Boekentips van Boekhandel Riemer

Een zeer grappig autobiografisch boek. De letterlijk uitgeschreven dialogen met haar psychiater zijn dolkomisch. Haar zuinige Indonesische oma denk vooral aan eten en als het dreigt te gaan over de Jappenkampen, dan begint ze in elk geval over eten te praten. Haar levensmotto is even simpel als duidelijk: “Niet praten, Jappen haten”. Samen met haar man met wie ze getrouwd is om ruzie te kunnen maken, zorgt ze ervoor dat Malou opgroeit in een klimaat weliswaar om te lachen is maar dat nogal ongezond is voor haar geestelijk welzijn. Beetje bij beetje komt haar traumatische, niet verwerkte ervaring naar boven. En dan slaat het om naar ontroering en bewondering, vooral als je wet dat dit in haar echte leven is gebeurd. Prachtig gedaan. Makkelijk lezen, in een zomeravond uit, maar zeker geen niemendalletje.

Als dit waargebeurd verhaal verzonnen zou zijn, zou je het niet geloofwaardig vinden. Maar dit is Tamsin Calidas (een pseudoniem) dus echt overkomen. Samen met haar naam dagreist ze in 2004 vanaf Londen naar een van de 700 Schotse eilandjes en ziet “haar boerderij” . Ze is verkocht en dan beginnen 17 jaren van voornamelijk ellende op het eiland. Ze breekt 2 polsen, ziet haar man vertrekken, wordt met de nek aangekeken door de eilanders en haar geld is op. Al lezende denk je alsmaar: Stop dan toch, ga terug naar je veilige baan in Londen. Maar blijkbaar is er iets dat haar trekt om te blijven. In het eerste deel is het een en al ellende en in het tweede deel filosofeert ze wat de sprankjes van hoop waren om haar toch te doen besluiten om te blijven. Want als ze naakt de oceaan inloopt om er een eind aan te maken, is er toch een deeltje hoop (haar dieren, de liefde die ze wil delen) dat haar weer terugbrengt op de kust. Voor lezers van Raynor Winn: Het zoutpad loopt niet dood, maar komt uit op een eiland! Verplichte kost en zo mooi beschreven.

Eindelijk is hij er dan! In december volop van genoten. Hij zou in januari uitkomen maar van uitstel kwam gelukkig geen afstel en een half jaar later ligt hij in de boekwinkel: de thriller van het jaar!
Het is een debuut dat zijn weerga niet kent. Henley is een rechereur die zwaar gewond is geraakt tijdens de arrestatie van een seriemoordenaar Olivier. Hij hield er een even lugubere als herkenbare methode op na: hij verspreidde de lichaamsdelen van zijn slachtoffers her en der. Het vreemde doet zich voor dat dezelfde methode weer plaatscindt. Dat, terwijl hij zelf in de gevangenis zit. De eer aan Henley om dit op te lossen wie deze copycat is. Het is prachtig hoe de schrijfster laat zien hoe ze dat doet met alle hindernissen die ze moet nemen (een man die haar verlaat omdat ook lichaamsdelen in haar tuin verschijnen; haar eigen trauma’s; een collega die haar tegen haar zin toch het bed in krijgt etc.). halverwege het boek heb je meer vraagtekens dan antwoorden en als uiteindelijk haar man aan het eind van het boek vraagt: “Is nu alles voorbij..?” en ze weifelend “Ja” zegt ben je nog echt niet opgelucht. Gaat ze terug naar haar man of naar haar collega Pellacia? Gaat de moordenaar nog door? Genoeg voer voor een vervolg. Laat maar snel komen, wat een verhaal!!

Bijna jaarlijks levert Dicker ons een baksteen van een boek. Dit is zijn vierde boek en houdt het midden tussen een klucht (de jaloezie en achterklap van de bankiers en hun vrouwen), een thriller (pas heel ver in het boek daagt het antwoord op de vraag: wie vermoordde wie en waarom), non-fictie (het is deels een verwerking van het overlijden van zijn uitgever) en een meeslepende roman (over een hotel en bankiers in Zwitserland). Net als bij zijn meesterlijke debuut (“De waarheid over de zaak Harry Quebert”) wordt je continue op het verkeerde been gezet en lijkt om de paar hoofdstukken steeds weer een nieuwe intrige en een nieuwe laag binnen het verhaal op te duiken. Het blijspel-gehalte is soms erg hoog (verstoppen in de hotelkamer en stiekem afluisteren), maar Dicker stopt er tegelijkertijd zo’n ijzersterk verhaal in dat je het volhoudt. Lev, Anastasia, Macaire, je gaat ze in de loop van het boek bewonderen maar soms ook haten. Ze hebben allemaal een (drie)dubbele agenda en dat maakt het een heerlijk struikelen over de constante stroom van ontwikkelingen. Een boek dat je na een jaar gewoon nog een keer moet lezen. Lijkt me geweldig.

V.E. Schwab is een Amerikaanse auteur die met haar schemertrilogie haar naam vestigde. Dit is haar 4e boek en vooralsnog een standalone. En wat een verhaal! Addie wordt uitgehuwelijkt in 1714. Op weg naar de bruiloft vlucht ze en sluit een deal met een “duister figuur”. Ze wil van niemand zijn en totaal vrij zijn. De figuur, die zich later als Luc bekend maakt, zegt haar dat ze de totale vrijheid van hem kan krijgen. Ze betaalt echter een wonderlijke prijs: ze leeft in totale vrijheid los van alles en iedereen. Zo erg dat als mensen haar hebben gezien, ze geen enkele herinnering aan haar hebben, als ze haar hebben gezien, weten ze dat de volgende dag al niet meer. Niemand in haar dorp herkent haar en ze trekt alleen verder. Daarnaast blijkt ze niet dood te kunnen gaan. Dit fantasy aspect in het boek wordt heel geloofwaardig en subtiel verhaald zodat het nergens een gek occult gegeven wordt, maar een eeuwige handicap die Addie met zich meesleurt de eeuwen door. In het eerste deel van het boek wisselen de verhaallijnen van 1714 en 2014 elkaar af. Addie is 300 jaar en maakt een stuk wereldgeschiedenis mee. Maar vrienden en herinneringen kan ze niet maken totdat er opeens een jongen in een boekhandel haar opeens herinnert. Hoe kan het? Wat is er gebeurd? Er ontvouwt zich een prachtig verhaal met liefde en opoffering. Hoewel het 574 bladzijdes telt, verveelt dit boek geen moment. Ik ben blij dat het op de kaft ROMAN heeft staan, want hoewel Schwab vooral grote bekendheid heeft in het fantasy genre, is dit genre-overstijgend. Spannend, humoristisch, dramatisch en aan het eind hoopgevend. Het zou niet hoeven van mij maar er kan zo een vervolg op worden geschreven.

Japanse schrijfster die een prachtig verhaal schrijft over een pianostemmer in opleiding. Je leert alles over het stemmen en de klankbepaling van piano’s maar (gelukkig) is er meer dan dat: reflecties op het leven en hoe muziek je leven kan bepalen. En zoals aan het einde van het boek staat: “Pianisten opvoeden is ook een deel van ons werk als pianostemmer” en het wordt daarmee ook een filosofische gedachtegang over relaties. Enorm sfeervol geschreven.

Wat een prachtboek! David Grossman is in staat om een historisch feit in een emotioneel persoonlijk verhaal te verpakken. Op het eiland Gili Otok werden dissidenten minimaal 3 jaar vastgezet met als doel:heropvoeding. Dat overkomt Vera, de hoofdpersoon van dit boek. Haar man pleegt zelfmoord in zijn cel om martelingen te voorkomen. Nu krijgt Vera de keus: OF je zegt dat je man een gevaar voor de samenleving is geweest OF je pleit hem vrij, maar verliest je eigen vrijheid en het contact met je dochter Nina. Ze kiest voor haar man met alle gevolgen vandien voor haar dochter en kleindochter. Het plan wordt opgevat om een film van Vera’s leven te maken en de drie generaties vrouwen gaan terug naar het eiland waar Vera drie jaar lang gemarteld is (bewegingloos de hele dag, 12 uur, in de hete zon staan met alleen een 5 minuten pauze voor een sanitaire break…). Alle emoties, dilemma’s en verwijten komen naar boven in prachtige karakterbeschrijvingen. Ondanks alle ellende eindigt het relaas heel hoopvol. Grossman wordt her en der al voorgedragen als kandidaat voor de Nobelprijs voor de literatuur. Ik zou het hem gunnen: wat een goede schrijver is dit.

Het spreekt natuurlijk tot de verbeelding dat een debuterend auteur de bekendste boekenprijs ((The Booker Prize) ter wereld wint, vooral nadat hij zijn manuscript tevergeefs naar 32 uitgevers had gestuurd. Toch is het geenszins een garantie voor een goed boek, maar als je dit boek hebt gelezen, kun je alleen maar concluderen dat het wel terecht is. Shuggie is de zachtmoedige verlegen hoofpersoon die opgroeit in de achterbuurten van Glasgow. Hij is anders dan de andere jongens. Hij merkt het zelf ook en hij doet zijn uiterste best om gewoon te zijn maar het sluimerende besef van zijn homofiel-zijn steekt steeds weer de kop op. Zijn geaardheid en zijn moeder die alcoholiste is zorgen ervoor dat hij nergens kan aarden en dat hij zijn dagen in armoede moet slijten. Zijn moeder verwenst hem, verwaarloost hem, maar Shuggie blijft alles voor haar doen, cijfert zichtzelf weg en maakt zichtzelf wijs dat het zijn schuld is dat zijn moeder zo is geworden. Zijn zus en oudere broer zijn al lang afgehaakt en de opgroeiende tiener wordt de mantelzorger van zijn aftakelende moeder. Het verhaal is zo ontroerend geschreven dat je met brokken in je keel en tranen achter je ogen zit te lezen. Pas nadat ik de helft had gelezen, begreep ik ook nog eens dat dit het autobiografische verhaal van de schrijver is. Het boek is een bijna gênante inkijk in zijn persoonlijke levensdrama, maar voor hem waarschijnlijk een heel goede verwerking ervan. Wat een verdrietig levensverhaal en wat mooi dat we er deelgenoot van mogen zijn.

De auteur werkt in 2010 in deze bibliotheek ALP (American Library of Paris). Via familie van oud-medewerkers kwam ze erachter dat er veel documentatie bestond uit W.O. II over deze bibliotheek en besloot ze dit boek te schrijven. Mensen riskeerden hun leven door de bibliotheek open te houden en boeken weg gingen brengen naar Joodse lezers, maar ook naar soldaten. Dit levert spanning, ontroering en schokeffecten op, bij de dappere medewerkers maar ook bij ons als lezer. Het boek is een magnifieke mix van historie en fictie en door de de kracht van taal, literatuur, wijsheid en liefde is het een parel. De directrice van ALP zegt over dit boek: “Het bezit het mystieke vermogen om mensen door andermans ogen te laten kijken”. En dat heb ik met het grootste plezier gedaan!

Ik heb niets met sportboeken. Het boek van Els Visser vormt een uitzondering. Er zitten drie verhaallijnen in: haar leven, met vriendinnen, haar dilemma dat ze heeft tussen haar artsenopleiding en de keuze voor de topsport. Daarnaast het verhaal van haar reis en de schipbreuk en tenslotte het verhaal van haar sportcarrière. Het is een koud kunstje om te beschrijven wat je allemaal moet laten om topsporter te worden en hoe knap het allemaal is als het lukt (daarom heb ik niets met sportboeken). Maar als het lukt om er een spannend goed geschreven verhaal van te maken, heb je me te pakken. En dat is Visser gelukt. Integer, spannend en bewonderenswaardig. De pretentieuze ondertitel (“Hoe ik een schikbreuk overleefde en de beste triatlete van Nederland werd”) zegt gelukkig niets over de mooie manier waarop zij haar verhaal doet. Aanrader.

25 prachtige preken! Het idee was om Bijbelteksten (waarmee elke preek steevast begint) te verbinden aan een persoonlijk verhaal van cabaretiers, schrijvers en al dan niet bekende Nederlanders. Het project is door het hele land een doorslaand succes gebleken: al deze mensen verschillen niets van dominees. Je hebt een persoonlijk verhaal en laat je inspireren door een Bijbeltekst die je vervolgens integreert in dat persoonlijk verhaal. Femke Halsema die de Oudtestamentische regels vergelijkt met de regelgeving in haar stad. Hella de Jonge (vrouw van Freek) die een zeer emotioneel relaas houdt aan de hand van oorlogsherinneringen. Claudia de Brey en Jan Jaap van der Wal die duidelijk maken dat cabaretiers niets anders doen dan dominee. Misschien met wat meer humor, maar in elk geval zetten ze mensen aan het denken. Het is een verfrissend geheel door het gebrek aan vakjargon (van verootmoediging, genade, etc. zul je hier niet horen) maar de boodschap blijft net zo duidelijk klinken, ook van de Bijbelverhalen. Nergens moraliserend (nou, Jan Terlouw dan als uitzondering misschien). Een zeer inspirerend boek, ook voor dominees.

Het derde boek van Faggiani bevat wederom veel prachtige beschrijvingen van de natuur. Elk verhaal dat deze Italiaan schrijft is gesitueerd in prachtige buitenplaatsen. Zijn vorige boek was boek van de maand bij DWDD, net voordat het programma stopte. Het zorgde voor zijn doorbraak in Nederland. Door de thematiek (Held van Olympische spelen in Stockholm in 1912) was dat destijds wellicht niet aansprekend voor iedereen, maar dit nieuwste boek is dat zeker wel. Het beschrijft thema’s als universele vriendschap, morele dilemma’s, hopen tegen beter weten in. Of je het wilt of niet: we krijgen er allemaal mee te maken. Het is zo mooi om te lezen hoe de hoofbejaarde professor Filippo Cavalcanti, die leeft volgens vastgeroeste regels, pagina na pagina losweekt uit zijn cocon van starre normen en waarden. Dat komt door de oorlog, waarin hem wordt opgedragen om kunstschatten voor de Duitsers veilig te stellen. Hij moet kiezen voor het goede en niet wat hem door overheden wordt opgedragen. Maar nog meer komt het door de ontmoeting met de jongeman Quintino, die voorstelt om alle schatten (o.a. een historische grafkist genaamd “De jongen die met de wolken speelde”) in een vrachtwagen te laden en er vandoor te gaan. De botsende karakters, het avontuur dat ze tegemoet gaan en de uiteindelijke berusting van beide mannen maakt het een ontroerende roman, aansprekend voor iedereen. Een boek over de W.O. II met een geheel eigen invalshoek.

Paul van Vliet zong het al: “Meisjes van dertien, er net tussen in”. Meisjes op een schoolkamp, omgang met jongens, drank en in alles net geen kind meer maar ook nog niet volwassen. Er gebeurt iets dat alle betrokken meiden blijft achtervolgen tot ze volwassen vrouwen zijn. Een van hen heeft het niet gered om volwassen te worden en haar lijk wordt meer dan 25 jaar later gevonden. De taak aan inspecteur Louise Rick om alle herinneringen en vooral het fatale voorval tijdens het schoolkamp weer naar boven te halen. De verhalenlijnen van haar privé leven en haar journalistieke vriendin Camilla spelen er prachtig tussendoor. Het is het eerste boek van haar dat vertaald is (vanuit het Deens) en ze behoort tot een van de best verkopende schrijvers in haar thuisland. En terecht want deze spannende roman staat als een huis. Je gaat houden van de aandoenlijke inspecteur en wilt alleen maar meer lezen van haar. Laat maar komen en dit is vast een ijzersterk begin.

Guido schreef dit werk tijdens de eerste Corona-lockdown. Het is een prachtig melodramatisch muzikaal dagboek. Niet alleen voor muziekliefhebbers overigens want je leert hem en zijn gezin (zijn ex, waarmee hij op vakantie gaat, zijn meervoudig gehandicapte dochter etc.) kennen en zijn reflectie op de politieke blunders (5000 man op de dam voor een demonstratie). En door de muziekverhalen leer je de mensen, diverse gastschrijvers, kennen en leer je heel veel interessante nieuwe muziek kennen. Daarbij komt nog dat deze journalist goed kan schrijven. dat wisten we al van zijn autobiografische notities over Brigitte (zijn dochter), maar dit is wat luchtiger. Precies mooi voor deze sombere Corono-tijd.

Vorig jaar overleed Terry Goodkind. De doosoorzaak is nooit bekend gemaakt, passend bij het fantasy genre waarmee hij beroemd is geworden. Naar verluid heeft hij deze serie nog afgeschreven waarvan de eerste 3 delen nu uit zijn. Het is gemakkelijk instappen, je hoeft de eerste 2 delen niet gelezen te hebben. Kahlan en Richard verwachten een tweeling en alleen deze kinderen zullen het voortbestaan van D’Hara kunnen “garanderen”. De godin belaagd hen en achtervolgt hen en wil de kinderen en hun moeder doden. De novelle komt iets traag op gang maar eindigt met een clifhanger die je reikhalzend doet uitkijken naar het 4e deel. Normaal zou je zeggen dat ze dit niet overleven maar er komen echt nog meerdere delen. Makkelijk te lezen fantasy, mooi verteld en dus erg spannend.

Met Pachinko brak de Amerikaans-Koreaanse Min Jin Lee door. Han is het boek dat ervoor verscheen en dus eigenlijk haar debuut is. En het is zeker zo goed. Lee blijft dicht bij haar roots want het verhaal gaat over Koreanen die leven en werken in Amerika. Het is een boek om in te wonen: af en toe werken en andere verplichtingen doen, maar dan snel weer naar huis. En wat een verhaal! Hoofdpersoon Han keert werkeloos terug naar haar ouderlijk huis, waar ze letterlijk door haar vader het huis uit wordt geslagen. Ze gaat naar haar vriend, die echter met 2 Koreaanse dames in bed ligt. Berooid van geluk en geld trekt ze bij een vriendin in om haar leven weer op de rit te krijgen. Dit lukt moeilijk omdat ze wonderbaarlijke keuzes maakt. Net als het allemaal wat (te) soap-achtig dreigt te worden, trekt Lee een prachtige flashback uit de kast over haar ouders, met name over haar strenggelovige moeder die op een zangkoor zit. De dirigent maakt misbruik van haar, wat de doortastende Han later rechtzet. Het verhaal dendert door en laat je na 633 bladzijdes dakloos achter, op zoek naar een ander huis. Maar deze leeservaring zal je niet snel vergeten.

Na 22 jaar is dan eindelijk zijn eerste roman “Buiten de wereld” vertaald en hier uitgekomen. “Engelen vallen langzaam” zou de opvolger worden en daarbij is het qua romans gebleven. Hij schreef na de 2 romans zijn meesterwerk “Mijn Strijd”, een autobiografische reeks van zes dikke pillen over zijn leven en veel beschouwingen over zijn leven. Hij kan tot in de kleinste details verhalen vertellen met tientallen zijwegen waarvan je je afvraagt waar die heen weg. Met de reeks Seizoen (Herfst, winter etc.) ben ik afgehaakt. Ik wilde zo graag weer fictie van hem lezen en was dus blij dat zijn allereerste roman uitkwam. Wat een verhaal! In de 855 pagina’s gaat het om Henrik die verliefd wordt op een leerling, dat is de enige rode draad in het verhaal. In zijn 4e deel van Mijn Strijd (“Nacht”) vertelt hij over zijn leraarschap en dat hij verliefd is op een leerling; zo komt fictie en non-fictie dus erg dicht bij elkaar. Naast dat smeuïge liefdesdrama zijn er de vele Knausgard-zijwegen en lees je o.a. over zijn ouders, over Dante, over een vrouw waarmee hij getrouwd is (waarschijnlijk een droom). etc. etc. Je moet wel een lange adem hebben, stevig in je literaire schoenen staan en zijn bokkesprongen willen volgen. Dan heb je wat moois in handen. Ik heb genoten.

Rouwverwerking. Dat is het centrale thema van dit boek. Iedereen die een verlies van een geliefde met zich meedraagt, herkent zich in de hoofdpersoon Yui. Ze zegt: “Het leven is een slijtageslag, met de tijd creëerde het talloze barstjes en maakte je kwetsbaar. Maar juist daardoor werd je geschiedenis bepaald en kreeg je zin om verder te gaan om te zien wat er later zou gebeuren”. Dit boek heeft veel van dit soort prachtige zinnen om te herkauwen. Tegelijkertijd is het een aandoenlijk en melancholisch liefdesverhaal van Yui en Takeshi. Een universeel boek over rouwverwerking in de vorm van een roman. Dit is een boek om te koesteren, prachtig!

Meer dan vijf jaar heeft de Belg Van Reybrouck gedaan over zijn nieuwe boek over Indonesië: Revolusi, de geraadpleegde literatuur is een novelle van 30 pagina’s en de noten en het register zijn al van even grote bewonderingswaardige grootte. Deze dorre feiten kom je echter bij tientallen wetenschappelijk georiënteerde geschiedenisboeken tegen maar wat maakt dit boek zo bijzonder?
Voor dit boek interviewde hij mensen die de geschiedenis hebben meegemaakt, waardoor het leest als een biografie met vele hoofdpersonen. Hij verweeft de gesprekken met de feiten die hij op een rij zet. En dat resulteert in een bloederige, huiveringwekkende geschiedenis waar Nederland zich voor moet schamen. Hij windt er geen doekjes om. Daar waar historische romanschrijvers als Simone van der Vlugt de VOC nog aardig mooi wegzet blijft er dit boek niets van heel. Jan Pieterszoon Coen was bijvoorbeeld niet meer of minder dan een afschuwelijke dictator. Hij maakte handelsafspraken met de Indonesische eilanden en als men zich daar niet aan hield dan liep het slecht met je af: dat overkwamen 15.000 Banda Eilanders die zonder enige vorm van proces door Coen werden afgeslacht. het boek staat vol met dit soort feiten, waarvan je nooit hebt geweten (ik niet in elk geval). Van Reybrouck neemt geen stelling en dan is ijzersterk van hem. Het maakt hem een integer observator. En daarbij: de feiten spreken voor zich. Boeiend, schrijnend en heel goed leesbaar voor iedereen die van sterke waargebeurde verhalen houdt.
Dit soort boeken zorgt ervoor dat de geschiedenisboeken voor scholen herschreven moeten worden.

Het eerste werk van de Franse thrillerschrijver dat in het Nederlands(e taalgebied) verschijnt. Het is een unieke spannende psychologische roman (thriller is te eenzijdig bestempeld) zoals je nog nooit gelezen hebt. Er zitten vier lagen in dit boek. De Franse professor vertelt een verhaal aan zijn studenten: dat is dit boek. Het eiland en haar bewoners die een geheim bewaren. De hoofdpersoon Sandrine die kennismaakt met het eiland en haar eigen demomen. En tot slot: inspecteur Damien die het allemaal moet uitzoeken en op een gegeven moment zelf onderdeel wordt van dit psychologische drama. Dit is zo razend knap geschreven dat je constant op het verkeerder been gezet wordt. De wereld die je in een hoofdstuk hebt gelezen wordt totaal omgekeerd in het volgende hoofdstuk. Mocht je niet van thrillers houden, lees dan dit en je bent verkocht. De uitgever zegt: “Voor de fans van Karin Slaughter, Lee Child, J.D. Barker en Thomas Olde Heuvelt”. Dat vind ik totaal geen aanbeveling want dit boek is veel gecompliceerder, minder gruwelijk ook. Daarnaast: Loubry overstijgt het niveau van deze schrijvers ruim.

Er wordt Robert Harris veel tekort gedaan. Zijn boeken worden nog steeds als thrillers betiteld terwijl hij sublieme historische romans geschreven heeft over de Romeinse tijd (Cicero trilogie), een schitterende Scienfe Fiction roman (De Tweede Slaap) en nu een prachtige roman uit de W.O. II. Deze roman gaat over het afschieten van honderden V-2 raketten, vanuit Scheveningen naar Engeland. De hoofdstukken wisselen steeds van perspectief: de Duitsers die met alle problemen vandien de V2’s lanceren en de Engelse wiskundige dames die uitrekenen waar de v2’s afgeschoten worden en waar ze mogelijkerwijs terecht gaan komen. Harris laat beide verhalen op zeer verrassende wijze bij elkaar komen op het einde van het boek. Het is informatief (nooit geweten hoe het precies zat met die v2’s) en de relationele verhaallijnen zijn levensecht. Wederom genieten!

Er wordt Robert Harris veel tekort gedaan. Zijn boeken worden nog steeds als thrillers betiteld terwijl hij sublieme historische romans geschreven heeft over de Romeinse tijd (Cicero trilogie), een schitterende Scienfe Fiction roman (De Tweede Slaap) en nu een prachtige roman uit de W.O. II. Deze roman gaat over het afschieten van honderden V-2 raketten, vanuit Scheveningen naar Engeland. De hoofdstukken wisselen steeds van perspectief: de Duitsers die met alle problemen vandien de V2’s lanceren en de Engelse wiskundige dames die uitrekenen waar de v2’s afgeschoten worden en waar ze mogelijkerwijs terecht gaan komen. Harris laat beide verhalen op zeer verrassende wijze bij elkaar komen op het einde van het boek. Het is informatief (nooit geweten hoe het precies zat met die v2’s) en de relationele verhaallijnen zijn levensecht. Wederom genieten!

Wat een prachtig verhaal! Boordevol wijsheden die na een paar keer lezen tot je doordringen: “Soms ligt overdrijving dichter bij de werkelijkheid dan de waarheid”. En: “Het is nooit goed om alleen te zijn. Maar als het niet anders kan, wees dan alleen met een vriend”. En tussen alle mooie zinnen door ontvouwt zich het verhaal van de naakt aangespoelde Joe Haak. Hij ziet de Spaanse griep aankomen en gaat gigantische voorraden aanleggen van eten en drinken. Er bloeit een mooie liefde op tussen hem en Polly, de vrouw van de dominee. Er zitten mooie lessen in (redt het dorp de walvis of juist andersom?), maar al haal je er verder niets uit: het is een warm, eerlijk verhaal zonder vals sentiment met een climax van een onvergetelijke kerst op het strand. Het is een eerste vertaling van deze Engelse auteur maar laat er maar meer komen.

Het mooiste van de boeken van Hertmans is de taal. Zijn Vlaams klinkt verheven, deftig en vaak ook humoristisch. Een genot om te lezen. De inhoud van dit vaak gaat over een SS-er en zijn gezin uit Gent. Willem Verhulst zakt langzaam het dal in van Duitslands fanatieke idealisme. Hij liegt en bedriegt en gaat over lijken. Het wonderbaarlijkste van deze waargebeurde geschiedenis, is de trouw van zijn vrouw Mientje. Willem pleegt openlijk overspel maar zijn christelijke vrouw blijft voor hem bidden, ontvangt hem als hij uit de gevangenis komt en blijft God danken voor alles wat ze wel heeft. Hertmans kan als geen ander (nou Jan Brokken misschien) een onbekende geschiedenis (zoals deze) oppakken en er een waargebeurde historische roman van maken.

Wat een knap verhaal! Ross schreef dit boek in 1987 en tijd van handelen is 1996. Hij beschrijft computersystemen, waarvan hij toen nog geen weet had. En hij verzint een pandemie: het beta virus, niet wetend dat we er nu middenin zitten. Los van deze 2 wapenfeiten, is het verhaal zelf ook erg goed. Beta-lijders wonen in aparte wijken in doorsnee blokkendozen die allemaal hetzelfde zijn. Op grote computerschermen hebben ze contact met hun eigen contactpersoon. Zo vergaat het Tom die gescheiden wordt van zijn vrouw Loes met wie hij een dochtertje verloren heeft aan het dodelijke virus. Via lugubere gebeurtenissen (o.a. een live op TV uitgezonden strijd van “gezonde”mensen die op beta-lijders mogen jagen) komen ze elkaar weer tegen aan het einde van het boek. Tot op het einde verrassend en spannend. Zeer aangename heruitgave dus.

De voorkant van dit boek herinnert aan de PSP-posters die je in de jaren tachtig van de vorige eeuw overal opgeplakt zag. Het toont de naïeve en vaak ook schijnheilige ideologie van vrijheid. De schrijver verhaalt de geschiedenis van een stel idealisten (de saamhorigheidsgroep) die -hoewel supergoed bedoeld- er niet veel van bakken. Juist doordat de Boer het verhaal beschrijft zonder er een mening over te hebben, pakt dat heel goed uit. Heel veel humor, als ze zingend de natuur in gaan bijvoorbeeld. Of de hilarische taferelen als ze vooraf aan hun sessies een kwartier gaan knuffelen. En als rode draad loopt door het verhaal de liefde van Bernhard en Liza. Liza is getrouwd maar kan geen kinderen krijgen en het lijkt mooi om een ander groepslid (dat is Bernard, die stapelverliefd is op Liza)) als donorvader te vragen. Allemaal onder het mom van die vrijheid, (gelijkheid en broederschap), zou het moeten werken maar aan het einde van het boek ga je als vanzelf melancholisch nee-schudden. Heerlijk boek dat je met een glimlach op elke bladzijde leest.

De oorlog gaat pas leven als soldaten, slachtoffers, nabestaanden, een gezicht krijgen. Hoe kleiner het verhaal des te groter de impact. Monika Helfer is er in geslaagd om het verhaal van een dorp en een familie om te zetten in een emotioneel geladen relaas. De liefde, de haat en het leed dat men elkaar (on)bewust aandoet gaat door merg en been. Een dun boekje maar een grote prestatie die lang blijft nadreunen.

Voorop het boek staat Dalmau Sala, de schilder waar het allemaal om gaat. Hij is een verzonnen figuur (Falcones heeft waarschijnlijk de naam geleend van een bestaande Galerie in Barcelona, onder dezelfde naam) die leeft in een niet verzonnen wereld van Barcelona rond 1900. Je leert de rauwe geschiedenis van Barcelona kennen met opstanden tegen de Rooms Katholieke Kerk en de bourgeois. Maar vooral gaat het in dit boek om Dalmau Sala en Emma. Hun beide verhalen vormen de rode draad. In tegenstelling tot de Kathedraal en Koninging op bote voeten, is het wat verhaallijnen erg mager. Maar dat wordt goed gemaakt door het prachtige verhaal dat hij vertelt. Een liefdesgeschiedenis in optima forma.

Dit is het eerste boek van de Vietnamese schrijfster dat ze in het Engels heeft geschreven. En wat een geluk dat dit in het Nederlands is vertaald. Mocht je -net als ik- bij de Vietnamoorlog het idee hebben dat het hierbij om een zinloze oorlog van Amerika tegen de Vietnam ging, dat moet je dit boek lezen. Het land is verscheurd door die oorlog, maar nog meer door de landhervormingen en dientengevolge de afslachting van landgenoten. Bij het lezen van dit boek gaat de geschiedenis van Vietnam in je botten zitten: je voelt mee met alle burgers die zien hoe hun land in de afgrond valt. Echter, de absolute boventoon in het boek zijn de verhalen van Dieu, haar dochter Negoc en bovenal Huong. (Veer)kracht, doorzettingsvermogen en vooral liefde voor elkaar zorgen ervoor dat ze heimwee, honger en alle kwaadaardigheid die je kunt bedenken, het hoofd bieden. Met tranen in je ogen lees de laatste ontroerende hoofdstukken. Wat een prachtig boek!

Edgar Degas is een beroemde schilder. Japin schildert hem als een brombeer die niet snel tevreden is. Hij speelt het klaar om een reeds verkocht schilderij bij de rechtmatige eigenaar terug te halen omdat het niet af is, niet goed genoeg. We leren hem tegelijk kennen als verliefde man. Gedurende zijn hele leven is Estelle zijn grote drijfveer voor het zijn van Edgar Degas, Arthur Japin laat heel indringend zien hoe dit de schilder heeft getekend. Tijdens het lezen moet je de schilderijen eens googelen die hij beschrijft, dan gaat dit boek helemaal voor je leven. Het is tragisch zoals hij in mineur zijn dagen slijt als oude blinde man. In de flashbacks zie je hoe zijn broer Estelle inpikt, hetgeen plaatsvervangende boosheid en medelijden opwekt bij de lezer. En je begrijpt tegelijkertijd hoe moeilijk hij het heeft gehad. Edgar Degas en zijn schilderijen vergeet je nooit meer als je dit prachtige boek hebt gelezen.

Ruben Katz zit in de gevangenis en schrijft zijn levensverhaal op in HEMA-schriftjes met dit boek als resultaat. Familie Katz vlucht uit Rusland naar Nederland omdat zijn vader wraak heeft genomen op het overlijden van zijn zusje Liza. In Nederland stort zijn dronken vader het gezin nog meer in het ongeluk wat uiteindelijk resulteert in een scheiding van pa en ma.Ruben gaat werken bij de Armenloterij, een zogenaamde goede doelen loterij maar waarvan de kopstukken (waaronder Ruben) schatrijk worden. Hij onderhoudt zijn beide ouders en krijgt een relatie met zijn grote jeugdliefde Phaedra. Hoewel hij met vele vriendinnen en publieke vrouwen het bed deelt, wil hij alleen Phaedra hebben. Het geval wil dat Phaedra de dochter is van de grote baas van de armenloterij. Hij wordt gemaand om te stoppen met de relatie met zijn dochter. Ruben kan en wil dat niet en verliest zijn baan. Constante melancholie en ongeluk achtervolgen Ruben als hij Phaedra moet loslaten en hij een relatie krijgt met haar zus. Zijn zoektocht naar liefde en dus geluk voert hem naar Rusland waar hij lid wordt van het Russisch Front, een hilarisch en gedoemd te mislukken verhaal over infiltreren in Rusland. Het is onvoorstelbaar knap dat Waterdrinker je gedurende 600 pagina’s blijft boeien. De humor, de drama’s en de vele losers houden het constant boeiend, alsmede de vele verhaallijnen. Als lezer keer je steeds even terug in Rubens cel. Na zo’n 400 bladzijden verzucht je wel dat het nu eens tijd wordt dat je wilt weten waarom hij in de cel zit, maar dat is tegelijkertijd de spanning die er in zit. Het einde is spannend, mooi en open. Waterdrinker kan hier zo een vervolg op schrijven. Mijn zegen heeft-ie. Dit boek verdient de Libris Literatuurprijs. Er komen natuurlijk nog meer mooie boeken uit dit jaar maar dit is voor mij het mooiste boek van Nederlandse bodem tot nu toe.

Dit is de beste thriller van 2020, die ik gelezen heb.
Grid is een doorbraak in de technologie die onze gedachtepatronen verstoort en vreemde, halucinaire droomflashbacks veroorzaakt. De president van Amerika heeft er levensbedreigend last van. Wie of wat veroorzaakt het? Wie kan het stoppen?
Hoofdpersoon en verteller Josh Cain trekt al jaren met zijn been. Oog in oog en in gesprek met een verdachte komt hij ervan af. Het is een knappe realistische thriller waarin de werkelijkheid en fantasie door elkaar lopen. Josh is degene die het onheil kan stoppen.
Maar het is niet zoals je denkt: er is een dreiging en superman Josh lost het op. Verre van dat! De badguys zijn zo slecht nog niet en goodguys blijken dubbele agenda’s te hebben.
Het boek is zeer intelligent opgezet en van hoog niveau. Je moet niet even een stukje overslaan en soms moet je teruglezen. En als je het uit hebt wil je hem nog een keer lezen. Geweldig!
De namenlijst aan het begin is handig maar een lijst met begrippen (NSA, Inscom, De SEALS, DNJ, JSOC, MVW’s etc etc.) en hun betekenis zou niet misstaan hebben, al maak je het nodige echt wel uit het verband op.
Dit is qua originaliteit “Ik ben Pelgrim” in het kwadraat.

De 18-jarige Francis heeft een dwangmatige en geesteszieke moeder die hij achterlaat als hij een brief van haar leest waaruit blijkt dat hij het product is van een niet meer bestaand donor-experiment: hij is door sperma van een hoogbegaafde vader ter wereld gekomen. Hij ontmoet de psychiatrisch labiele Anne-May en samen met haar en zijn jeugdvriend Grover gaat dit drietal losers op pad. Ieder met hun eigen geheim en vol littekens van het leven. Prachtige karakterschetsen met veel humor beschreven. De twee grote vragen moeten voor Francis beantwoord worden: vindt hij zijn vader? En: wordt het wat met Anne-May? Misschien het meest geniale van deze roman is dat na het lezen ervan beide vragen met ja en nee beantwoord kunnen worden. Het leven is misschien niet meer een roulettespel of zoals op blz 166 staat: “Alles wat mogelijk is wordt uiteindelijk gedaan, hoe gevaarlijk het ook is. En ergens in je genoom zit ook bij jou een atoomboom waar je nooit meer van afkomt”.