hij zijn beer terug onder een berg vuil wasgoed. De beer begint te stinken. Als Bo eindelijk de moed heeft om het te vertellen aan zijn moeder dat Daan steeds zijn Beer wegpakt en dan steeds ergens weggooit, geeft zijn moeder geen asem. Ook zijn vader niet. Beer wordt letterlijk onder het tapijt geveegd, waar hij nog meer gaat stinken en er een grote berg schimmel onder komt. Maar iedereen loopt er gewoon omheen. Als Bo een volwassen man is en zelf kinderen heeft waarvan nooit een beer of knuffel wordt afgepakt, komt hij in aktie… Belangrijk boek en auteutrzal actief zijn tijdens de meester- en juffenavond op 25 september aanstaande.

Oh, wat is dit mooi. Een hoogbejaarde, ziekelijke man, besluit naar zijn geboortedorp te zwemmen. Samen met een vriend, die hem uitzwaait, heeft hij alles goed voorbereid. Hij moet een paar dagen zwemmen dus heeft hij een soort boot middels een stuk touw om zijn middel, achter zich aan dobberend. Hij moet eerst wennen (onder andere het koude water), maar kan van lieverlee toch genieten. Hij slaapt in zijn boot. Hij ziet wat mensen onderweg maar het lijkt net of mensen hem niet zien. Stukje bij beetje ontdek je er nog meer wonderlijke dingen gebeuren onderweg: de zwarte zwaan die op zijn bootje meelift en later zelfs zijn boot trekt, de snoek die hem de weg wijst; het wordt een symbolisch sprookje zonder dat de werkelijkheid geweld wordt aangedaan, want het doel van zijn reis is overduidelijk. Prachtig, intiem kleinood van grote waarde.

Op donderdagavond 10 juli komen de auteurs van Onder ons naar onze winkel in Groningen voor een lezing! Klik hier voor meer info en het aanmeldformulier. Van harte welkom op deze interessante avond!

Een super-originele thriller! Het is namelijk interactief. Na een hoofdstuk staat er bijvoorbeeld: wil je Carla interviewen, ga dan naar 122, zo niet ga dan naar 143. Zo ga je van voor naar achteren en kriskras door het boek heen. Een soort puzzel. Ik heb hem niet opgelost en eindigde met een hoofdstuk: helaas is het je niet gelukt. Probeer het opnieuw en ga naar.. Dat doe ik dus niet, maar het is wel erg grappig. Het verhaal is niet ijzersterk en lijkt meer op een klucht of blijspel, dan op een heuse thriller maar qua originaliteit zeker een tip waardig. En wie weet kom ik er nog eens achter wie het nou echt heeft gedaan…

Isabel Allende wordt dit jaar (2025) 83 jaar en ze blijft maar schrijven. En wat kan ze vertellen. We gaan op pad met de journaliste Emilia, eind 19e eeuw. Ze ontmoet haar vader die haar een lap grond nalaat, ze leert de liefde kennen en ze gaat als journalist de burgeroorlog verslaan die Chili in haar ban houdt en verscheurt. Het is een historische roman omdat Allende ons ooggetuige laat zijn van de gruwelijkheden en grote onzinnigheid van deze oorlog. Emilia wordt zelf ook gemarteld en komt zelfs voor een vuurpeleton te staan. In de meeste van haar boeken komt er altijd een happy end of in elk geval een positieve nasmaak, en nu ook weer. Intens tijdsbeeld van Chili, liefdeslyriek en meeslepend geschreven.

Melancholie is wellicht het sleutelwoord in de boeken van de Ierse auteur Christine Dwyer Hickey. In dit boek leren we Farley kennen. Hij is een in zichzelf gekeerde bejaarde man voor wie het leven niet veel meer in petto heeft. En als je hem leert kennen in de flashbacks en alle tegenslagen en traumatische ervaringen die hij heeft meegemaakt, de revue passeren, snap je dat hij klaar is. Het is zo knap hoe je een heel boek lang in het hoofd van Farley zit en meet hem meedenkt- en -voelt. Melodramatische roman van een auteur die hier in Nederland nog veel bekender moet gaan worden. Ze schrijft juweeltjes, waar je misschien niet altijd vrolijk van wordt maar die je heel lang bij blijven door de intensiteit van haar schrijfkunst.

Wat een leuke thriller! De historische feiten over Frankrijk ten tijde van Napoleon, de heerlijke Vlaamse taal, het heerlijke personage Florent Bex dat de klopjacht op gegadigde van de geraamde moordaanslag leidt en de opbouwende spanning in het boek, maken maken het een perfect verhaal. bex en de zijnen zitten met hun handen in het haar want er zijn duidelijke aanwijzingen maar waar moeten ze de toekomstige dader zoeken? En wie is het? En zijn nogal wat markante figuren die strijden om achtervolgd te worden. Cadoudal, Ruiter, Plunket, ze komen allemaal aan bod en langzaam gaan we naar een climax waarin Bex de held is (natuurlijk) en zelfs oog in oog komt te staan met Napoleon zelf, Op de Beeck heeft vele tientallen geschiedenisboeken geschreven en is daardoor heel goed in staat om feit en fictie met elkaar in contact te brengen. En of het nu een waargebeurde aanslag is of niet, het maakt helemaal niet uit, je wilt het boek in een ruk uitlezen en daar gaat het om.

Dit boek maakt de autobiografische trilogie over haar leven compleet. De drie boeken beschrijven elk een gedeelte van haar leven. Dit boek begint op het moment dat ze tien jaar als schrijver actief is. Een deel van het boek gaat over haar als auteur, hoe ze moeiten moet overwinnen als een uitgeverij haar laat vallen of als ze naar lezingen moeten. Want bij alles neemt ze zichzelf als autistisch mens mee. Lezingen kan en wil ze alleen als een van haar wolfshonden  meegaat en ze moet er dagen van bijkomen. Net zoals in de eerdere boeken zit je het hele boek in haar hoofd en ga je steeds beter begrijpen hoe het werkt als je met autisme in het leven staat. Vooral de veelheid aan prikkels kan ze niet aan. Ze krijgt enorme migraine-aanvallen. Ze kan zo heerlijk vertellen over Nick, met wie ze gaat samenwonen en hoe moeilijk dat is als ze tijdens corona samen thuis zitten. En zo ontroerend hoe ze omgaat met het verlies van haar moeder. En in alles zijn haar honden haar absolute eerste liefde. 

De 4e waddenthriller van Deen is wederom heerlijk makkelijk thrillerlezen. De delen hoeve niet opeenvolgend gelezen te worden al is het persoonlijke verhaal van hoofdpersoon Liewe, wel een verhaal apart en ontdek je per boek wat meer over zijn leven en met name het trauma rondom het sterven van zijn pa. Het verhaal van de loods gaat over de wetenschapper Iona. Zij wordt vermist en later dood gevonden (delen van het lijk althans). De grote vraag waar Liewe en Xander voor gesteld staan: Is ze vermoord, is ze gesprongen of zal dat nooit opgehelderd worden? Kleinzieligheid, achterbaksheid en weer helder en heerlijk verteld door Deen. Topper!

Van den vos Reynaerde is een nogal stoffig stuk uit de Middeleeuwen dat je op de Middelbare School verplicht moest lezen. Geen goede herinneringen. Maar deze versie van Lanoye is hypermodern en op een hylarische manier afgestoft en volgespoten met moderne poëzie, lichtspottende schuttingtaal en steenkolen Engels (als Rein aan het woord is).  De layout is opgesteld als een gedicht en toneelstuk en leest als een trein omdat Lanoy ons bij de les houdt: “Thans staat, geachte lezer -veel te laat, maar beter ooit dan nooit- weer un moment supreme klaar. ” Naast het zeer vermakelijke karakter zit er natuurlijk een wijze les in (als er iemand je een worst voor houdt, wees dan op je hoede, bijvoorbeeld) maar het is voornamelijk lol.

Peter van der Sloot is CEO en zakenman en wordt gedwongen om de grootste staalfabriek van het land te sluiten. Hij heeft verduurzaamheids subsidies in eigen zak gestoken en veel mensen tegen zich in het harnas gejaagd en iemand (uit intieme kring zo zal blijken) perst hem af. Hij pleegt ook overspel zodat hij zich zakelijk en privé  hevig in de nesten werkt. Het is een harde, snerend spannende thriller geworden met levensechte ondertoon, want reken er maar op dat grote bedrijven niet altijd even kosher omspringen met subsidies en milieu-wetten. Dat levensechte karakter en de supersnelle schrijfstijl maken het een topdebuut. Verrassend goed!

Wat Nico Ter Linden deed met de de geschiedenis van de bijbel, doet Geert Mak met de geschiedenis van Amerika en Europa: een bestaande (al dan niet bekende) geschiedenis in een spannend, goed leesbaar vat gieten. En het is weer smullen. De wisselwachter is Harry Lloyd Hopkins, de man naast president Roosevelt. Beide mannen, hun levens en hun (politieke) denken gaan voor je leven in dit schitterende literaire non-fictie geschiedenis boek. Mak heeft biografieën, archieven en persoonlijke (familie)herinneringen  gebruikt om er schouwspel van te maken met naast voornoemden, Stalin, Churchill, De Gaulle  en vele anderen in de hoofdrol. De grootste veldslagen ooit (Koersk, miljoenen manschappen tegenover elkaar), de vriendschappen tussen generaals, het politieke landschap van USA en Europa en de invloed op elkaar. Maar ook super leuke, kleine details (rantsoen van 3 velletjes wc-papier per dag op het slagveld of de ijstaart die op Stalin terecht kwam) maken het smeuïg tot op de bodem. Vakmanschap van wereldniveau. 

Het tweede boek van de trilogie van Judith Visser over haar leven met autisme. Nog meer dan in haar eerste boek speelt ze met de chronologie. Ze leeft toe naar het uitkomen van haar debuut (Planeet Julia in het boek, “in het echt” Zondagskind), dat natuurlijk niet haar echte debuut is. Het is dus echt een roman waarin diverse dingen verzonnen zijn maar altijd wel gebaseerd op haar persoonlijke ervaringen. En het is meer dan ‘leven met autisme’, want het is spannnend (als ze Romy, haar hond kwijt is en ze doodsangsten uitstaat als ze alleen in het donker in the middle of nowhere is), verbazingwekkend (dat ze collega auteur James allen voor in bed wil, en verder niets van hem wil weten) en romantisch (als ze uiteindelijk toch haar oude vriend weer terugvindt en -krijgt en ze gaan trouwen. Als rode draad natuurlijk ook haar honden die voor haar nog vaak belangrijker en noodzakelijker zijn dan de mensen om haar heen. Ze vertelt alsof ze naast je zit, waardoor het gemakkelijk lezen is. Maar wat plezierig!

Historische roman, formaatje baksteen (590 pagina’s). Het verhaal is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis uit Italië. In Crespi bouwt hoofdpersoon Christoforo een katoenfabriek, waaromheen in de loop van de jaren huizen voor de arbeiders, een school en kerk gebouwd worden. Inmiddels staat het dorp (inclusief de fabriek)  op de Unesco Werelderfgoed lijst en het is prachtig om de geschiedenis van dit gebied te lezen. Het begint in 1877 en eindigt in de jaren 20 van de vorige eeuw. De opbouw, het verval net voor de Grote Oorlog, de opleving in de oorlog en vervolgens het ter ziele gaan van het geheel in een enorme crisis. Alles opgetekend door de belevenissen van de arbeiders, de (onder)bazen, de directie en de dorpsbewoners. Het is even wennen omdat de hoofdstukken meestal uit een paar bladzijdes bestaan en er tientallen namen de Italiaanse revue passeren, maar als je er eenmaal goed in zit, vergeet je Christoforo, Silvio, Emilia, Agazzi en alle anderen, nooit meer. Vol liefde, haat, ergernis, armoede, afgunst. Het leven dus.

Jasmijn Vink is het alter-ego van de auteur Judith Visser. Dit boek het eerste van een trilogie. Het tweede en derde boek zijn los te lezen van het eerste deel maar ze vertelt haar hele levensverhaal in deze boeken chronologisch dus het beste kun je hier beginnen. Dit boek verslaat voornamelijk haar eerste jaren. Hoe ze op de kleuterschool altijd alleen wil zijn en eigenlijk niet alleen op de kleuterschool. Tegen mensen moet ze praten en dat kan ze niet. Ze weet niet hoe dat moet. Zo knap hoe Visser in het hoofd van haar vroegere ik graaft en glashelder alle herinneringen en gevoelens weet te vertellen. Zo tragikomisch als ze haar eerste vriendje krijgt, ze is stapelverliefd maar wil hem 1x per maand zien. Ze heeft een week om zich er op te verheugen, er van te genieten en vervolgens daar weer van uit te rusten. Ze heeft dan dan een week rust om vervolgens weer te verheugen in de daarop volgende week. Ze heeft tientallen van dit soort gedachten en ze snapt niet dan mensen haar vreemd vinden. Ze heeft nog niet het stempel autisme gekregen en haar ouders zeggen alleen: ze is nu eenmaal zo. Ik heb diep respect gekregen voor mensen met autisme en begrijp nu beter hoe moeilijk het soms is om met alle onbegrip en onwetendheid om te gaan.

Coby Rijf, waarvan de naam en de sexe zich als verteller van het verhaal, langzaam ontvouwt wordt samen met de plaatselijke dominee van het dorp voorvechter voor het netjes afhandelen van de aardbevingschade in Huizinge (Groningen).Ik kan me niet eerder een roman heugen waarin het thema van de Groningse aardbevingen en de afhandeling (lees: NIET afhandeling ervan) centraal staat. Maar dit is slechts een van de verhalen in boek. Haar relatie, haar werk (restaurateur), haar zelf ver/wantrouwen, haar relatie met God en het trauma uit haar jeugd wordt er allemaal heel natuurlijk in flashbacks en nergens cliché-matig in verwerkt. Maar bovenal is dit een roman die verrast door de sublieme eigenzinnige stijl. Zinnen die je gaat herkauwen, citeren aan je leesvrienden. “ik draag de dood van mijn evenbeeld”, “ons bed is veel te smal om boos te zijn’ en “Ik denk te veel. Het voelt alsof ik vastzit aan de sliert vol gedachten en de hele handel mee de trap op zeul”. Je vindt ze op elke pagina. Zo origineel en zo mooi dat ik het voor de tweede keer heb gelezen.

Een klein boekje met een grote boodschap. De gezamenlijke zorg voor de aarde moet belangrijker worden dan zorg voor de wereld (politiek- en geldgericht). Dat lijkt een utopie zolang er nog mensen rondlopen die leuzen als “America First” scanderen. Maar als Denker des Vaderlands moet je toch ergens beginnen lijkt van Reybrouck te denken.  Maar door zijn onderbouwing vanuit de historie (in de 17e eeuw al oplossingen door diplomatie en 2100 v. Christus ook al bij de Grieken en de Chinezen) kun je hem alleen maar gelijk geven. Het leest gemakkelijk en soms met humor (“als Parijs niest, is heel Frankrijk verkouden”) en geeft voldoende stof tot herkauwen.

Geweldig! Wat een heerlijk verhaal is dit. Stel je voor: je bent met je ouders op vakantie, je staat bij de buggy met je jongere dreinende broertje er in. Je let even niet op en de buggy met broertje en al  tuimelt de trappen af. Dood. Hoe ga je verder leven? Wat doe je met dat meisje dat daarna geboren wordt en dan opeens je zusje is? Beklemmend, soms humoristisch, met heerlijk Vlaamse taal (ik houd daar van!) en ingenieus opgebouwd naar een denderende climax (letterlijk!).

Zinderend spannend en verrassend mooi boek. Het verhaal is heel simpel eigenlijk: hoofdpersoon Charles, de verteller van het verhaal, gaat na 30 jaar terug naar Italië. Hij gaat daar Sylviane ontmoeten, een vrouw waarmee hij getrouwd is geweest en een dochtertje (inmiddels volwassen vrouw) had. De vraag is natuurlijk of die vrouw er zal zijn en hoe de ontmoeting zal zijn. Zoals te verwachten valt leren we in het boek het hele verhaal kennen en krijg je een enorme hekel aan de vrouw (ik wel tenminste) die een alcoholist blijkt te zijn en hun dochtertje ziet als ‘een vergissing’. En Charles manifesteert zich niet bepaald als een daadkrachtige man. Laat hij zijn vrouw en dochter in Nederland in de steek voor een labiele Italiaanse? Kun je spijt hebben van goede keuzes? Kun je doodsbang zijn en tegelijk opgewonden voor wat komen gaat? Lezen en misschien vind je de antwoorden…

Hoewel in dit boek veel dingen puur Amerikaans zijn (Je kunt in de gevangenis komen als je je kind alleen laat spelen in het park…) is het merendeel van de conclusies uit dit  belanghebbende boek universeel toepasbaar op de een generatie die scherm-gebaseerd opgroeit. Natuurlijk beaamt iedereen dat jongeren  “niet te veel op de telefoon” moeten zitten, maar nergens wordt zo goed onderbouwt waarom dit zo is, als in dit boek. Als je speelt in de echte wereld, durf je je grenzen te verleggen, ontdek je de wereld. Dit is essentieel voor een gezonde opvoeding met een open vizier naar de wereld toe. De huidige generatie speelt te weinig , zit veel te jong met een telefoon voor zijn of haar neus en groeit daarom op in angst (ze durven niets, ze zijn bang voor dingen die ze niet op een natuurlijk manier geleerd zijn).Met voorbeelden, met op wetenschappelijk gebaseerde conclusies, realiseer je geschrokken in wat voor wereld we leven…Hij komt met oplossingen die deels al doorgevoerd worden (schoolvrije mobiele telefoons e.d), maarhet is maar de vraag of het tij nog is te keren…

Als arts verliest Maud haar beste vriend Michiel, nadat zij hem niet kon redden. Ze trekt zich terug op het Pieterpad, op zoek naar ademruimte, zichzelf en misschien vergeving. Onderweg voert ze denkbeeldige gesprekken met Michiel en duikt ze in hun gedeelde verleden. Ik liep al lezend met haar mee: elke stap voelde echt. Floor Gerritsma laat Maud struikelen, twijfelen en dóórgaan. Soms scherp, saai of onverwacht grappig, precies zoals rouw kan zijn. Langzaam maakt Maud ruimte voor een nieuw zelf, zonder hem. De herinneringen, een schrijnend zijpad over Michiels jeugdtrauma en fijne weetjes over het pad en de natuur maken dit tot een gelaagde, stille roman. Een boek dat ruimte geeft aan verlies, vriendschap en aan wat er blijft als iemand er niet meer is.

Zo’n acht jaar geleden kreeg de destijds 28-jarige Lieke Marsman te horen dat ze kanker had. Door de uitzaaiingen mist ze nu een arm, maar ze leeft! In haar boek verwerkt ze dagboekfragmenten waarin haar omgaan met de ziekte centraal staat. Ze mijmert en concludeert: ” Het leven is het waard te leven, maar alleen zolang je omarmt dat alles op losse schroeven staat.” Vol bewondering en (ook) verbazing heb ik het boek gelezen. Ze is een heel sterke persoonlijkheid die soms ongewoon hard op dingen reageert. Zoals iemand die zegt: “Jouw ziekte heeft mij geholpen om…”  en haar reactie: ‘Shut up. Ik crepeer hier niet om jou beter te laten voelen..”  Pittige dame. Naast haar persoonlijke beslommeringen lees je over filosofische en zeer informatieve (als het je interesseert) verhandelingen over kwantummechanica, de westerse medische wetenschap (heel wat harde vegen uit de pan!) en tenslotte het vinden van God. Allemaal zeer eigenzinnig en abnormaal. maar ja, wat is normaal als je met de dood leeft? Intrigerend.

De boeken van Faggiani zijn feestjes om te lezen. Zeer uiteenlopende onderwerpen (maar altijd de liefde in het middelpunt) en deze keer volgen we Gregorio die een oude wijnboerderij erft. Nadat hij zijn ouders plotseling verliest en zijn vrouw er van de ene op de andere dag vandaar gaat, probeert hij zijn leven weer op de rit te krijgen. Dat lukt aardig als een grootgrondbezitters zijn boerderij willen kopen. Maar als hij verliefd wordt op een oude jeugdvriendin met wie hij samen gaat leven, gaat hij de dingen anders zien. En dat wordt nog versterkt als zijn dementerende ex bij hen komt wonen. Verdrietig, dromerig warm Italiaans en steengoed geschreven. Was weer een feestje.

Voorop zie je de schitterende Highlands. Daar waar Fenna, het hoofdpersonage uit het boek, de West Highland Way gaat lopen. Het zijn vooral de schitterende natuur en de wonderlijke markante personen die het een prachtige walking trip maken.Voor liefhebbers van het Zoutpad (Winn) of Omlopen (Schedler) verplichte kost. De onderliggende verhaallijnen van haar relatie met haar dementerende vader en het jaloersmakende karakter van mede-wandelaar Sam, zijn prachtige verweven in haar zoektocht naar zingeving. Een pareltje.

Het moeilijkste voor een schrijver is volgens mij: een meesterlijk debuut schrijven (en Viktor was dat!) en dan met een tweede boek komen.. Wat moet je dan nog schrijven? Fanto pakt weer een oorlog gerelateerd thema, maar nu geschreven vanuit een hechte vriendengroep. 6 jonge mensen sluiten een vriendschap voor het leven in Oostenrijk. Maar als de W.O. II zich aandient gaat het in de de groep schuren. De dood, ideologieën, geaardheid en wantrouwen gaat rond in de groep. Het eeuwenoude verhaal van de strijd zonder winnaars, maar zo prachtig en meeslepend beschreven. Op het puntje van je stoel. En nu maar wachtend op nummer drie. Komt vast goed.

Achterop het boek staat dat de ultieme vraag bij dit boek is: “Wat zou jij doen voor een mens in nood?” Maar mijns inziens is het veel meer dat dit boek laat zien hoe een gebeurtenis voor zowel de redder als de geredde, zeer traumatisch kan zijn. Leah glijdt de gracht in terwijl ze achter het stuur van haar auto zit. De studente Mirjam redt haar. Eind goed al goed? Nee, want Koelemeijer beschrijft vervolgens wat voor impact dit heeft op beide dames. Ademloos lees je dit prachtige kleinood van psychologisch getrouwtrek van gevoelens, gedrenkt in spanning en emotie.

Constant lezen met een glimlach. Je stapt in het midden van de 19e eeuw met edelen, voetvolk, zelfgebrouwen brandewijn, een graaf en zoonlief. En door de overbaat aan achterklap, jaloezie, onzinnige plannen die gedoemd zijn om te mislukken en de veelheid aan alcohol, is het boek totaal niet serieus te nemen. Maar als een van de weinige schrijvers van nonsense boeken, weet hij je bij de les te houden. Want steeds als je denkt dat het niet gekker moet worden, doet hij er nog een schepje bovenop. En als je al zijn boeken nog niet hebt gelezen, gewoon doen. Heel gezond voor je lachspieren. 

Dit is het elfde deel van de thrillerreeks met Kim Stone in de hoofdrol en wat mij betreft misschien wel de beste tot nu toe. Het hele team is weer aanwezig (inclusief een baas die in haar nek hijgt en een bad guy collega) en je raakt na zoveel delen gehecht aan alle personages. Dat is al heerlijk lezen maar het verhaal is ijzersterk. Je loopt in een school met hoogbegaafden, je maakt kennis met de vervelende ouders die om te kinderen heen staan en er worden afschuwelijke moorden gepleegd. En het is zo knap hoe Marsons die ingrediënten bij elkaar brengt en er een boek van maakt. Politiepetje af.

Een prachtig integer geschreven memoir van Christien Brinkgreve. Na het overlijden van haar man gaat ze in gesprek met haar huis om de zwaarte en volheid langzaam te veranderen in lichtheid en openheid.
Niet alleen haar huis is verwaarloosd, ze komt erachter dat ze zichzelf ook verwaarloosd heeft. Het opruimen is als het afpellen van lagen die ongemerkt in haar relatie en leven zijn ontstaan. Zoals ze zelf schrijft in haar epiloog; het is een beschrijving hoe onze liefde steeds vaster kwam te zitten in de karrensporen van het verleden die ons gevormd hebben. In ons eigen leven en in de patriarchale cultuur waarin we zijn grootgebracht. Ze kijkt eerlijk naar haar eigen rol hierin. Het symbool van het uitruimen van het huis geeft heel mooi weer hoe het proces in haar zelf verloopt. 

1 mei 2025 komt Arnold Huijgen bij ons in de winkel in Groningen. Zijn boek “Maria” zal dan uitgebreid toegelicht worden. Het boek werd bekroond als theologisch boek van het jaar en dat is terecht. Al was het maar om de enorme hoeveelheid research die er in dit gestoken is. Zowel theologisch als geschiedkundig is er erg veel te beleven aan dit boek. Huijgen komt van Protestantse huize maar het is zo prettig dat Maria-verering, Maria-beelden e.d. niet afgedaan worden met goed of fout. Bidden tot Maria is dan vanuit zijn oogpunt niet nodig (want waarom niet direct tot God?)  en Maria is dan wel geen God, maar wel een heenwijzing naar Hem. Zo is het constant nadenken en leren. Huijgen geeft les op universiteiten, maar weet zijn boeken  laagdrempelig te houden voor iedereen. De avond en het boek: aanraders.

Vanaf de eerste bladzijde geboeid door de levendige schets van de personages. Net als in het vorige boek staat het leger en je land (“het is je familie…”) staan centraal en met name de invloed die deze hebben op de relaties thuis. Als extra thema komt PTSS erbij in dit nieuwste boek. Naast de levenslessen die dit alles oplevert, beleef je veel ontroerende, schokkende en confronterende momenten. Schrijnend en pijnlijk wordt duidelijk hoe PTSS in het leven van Jolene ontwrichtend kan werken. Het is gemakkelijk te lezen maar blijft boeiend. Met vaart geschreven en gelezen.

Benali schrijft zoals hij praat: met een enorme snelheid en geestdrift. Het aantal boeken loopt tegen de 100, bij diverse uitgevers, bestaande uit een keur aan genres (geschiedenis, onderwijs, literaire non-fictie etc.). Zijn nieuwste roman (als je dit leest waarschijnlijk al verouderd) is De Opdracht van de Moor. Het is een geweldig fantasieverhaal met een dringende ondertoon. De Moor Lorenzo krijgt van een obscuur bedrijfje in Nijmegen een opdracht. Hij moet verhalen gaan schrijven over Venetië. De interviews die hij hiervoor doet, de daadwerkelijke verhalen die hij vertelt en de. vele anekdotische ontmoetingen maken het een wirwar van een stuiterende roman. Maar het heeft allemaal een doel, want Venetië dreigt onder water te lopen en moet verhuisd worden naar de Arabische woestijn. Wat hebben wij met de wereld gedaan ? Is er nog iets te redden? Hilarisch boek dat noopt tot nadenken.

Een heerlijk sci-fi verhaal dat voor het grootste deel leest als general fiction. Zelu zit in een diep dal als ze begint met het schrijven van Rusted Robots. Nooit eerder heeft ze succes gehad als auteur, maar dit boek wordt een gigantische bestseller. De bekendheid die dit met zich meebrengt heeft grote gevolgen – zowel positief als negatief. Tussen de hoofdstukken vanuit Zelu’s perspectief door lezen we interviews met haar naasten en fragmenten uit Rusted Robots. Samen vormen ze een prachtig geschreven beeld van Zelu, een sterke vrouw uit een grote Nigeriaans-Amerikaanse familie. Als kind is ze verlamd geraakt, maar haar nieuwe bekendheid en rijkdom geven haar mogelijkheden die ze nooit had zien aankomen. Ik heb genoten van het boek! Zowel de delen over Zelu als de sci-fi fragmenten uit haar roman grepen me, en de focus op Zelu’s afkomst leerde me veel over verschillende aspecten van de Nigeriaanse cultuur. Dikke aanrader!

Dit debuut verraste me op alle fronten. Het verhaal, de stijl, de originele wendingen en de (onbedoelde ?) boodschap. Ada en haar broer Broos wonen met hun pa in een stacaravan. Een stortvloed van opvoedperikelen en jaloezie tussen pa en ma, broer en zus wordt over je uitgestort, die standhoudt gedurende het gehele boek. En dat voel je ook onder alle prachtige zinnen stromen als zij uit het leven vlucht en hout gaat hakken bij een zonderlinge Spanjaard. Een prachtig verhaal op zich, hoe twee mensen van elkaar afhankelijk worden maar totaal hun eigen weg gaan. Als echter het contact met haar vader er weer is (niet hersteld overigens) en ook haar broer zich weer meldt (ook een niet hersteld contact), stevenen we af op een niet te voorkomen einde. Maar Ada jankt niet. Mijn vader kijkt naar me met een zwaarte in zijn ogen die ik als liefde denk te herkennen. “Dit is geen janken.” En met een diepe zucht sla ik het boek dicht. Wat mooi was dit.

In de reeks “Spoorslag” schrijven auteurs over een treinreis In de editie van Rezazadeh reizen we door Iran, haar geboortegrond. Geboren aldaar, maar opgegroeid in Nederland komt in elk boek (stuk voor stuk juweeltjes!) iets voor uit Iran. Ze schrijft vol bewondering poëtisch proza, . Altijd een lust voor de geest om haar mooie zinnen en verhalen te lezen. Lezen in de trein en je hebt een reis die je nooit meer vergeet.

Deze 90-jarige Holocaust-overlever ontmoet zijn huidige vrouw op 82-jarige leeftijd en samen schrijven ze zijn verhaal. Een zeer aangrijpend verhaal dat erg doet denken aan het roerige leven van Edith Eger. Ook hij heeft de verschrikkingen van de oorlog overleeft en de nawerking ervan redelijk onder controle gekregen. Hij heeft in zijn “gewone” leven ook het een en ander voor de kiezen gehad en op goudeerlijke, intieme manier beschrijft hij zijn leven. De constante stroom van problemen turnt hij om tot uitdagingen. Niet zonder slag of stoot, want je hebt een heel leven om te leren. Literaire Non-Fictie Roman, zoiets. In elk geval stof tot nadenken.

Een neef en nicht gaan in een oude Mitsubishi Sapporo naar Parijs. Ze hebben zo hun eigen reden om te vluchten. Ze verschillen als dag en nacht maar zijn midden in de pechmomenten en vreemde ontmoetingen helemaal op elkaar aangewezen. Vol humor en zelfs spannend als Fay het waagt om een oud manuscript te stelen uit een klooster. Strovuur? “Ach”, zegt Fay, “soms probeer je een woord uit, in de hoop dat het iets teweegbrengt;”  Humor met een verdrietige ondertoon, maar ook weer hoop. Hilarische roadtrip en goed geschreven.

De schrijver van het boekenweekgeschenk 2025, is schrijver en muziekleraar. Hoewel hij zegt niet autobiografisch te schrijven is dit boek 1 op 1 in zijn eigen leven gebeurt in die zin dat hij als beginnend leraar geen orde kon houden… Dat overkomt Josie, een beginnend en niet gediplomeerde lerares Wiskunde. De leerlingen op een VMBO hebben geen motivatie, worden overal afgewezen en hebben (dus) een overvolle rugzak met onhebbelijkheden en onaangepast gedrag. Zo zou Josie dat echter nooit benoemen, want ze gaat proberen om haar leerlingen te begrijpen. Vooral voor Carmen uit klas 3a gaat ze door het vuur en gaat ze haar bijles geven. Er ontstaat  een klik tussen die twee al kun je je afvragen of het niet te ver gaat… Boeiend verhaal!

De legende van Toran is het eerste deel van een fantasy serie voor de jeugd. Hoofdpersoon Brandon woont met zijn opa in een boomhut. Zorgeloos, totdat Brandon aangenomen wordt op een school waar hij toveren gaat leren. Hij maakt er vrienden en vijanden. Dat gegeven riekt natuurlijk erg naar Harry Potter en deze serie is dan ook zeker heel geschikt voor jonge lezers die Harry Potter nu 5x gelezen hebben en iets anders willen.  Hoewel de spanning en humorvolle fantasy van Harry Potter natuurlijk niet te evenaren is, is deze serie een echt leuke aanwinst.

Marco en Sander zijn twee journalisten die moeten proberen een coup te verijdelen, die heel Vlaanderen bedreigt, Het lijkt er op dat een groep hobbyisten alle wapens, voertuigen, kleding etc uit de Eerste Wereldoorlog nieuw leven aan het inblazen is. De groep is zich als een olievlek aan het uitbreiden en helaas blijkt het veel meer dan een hobby te zijn dat hier gebeurt. In een spannend relaas vertelt Geenhuizen hoe de bende een groot deel van België platlegt. Aan Marco en Sander de taak om uit te zoeken en op te lossen. Vooral de Vlaamse spreektaal en het originele verhaal maken het een bovengemiddelde thriller. De schrijver heeft meerdere boeken geschreven en het plan is om zijn nieuwste boek in onze Riemer winkels te presenteren. Houd onze nieuwsbrief en website in de gaten dus.

In 2021 schreef Benali dit boekje voor de maand van de geschiedenis maar het voordeel van geschiedenisboeken is: meestal zijn ze tijdloos. Zo ook deze.  Een geweldig verhaal over Jan Janszoon die zich van het christendom naar de Islam bekeerde om beter te kunnen kapen. Natuurlijk even hilarisch als verdrietig. Niet om de bekering, maar om alles wat er uit voortvloeide. Keer op keer vraag je je af waarom de mensheid nooit iets leert van gruwelijkheden die we elkaar aan doen. Naast de geschiedenis van de Marokkaanse piraat wordt er ook een persoonlijk verhaal van Benali doorheen geweven. En dat alles in 60 bladzijden, topprestatie.

Matthias Declercq schreef ooit een boek over de tijd dat hij als Belg op Urk woonde. Je wordt als buitenstaander nooit een van hen, al kan je nog zoveel begrip opbrengen en begrijpen doe je zo al helemaal niet. Zoiets overkomt Jonah Falke die zich als seculier journalist verdiept in de Bible Belt en met name de Gereformeerde Gemeente. Hij beschrijft al het zwart en de rechtlijnigheid van dominees. De verbazing zet hij om in een integer verhaal. Ik moest vaak glimlachen om de herkenning van ongeloof, maar ook om de mooie manier waarop “zware” broeders hem duidelijk maken dat het geloof voor iedereen is. En dat hij schrijft dat sommige zelfs twee keer naar de kerk gaan (altijd twee keer, met een uitzondering) en dat mensen uit hun bijbel zingen (psalmboek, bijbel-psalmboek) neem je voor lief want het is zeer informatief, leerzaam en boeiend geschreven.