Boekentips van Boekhandel Riemer

De voormalige theoloog des vaderlands schreef een boek met “richting en rust in een wereld zonder zekerheid ‘, zoals de ondertitel aangeeft; nogal vage begrippen die ze handen en voeten geeft met rake voorbeelden uit haar predikanten-praktijk. Mensen die ze waardeert om hun eenvoud, moed. Of die ze zeer inspirerend vindt. De vrouw die bijvoorbeeld naakt in Naturalis ging staan met een bordje: HOMO SAPIENS, uitgestorven 21e eeuw. Of het interview dat ze aanhaalt met Nick Cave: Geloof je in God. Nee, maar ik doe alsof. Heel goed, dit soort boeken die niet over je bol aaien maar je aan het denken zetten.

“Alles Brandt”, de vorige thriller, was een zeer humoristische, spannende thriller. In het nawoord van het vervolg “Alles keert terug”, zegt hij: dit is de donkere kant van het verhaal. En inderdaad gaat het verhaal van Aura met haar vriendinnen en twee dochters, weer verder. Irma Dorr is in dit boek de vertegenwoordigster van het kwaad. In tussenhoofdstukken (een soort verboden document dat in het boek, verborgen in een koffertje- van hand tot hand gaat) maken we kennis haar verdorven geest. Aura en haar dochters moeten vluchten voor Het Grote Geld en Geweld. Superspannend en uiteindelijk lijkt het een afgerond verhaal te zijn als het koffertje in veilige, goede handen is terecht gekomen en de dochters en vriendinnen verenigd zijn, maar dan krijgt ze een telefoontje… en weten we dat er nog een deel 3 komt. Laat maar doorkomen!

De Zweedse crimi-auteur De La Motte heeft nogal uiteenlopende genres geschreven: erotische thrillers, science fiction etc. Ik was “dus” lichtelijk bevooroordeeld en tegelijk erg benieuwd wat een nieuwe serie van hem zou brengen. Kort gezegd: SUPER! Leonore Askee is de inspecteur in dit eerste deel. Zij wordt op een zijspoor gezet en van de afdeling Ernstige Misdrijven letterlijk naar beneden gemanoeuvreerd naar een afdeling van verloren zielen, onderin het gebouw, waarin ze onzichtbaar moet zijn en waar de de rest van de afdelingen geen last van heeft. Maar van daaruit bestrijdt ze haar vervelende tegenspeler bij de politie Helman en pakt ze in het geheim de zaak die aan hem gegeven is, weer op. Een geweldig verhaal over een seriemoordenaar die miniatuurpoppetjes van vermiste mensen plaatst in een museum vol miniatuurtreinen. Naast de hoofdzaken zitten er mooie verhaallijnen in over het trauma van Asker, heerlijke personages in de kelder, haar relatie met oude vriend Martin Hill en haar dood gewaande vader die opeens opbelt…Een afgerond verhaal met tal van mogelijkheden om op door te borduren in de volgende delen. Ik kan niet wachten!

Dit boek zou ook Dom Rechts kunnen heten, want daar gaat het hier om. Wilders, Baudet, van der Plas, Trump, ze krijgen er allemaal van langs. In smeuïge anekdotes maakt hij duidelijk hoe bewust dom doen, zijn politieke vruchten afwerpt. Herinner je bijvoorbeeld nog dat Trump zich “vergiste” en voorspelde dat de storm Dorian Alabama zou aandoen? In plaats van sorry te zeggen hield hij vol in tweets en filmpjes waarin hij weerkaarten liet zien, dat hij wel gelijk had. Natuurlijk wist Trump dat hij het mis had maar Sander toont aan dat het herhalen van een leugen minder gezichtsverlies brengt, dan de leugen toe te geven. En dit is een tamelijk onschuldig voorbeeld, maar het gebeurt overal in de politiek. En we weten het allemaal. Maar wat doe je er aan? Hij stelt: dom rechts ermee confronteren en een beroep doen op de overheid om haar burgers te beschermen tegen fake-news. Een mooi streven maar -eerlijk gezegd- heb ik mijn bedenkingen bij de haalbaarheid. Maar goed, dat dit boek het best verkochte boek in Nederland is (november 2024), is natuurlijk al een lichtpunt.  

Jet Nijland heeft voor het schrijven van dit boek de historische plekken bezocht in Duitsland. Daar waar haar opa (in de roman Bram genoemd) tewerk werd gesteld door de Duitsers. Zijn verhaal, inclusief zijn oorlogstrauma en geliefde, staat centraal in deze historische roman. Het hoofdpersonage is Liz (zoals Jet zichzelf noemt in de roman) die opzoek gaat naar de roots van haar opa. Ze wordt daarbij vergezeld door Tom, op wie ze verliefd wordt. Hoewel ze de gruwelijkheden van de oorlog niet schuwt, is het een feelgood roman van de betere soort.

De broers Peter en Ivan verliezen hun vader. Ze gaan er op hun eigen manier mee om. Het is schrijnend knap beschreven hoe onuitgesproken dingen zich knagend een weg naar buiten banen en er een ontlading plaatsvindt Het komt zelfs tot een handgemeen tussen de beide broers waarop de vriendin van Ivan, zuchtend zegt: “Mensen die in de rouw zijn, zijn zichzelf niet”. Een prachtige kern van het verhaal. Ivan is een jongeman (22) die leeft voor het schaken en nogal in zichzelf gekeerd is. Zijn oudere broer is een levensgenieter die verliefd is op Naomi en Sylvia. Rooney brengt alle personages zo intiem en gedetailleerd tot leven, zodat je er vanaf begin tot eind bij bent en totaal met hen meeleeft. Er zitten geen ingewikkelde verhaallijnen in, het gaat om de broers en hun geliefde en het verlies van hun vader. Nooit uitgesproken wrevel, onderhuidse liefdesverklaringen, het is zo puur menselijk en prachtig beschreven, zodat je van het eerste tot het laatste woord geboeid blijft. 

In dit fantasy-boek zitten de vampiers gezellig aan een kopje bloed, worden ze honderden jaren oud en kunnen van kilometers afstand mensenbloed ruiken. Zoals in zovele fantasy romans draait het hier om goed en kwaad en de strijd ertussen. Oraya is een mens en geadopteerd door een vampier-koning. Om een vampier te kunnen worden moet ze een toernooi zien te winnen: De Kejari. In tweetallen moeten ze strijd aangaan met natuurkrachten, magie en vooral elkaar. Uiteindelijk blijft er een tweetal over in de arena en die worden dan elkaars vijand, zodat er uiteindelijk1 overblijft. Oraya leert vampier Raihn kennen en je weet natuurlijk dat zij als laatste 2 overblijven en er slechts 1 kan overleven. Extra ingewikkeld als ze letterlijk een stel zijn geworden. Wie overleeft? Uiteindelijk heel anders dan je zou denken… Inmiddels is deel 2 uit in deze fantasy-reeks. Young-adult fantasy, niet bestemd voor tere zieltjes…

Sophie Kinsella is de Queen van feelgood en happy endings. Niet zo mijn ding maar dit boekje is mooi en persoonlijk en van een heel ander kaliber. Het is een roman maar het beschrijft helemaal haar eigen rollercoaster van de afgelopen 2 jaar. Haar leven werd stilgezet door een agressieve vorm van kanker in de hersenen. Niet te genezen en met een levensverwachting van gemiddeld een jaar… Ze beschrijft precies en intens haar proces van acceptatie, moeites en positief blijven denken. Het is heel herkenbaar:  de stadia van ongeloof, opstandigheid en ook ondanks alles de vrolijkheid in haar huis (5 kinderen en een man). Elk ziekteproces is weer anders maar bottomline is bij iedereen hetzelfde: hoe ga je hiermee om? Kindella (in het boek het ze Eve) werd geopereerd en heeft de prognose van overleven ruim gehaald en het gaat goed. Een positieve vibe doet soms wonderen zo blijkt. Integer boek.

Op de cover staat Anthony, gespietst en (dus) dood. Dit is tijdens een groots feest op zijn verjaardag gebeurd. Wie is er verdacht? In elk geval zijn vier kinderen en zijn vrouw. Een feelgood thriller in optima forma. Het is hilarisch hoe Anthony is het hiernamaals via een scherm, naar beneden kan kijken hoe zijn hele gezin zich in bochten wringt en leugentjes om bestwil verzint om zichzelf vooral onzichtbaar te maken in deze moordzaak. Als tot overmaat van ramp zijn vrouw overlijdt en hem boven tegenkomt begint het pas echt spannend te worden. Heerlijke dijenkletser, het ideale boek voor “even tussendoor”. 

Aan het prachtige Vlaamse poëtische woordgebruik van Stefan Hertmans kun je je volop laven. “Een mens is niet groter dan de schaduw van zijn eigen dunk” en andere zinnen die gaan leven als je er rustig op herkauwt. De verteller is Anton, een leraar kunstgeschiedenis, die bevriend raakt met een van zijn leerlingen: Dius. Deze Dius is een zelfverzekerde student, die zijn middelvinger opsteekt als hij en zijn werk worden neergesabeld door de jury van de academie. Hij en Anton zijn totaal verschillend maar juist hierdoor passen ze perfect bij elkaar. Ze filosoferen over het leven. In loop van de vertelling ontdekken we dat Anton een onzekere man is en Dius hem op alle fronten de meerdere is. En hoewel er veel over schilders en musici wordt gesproken uit de Renaissance-tijd, is het bovenal een boek over vriendschapen en het vinden van je zelf. Dius maakt Anton duidelijk dat hij maar eens moet leren zelfstandig te leven in plaats van achter de vrouwtjes aan te gaan. Alles in die mooie poëtische stijl, vol van waarheden (“Weten doen we veel, het beseffen is iets anders”), natuurbeschrijvingen (Gildehuis in Ganzevliet) en liefdesgeluk en -verdriet (Nouka, Lys en ander liefdes die maar steeds dreigen te mislukken doordat Anton geen ‘ballen toont’). De melancholie en het ontwapende meisje Zieltje dat het syndroom van Down heeft, tillen het boek nog op een hoger niveau. En dat het cliché (JA, ze vinden elkaar op het eind en JA, een schilder wordt pas na zijn dood beroemd) er ook is, doet niets af aan de grootsheid van dit boek.

“Mensen raken nooit uitgepraat over een klein bloedbad, terwijl ze zijn nooit bezig met het onrecht in de wereld” lezen we op 228, als we net de onthutsende ontknoping hebben gelezen van dit magnifieke boek. Het is een met veel humor geschreven boek terwijl de inhoud best heftig is soms. Zo maken we kennis met Ode en Victorien die negen jaar samen zijn, hetgeen bruut verstoord wordt door kanker in de borst van Ode. Ode had altijd als wens een camping te gaan beginnen. Victorien heeft daar helemaal niets mee maar als een soort eerbetoon aan Ode koopt ze toch een camping. De zussen van wie ze de camping koopt blijven er wonen. We leren de gasten kennen die er komen met al hun bagage (letterlijk en figuurlijk). Het lijkt (lijkt!) een dun verhaal en is het een humoristische zomervakantieboek voor op de camping (…) Toch lees je al wat heen wijzingen naar een verrassend eind. 

Een geweldig Coming of age boek voor jongeren die moeten lezen voor hun lijst  maar het is ook een prachtig tijdsbeeld van Moddergat en de ramp die daar ooit heeft plaatsgevonden. We komen het verhaal binnen, zo’n 100 geleden in Moddergat (in deze roman omgedoopt naar Wondermond). Nanna probeert na het verlies van haar man en zonen, haar hoofd boven water te houden in een armoedig onderkomen. Gelukkig helpen diverse dorpsgenoten en zelfs de dominee haar, zij het met geld in ruil voor sexueel gerief. We springen dan naar het nu: Boye is een recalcitrante jongen van 17, verwend met en door steenrijke ouders. In de loop van het verhaal leren we dat Nanna de bet-overgrootmoeder van hem is. Hij en zijn moeder Olivia krijgen de schrik van hun leven als ze horen dat vaderlief de boel bedonderd heeft en opgepakt wordt omdat hij belastingfraude heeft gepleegd. Alle rekeningen (inclusief die waarop Boye meer dan 1000 Euro heeft gespaard) worden bevroren. Hij vlucht met zijn moeder naar Wondermond, naar zijn oma die hij nog nooit gezien heeft. Dan ontvouwt zich een schitterend verhaal vol humor, vreemde vriendschappen  en trauma’s van de scheepsramp die doorwerken.. Boye verstaat niets van het Fries en wil er zo snel mogelijk weg. Dat lukt deels door naar zee te gaan om te vissen en definitief wanner hij via een baantje bij zijn moeder in haar parenclub, eindelijk zijn vleugels kan uitslaan. Maar dan is er heel wat aan vooraf gegaan. Geweldig verhaal!

Het meest vervelende moment in het boek is de laatste bladzijde. Hoewel de ontknoping daar geweldig is, betekent het ook een einde aan een meesterlijke vertelling. Het is een over elkaar buitelende soap aan gebeurtenissen en 99 van de 100 van de (plot)wendingen zie je niet aankomen. Hilarische en razend knappe en verrassende verhaallijnen met geweldige hoofdpersonen: Sophie en Arpad leven gezellig en (schijnbaar) onbekommerd in hun luxe huis (Het Glazen huis). Hun vrienden Greg en Karine kijken erg naar hen op. Karine doet er alles voor om de hartsvriendin van Sophie te worden en Greg is geobsedeerd door Sophie en begluurt haar vanuit de bosjes. Sophie ziet iets in de struiken en vraagt hulp aan de aardige buurman Greg, die tenslotte (behalve gluurder) ook politieman is. Het boek zit boordevol van dit soort vermakelijke verrassingen in vorm van overvallen waar meerdere hoofdpersonen bij betrokken zijn, zwart geld dat geraffineerd wit gewassen wordt, overspel dat geen overspel blijkt te zijn etc etc. Er is geen (thriller) die zo geraffineerd, humoristisch en spannend tegelijk, schrijft als Dicker. Zit in mijn top 5 van 2024!

Het tweede boek van Satu Ramo is wederom een topper, wederom gesitueerd in Ijsland. Haar debuut Hildur, vernoemd naar de hoofdpersoon Hildur Rumansdottir (met allemaal streepjes en dakjes her en der op de letters) was al mooi maar het vervolg is zeker zo goed. Je “moet” het eerste deel echt wel lezen voordat je hieraan begint want stagiair Jakob gaat verder het gevecht aan met zijn ex om zijn kind te mogen zien, gaat Hildur verder met speuren naar de verdwijning van haar zusjes Rosa en Bjork (waar het boek naar vernoemd is)  en dreigt het huwelijk van Hildur’s baas zo mogelijk nog verder af te dalen naar een dieptepunt. Daarnaast is er natuurlijk een nieuwe zaak op te lossen: een bekende Ijslandse politicus  wordt doodgeschoten. Een vliegtuig stort vervolgens neer en beide zaken hebben met elkaar te maken. Hildur en Jakob komen er via omwegen (en de lezer op het verkeerde been zettend..) achter hoe het allemaal zit. Er blijven nog genoeg vragen over (vooral in de prive-sfeer) om een derde deel tegemoet te zien. Ik zie op haar website dat dit Jakob gaat heten, dus weer een vervolg. Instappen dus, aanrader van de bovenste plank.

Wekelijks schrijft Jan Bouwstra (auteur, biochemicus, filosoof en pianist) filosofische fabels voor een tijdschrift. Sinds augustus 2024 is de eerste bundeling in boekvorm een feit. En wat een feest om te lezen! Natuurlijk hebben we Toon Tellegen, maar nu is hij geen alleenheerser meer van het genre. Fabels zijn -kort gezegd- dierlijke avonturen die op creatieve, emotionele of filosofische manier menselijke eigenschappen krijgen toebedeeld en die altijd iets van een moraal hebben. De grote valkuil is dat het hoogdravend, louter moraliserend en gruwelijk saai wordt. In geen enkele fabel is dat het geval bij Jan Bouwstra. Er is maar een manier om te ontdekken hoe goed dit is, door ze te lezen (“De koolmees hield haar kopje scheef en was weer alleen. Zonder te weten hoe dat moest” of: “Wanneer de das op bezoek kwam om te pochen, dan glimlachte de mol wat afwezig. Volstrekt irrelevant.”) En ja, het lijkt erg op Toon Tellegen. En nee, dat is niet erg wat hij heeft een geheel eigenzeggingskracht ontwikkeld. 

Quintin is een achttienjarige jongen die niet wil deugen. Tenminste, dat is de conclusie van zijn ouders, de mensen bij de psychiatrische jeugdinrichting en de plaatselijke dominee. Deze laatste weet een geëmigreerd gezin in Canada die hem wil heropvoeden. Hij komt terecht in het streng gelovige gezin van de familie Decker. Met ijzeren discipline probeert men hem Bijbelteksten en gewenst gedrag aan te leren. Tijdens het bidden telt hij gewoon tot tien. Het blijkt allemaal weinig zin te hebben en ze sturen hem naar de familie Fletcher, waar hij op doordeweekse dagen moet werken op de boerderij. Ook daar moet hij delen van de catechismus en de Bijbelteksten opdreunen alvorens ontbijt te krijgen. Hij moet keihard werken en zowel bij de Fletchers als de Deckers lijkt het woord liefde niet in hun woordenboek te staan. Zijn enige vriend is Mike, de zoon van een sympathieke dominee, en hij trekt op met de dieren waaraan hij zich gaat hechten (met name het kalfje Drum) maar ook dat wordt er uit geslagen, want “dieren hebben geen naam, alleen een functie” zegt boer Fletcher. In het zwaarmoedige leven, dat desalniettemin prachtig lichtvoetig beschreven wordt, breken lichtpuntjes door. Maar Quintin kan nog steeds niet zijn trauma (een afschuwelijk drama) onder ogen zien. Een hartverscheurend, eerlijk boek dat je dichtslaat met tranen in je ogen, vooral als je dan de cover met gelezen ogen weer bekijkt…

Na zijn meesterwerk “Middernachtbiliotheek” (2021) komt nu zijn vervolg. reikhalzend keek ik er naar uit en het wachten wordt beloond met weer een prachtig verhaal.. Zoals we van Haig gewend zijn, steekt hij de lezer een hart onder de riem. Blijf jezelf, wees niet bang om fouten te maken, ben tevreden met wat je hebt en durf te leven. In zijn nieuwe boek maken we kennis met Grace, een gepensioneerde wiskundelerares. Zij krijgt een brief van een oud-leerling die niet lekker in zijn vel zit. Het is voor haar het laatste zetje om haar verhaal te vertellen. In een brief (dit boek) vertelt ze wat haar is overkomen. Ze erft een huis van iemand die ze van vroeger kende. Ze gaat daarom naar Ibiza en laat alles achter. Dat is niet veel. Niet veel meer dan een herinnering aan haar overleden man die ze bedrogen heeft en haar zoon Daniel die door haar schuld (vindt ze) is omgekomen in het verkeer.. Op Ibiza ondekt ze dat haar kennis,  Christina van de Berg een gave had. Ook Alberto, de duikleraar, die ze daar leert kennen heeft het licht gezien: een soort verschijning, dat van een andere planeet aan een enkeling hier op aarde verschijnt. Hierdoor krijg je telepatische gaven en je kunt ieders gedachte lezen. Grace erft dit ook en dan ontvouwt zich een wonderlijke geschiedenis, soms thriller-achtig (is Christina vermoord?) en soma volop fantasy als ze alle gedachtes leest van voorbijkomende personages en bij roulette de nummertjes kan voorspellen. Ze zegt tegen Maurice (en daarmee ook tegen de lezer), aan wie ze dit boek schijft: probeer het eerlijk te lezen, schrik niet van dingen die niet te verklaren zijn, wuif het niet weg, durf te leven en je fouten uit het verleden los te laten… 

Een even wonderlijke als intrigerende historische roman. Toen ik de eerste vijf regels had gelezen, was ik direct verkocht (probeer maar als  je in onze winkels komt!), maar het hele verhaal is geweldig.  Meester Eckhart is een belangrijke theoloog geweest in de 14e eeuw. Hij was veroordeeld om zijn ketterse ideeën. Zijn streven naar “eenwording met Christus” was meer dan omstreden, maar in dit boek gaat Eckhart nog een stapje verder (en dat is verzonnen). De overste van het klooster, Guillaume, weet dit (nee, geen spoilers) en heeft dit gegeven aan het papier (velijn toendertijd) toevertrouwd. De inquisiteur wil dit perkament hebben en zet alles op alles door onder meer de monnik Robert gevangen te zetten. Het is non-fictie geschiedenis, thriller, roman en humor (die eerste 5 regels..!) ineen. Geweldige leeservaring.

Ik heb deze prachtige poëziebundel nu twee keer gelezen en het wordt alsmaar mooier. In onze winkels hebben we de Nederlands-Iraanse auteur mogen ontvangen en ze las ook enkele gedichten voor. Ik hoorde haar stem doorklinken in de prachtige verzen. Het zijn geen standaardgedichten op rijm, maar beeldende spreektaal (Parlanda). Relaties, hoop, verdriet en bovenal natuur (bergen en rivieren die in haar oeuvre hoogtij vieren) komen langs. Een welkome aanvulling op haar twee eerder verschenen romans.

 

 

 

 

Indrukwekkend debuut waarin de liefde voor zijn mama voelbaar is op elke bladzijde. De auteur bezoekt zijn negentigjarige dementerende moeder. Laverend tussen angst en berusting, botsende emoties van hoop, strijdlust en boosheid. Alles geschreven in prachtig Vlaams, opgetekend vanuit zijn rode schrift met aantekeningen als: “Soms is er een herinnering in haar blik, maar de woorden komen niet. Soms is er het ‘beest, zo noem ik het.” In het autobiografische verhaal speelt prachtig de tweede verhaallijn door van neuroloog Jan Schoeters, die ook dement wordt.  

Dit boek behoort -mede door de verfilming ervan- tot de best verkochte boeken in Nederland. Dat is geen aanbeveling en soms zelfs een waarschuwing. Maar het maakte me toch erg nieuwsgierig en ben blij dat ik het nu gelezen heb. Het is namelijk een prachtig, deels autobiografisch boek. De belangrijkste verhaallijn is die van Lily, die huiselijk geweld mee heeft gemaakt: haar vader mishandelde haar moeder, maar haar moeder wilde nooit scheiden. Ze begreep dat nooit. Maar nu krijgt ze zelf een man, waarvan ze zielsveel houdt, maar hij blijkt ook losse handjes te hebben. Ze vergeeft hem maar als het nogmaals gebeurt, ben ik weg.. maar ze laat het te ver komen. Ze schetst zo goed het dilemma waar je mee te maken krijgt (de man van je leven verlaat je niet zo maar… je moet toch iemand vergeven kunnen… en ga zo maar door). Daarnaast schrijft ze zonder vals sentiment  over de (hulp van) vriendinnen, het verdriet en de hoop. Zeer geloofwaardig en zeker niet alleen voor tieners geschikt. De film kan nooit mooier zijn dan dit, dus die ga ik niet kijken.

“Ik merkte tijdens het fietsen dat ik mijn oortje verloor. Geen zin om af te stappen en bestelde thuis meteen een nieuwe”. Beter dan dit is de havermelkelite niet samen te vatten. Influencer Jonas Kooyman houdt zichzelf en andere vertegenwoordigers van de zuurdesembroden etende, natuurwijn en havermelkkoffie drinkende elite, een spiegel voor. Als je dit boek gelezen hebt begrijp je een hoop meer van de huidige dertigers die totaal onbewust boven hun stand leven, denkend dat ze goed bezig zijn als ze  op doordeweekse dagen  om de dag naar de sportschool gaan, geen vlees eten en zonder alcohol op, op tijd naar bed gaan. Maar in de weekenden helemaal doorslaan aan drank, sex en drugs. Natuurlijk wat gechargeerd, maar hij maakt een heel duidelijk punt al denk je misschien: so what, er  verandert toch niets. Maar vergis je niet: influencers hebben soms meer zeggingskracht en een betere veranderingstechniek in huis dan politici. Ook daarover lees je in dit vermakelijke boek met een boodschap, want als je luisterend naar een podcast over het milieu, je oortje verliest…

Het tweede deel van het klassieke meesterwerk dat meer dan 100 jaar geleden uitkwam. Destijds kwam het in 10 delen uit, in Nederland zijn de drie delen inmiddels te leveren. Het grote verhaal gaat over het leven Jean-Christophe. Zijn vriendschappen, zijn liefdes, zijn politieke gepeins en bovenal zijn muziek. Hij is pianist en componist en daarin tamelijk eigenzinnig. De psychologische benadering van de personages tot in de kleinste details is verbluffend knap en ongeëvenaard. Het is zeker niet voor niets dat hij er de Nobelprijs voor de literatuur mee won destijds. Een dikke pil waarin je op reis gaat in het leven van Christophe. Delen zijn goed los van elkaar te lezen.

Wow! Wat een prachtig tijdsbeeld in deze historische roman. De secretaris van een dorp in het Gelderse Rivierengebied wordt vermoord. Een man van aanzien met veel geld, vrienden en vijanden. Genoeg dus om over te roddelen en als Jan House verdacht wordt ontspint zich een lastig familiedrama annex familieverhaal en achterklap, want het halve dorp is familie van elkaar. Jan wordt de duimschroeven aangedraaid (letterlijk want het verhaal speelt zich af in de 17e eeuw) maar een bekentenis komt er nog niet.  Gijsbertje komt meer te weten en dit hoofdpersonage gaat een belangrijke rol spelen in het oplossen van de moord. Alles is op waarheid gebaseerd en een heerlijk verhaal om je in mee te laten voeren.

Femmetje heeft de 98-jarige Esther Blocq geïnterviewd en in romanvorm haar verhaal opgeschreven. Het is het bekende oorlogsverhaal dat we al vaak hebben gehoord met alle verschrikkingen en vernederingen van dien, maar daarom niet minder schrijnend. Elly (zo wordt ze door haar vriend Willem genoemd) maakt honger, eenzaamheid en ziekte mee. Dat laatste wordt bijna haar dood als de dokter haar nog 3 maanden geeft omdat ze TBC heeft. Het is een familie- en oorlogsdrama ineen. Een ode aan een krachtige vrouw die de niet voor te stellen verschrikkelijkste dingen meemaakte en ervaarde dat de liefde voor haar Wim haar op de been hield.

Voorop het boek zien we Wim, met op zijn rug Goudvis. Samen met De Nieuwe Zussen, Duif, Anna, De Wandelaar, Sjouke en Iris, zijn ze de in zichzelf gekeerde, eenzame hoofdpersonen, uit dit prachtig kleinood. Ze bewegen zich op het toneel van een Drents gehucht. Ze dragen verdriet met zich mee, maar delen dit niet. Als lezer word je verdrietig om het niet benoemde. Ze zien elkaar, beoordelen elkaar, maar leven niet met elkaar. Steeds komt een hoofdpersoon aan bod en maken we diens mijmeringen mee, over de anderen die vooral niet te dichtbij moeten komen. De humor van de kijvende zussen, de bedenkingen van paard Wim, Sjouke die een traumatische ervaring maar niet van zich af kan spitten… Een boekje van 158 bladzijdes, maar zo boordevol emotie en zeggingskracht. Mooier dan mooi. Het boek komt oktober 2024 uit.

Wat een prachtig boek! Drie bijzondere, getekende levens komen samen in dit verhaal over een groot rijk, met de stad Nineve als centraal punt. Het Gilgamesj-epos is een verbindende factor tussen de drie verhalen en het water in al zijn vormen verbindt de drie hoofdpersonen uit verschillende eeuwen met elkaar. Het is een ontzettend boeiend en schrijnend verhaal over rusteloze zielen. Het laat me wat triest achter vanwege de wreedheden waartoe mensen in staat zijn: wrede machthebbers, het overheersen van andere culturen door alle bezittingen in te nemen, maar vooral ook de herinneringen en de collectieve verbeelding, de verhalen. De verhalen en wijsheden uit het verleden en de kracht van verbinding zijn wat uiteindelijk hoop blijft geven. De oneindige cyclus van het water blijft altijd bestaan. En als we in staat blijven om in verwondering om ons heen te kijken, blijft alles mogelijk. Zelfs machtige rivieren in de lucht die eeuwig blijven stromen. Zeer geschikt voor lezers die dol zijn op geschiedenis, mythen, sagen en oude culturen!

Over Marilyn Moroe zijn meer dan 700 boeken verschenen zo leerde ik uit een Podcast over haar. Om dan nog eens een roman over haar leven te schrijven, lijkt nogal overdone. Toch pakt het goed uit. Vooral omdat  de auteur het kamermeisje Pauline verzint dat een speciale band krijgt met met Marilyn Monroe. Het is deels een roman over Monroe, maar vooral ook het verhaal van Pauline die steeds de kansen niet krijgt om wat van haar leven te maken. Door Monroe krijgt ze het (financiële) zetje dat ze nodig heeft. Haar vriendin (Billy-Pearl), haar vader (Doug), haar dochter Lily (geboren uit een ongewenste relatie), tal van personages uit het Mapes hotel en bovenal Monroe, zorgen voor een scala aan figuranten op de set van haar levensfilm. Heerlijk boek!

Leuk verhaal voor 9 -12 jaar (ongeveer). Zonder dat het woord autisme wordt genoemd, heeft Erie een stoornis (zeggen haar moeder en begeleider). Het is knap beschreven vanuit het hoofd van Erie en daardoor begrijp hoe autisme werkt in de hoofden. En dat dan in verhaalvorm gegoten. Ze is mensenschuw maar een jongen in een rolstoel, Bas, begrijpt haar en ze ontdooit langzamerhand en kan het leven met de nodige aanpassingen weer aan. Ideaal voorleesboek en voor mij als volwassene had het een boeiende verhaallijn, met plezier gelezen.

Samen met De Reus Uit De Rif (boek over zijn vader) vormt Yemma (over zijn moeder) een tweeluik dat Benzakour geschreven heeft als een dankbare ode aan zijn ouders. Het is een zeer gedetailleerd, schrijnend en vaak ook humoristisch geschreven twee-eenheid. Op 11 september 2024 zal ik hem interviewen over zijn werk en leven (zie onze website). Een schrijver die zijn afkomst niet verloochent (hij bidt ook tot God om zijn moeder te genezen) en met respect over zijn medemens schrijft. Dat is niet altijd gemakkelijk want de mensen die zijn ouders begeleiden, zoals verzorgers, logopedisten en doctoren, slaan de plank soms volledig mis. Dit, door cultuurverschillen of het totaal negeren van hun beider analfabetisme. En het zijn zulke lieve, soms naïeve, ouders! En de liefde van hun zoon is zeer aandoenlijk en vaak bewonderingswaardig. Ondanks zijn persoonlijke autobiografische verhaal, is het ook een universeel verheel over liefde, opoffering. En het tijdsbeeld dat hij schetst is voor iedereen herkenbaar. 

Het eerste en enige nog leverbare boek van Brian McLaren dat in het Nederlands vertaald is. Hij is een Engelse theoloog die probeert alle religieuze ballast en tradities van zich af te schudden. En dat lukt hem (voor een groot deel) in dit boek. In feite heel simpele statements en lessen die je kunt toepassen in je leven. Bijvoorbeeld:  NEE zeggen als je in het leven echt iets niet kunt accepteren. En JA zeggen als je tot de ontdekking komt dat het toch ergens goed voor is, jouw ellende. Het mooiste is dat er nergens een moraliserend vingertje wordt opgestoken. In den lande wordt het boek op diverse plekken besproken tijdens boekenclubs. Vraag ernaar bij hans@boekhandelriemer.nl. En als je verder van hem wilt lezen: Life after Doom is zijn meest recente boek (alleen in het Engels dus); een schitterende boek met als thema het milieu en de schaamte over het kapot maken van onze wereldbol.

Toen Benzakour voor zijn boek Yemma (zijn moeder) in een praatprogramma verscheen, zei zijn vader: “Krijg ik ook zo’n boek?”. En hier is het: een weergave van het leven van zijn vader in de vorm van een gedramatiseerd non-fictie eerbetoon. Maar het is meer dan dat. Het is met name voor oudere jongeren een beschrijving van een tijdsbeeld. Wie ook met besjes heeft geschoten met een pvc-buis, weet wat ik bedoel. Maar het is ook zo komisch allemaal. Als zijn vader gaat afdingen bij de kassa van de supermarkt, hoe hij zijn vaccinatie-uitnodiging “kwijtraakt”, Maar ook zo ontroerend hoe ernaar verlangt om zijn vrouw achterna te reizen. Wat een prachtige, persoonlijke herinnering aan zijn vader is dit. Op 11 september zal ik de auteur interviewen.

Meer dan 50 jaar oud. En springlevend, nog steeds. Ondanks wat gedateerd taalgebruik, her en der, is dit een geweldig boek om voor te lezen in de bovenbouw van de basisschool. Twee broers komen elkaar tegen in een soort hiernamaals: Nangijala. Het is fantasierijk, spannend en ontroerend. Om je als klas helemaal in te verliezen. Je leert wat vriendschap en liefde is. Je leert over goed en kwaad zonder clichés (want daar prikken de kinderen echt wel doorheen). Lang niet al die boeken uit het verleden zijn nu nog actueel en (voor)leesbaar, maar deze van kaft tot kaft.

Verplichte kost voor leerkrachten, dit boek. Ze is groep acht leerkracht en vertelt anekdotisch hoe je kinderen aan het lezen krijgt. Veel leestips en bruikbare handvaten voor de klas. Slimme tricks, helemaal van binnenuit het onderwijsproces geschreven. Maar zelf als je niets hebt met onderwijs, is het nog steeds vermakelijk om te lezen en de ondertoon bevat natuurlijk sowieso een belangrijke boodschap: lezen is voor elk mens, jong of oud, essentieel voor de algemene ontwikkeling. Iedereen weet het maar breng het maar eens in de praktijk. Prachtboek.

Vier volwassen zussen leven in Turkije met een moeder. Voer voor traditioneel gekonkel en achterklap. De jongste spruit Zehila en broer Mustafa in de USA schudden het traditionele Turkse stel wakker. De rode draad van het boek is een sexueel misdrijf in de familie, waar je langzaam maar zeker leesgetuige van wordt. Het boek is al oud (2006) en een heruitgave dus en toont Elif’s vroege schrijverschap en talent aan.

Deel negen al weer van de (voor mij echt) verslavende thrillerreeks van Angela Marsons. Kim Stone is een eigenwijze motorrijdende inspecteur. Ze lost zaken op waarbij ze steevast haar meerdere tegen de haren in strijkt, haar collega’s  laat verbazen over haar methodes, maar altijd integer (maar niet al te tactisch) met de andere personages in het boek omgaat. Dit deel sluit nauw aan bij het eind van deel acht waarin ze een collega verliezen tijdens een reddingsactie. Ze zitten nog deels in de rouw als er een nieuwe collega komt. Ook een van de hoofdrolspelers uit het vorige boek komt weer terug. Rode draad in dit deel is de wraak. Iemand heeft iets verschrikkelijks meegemaakt en vindt dat iedereen die er ook maar iets mee te maken heeft gehad, ervoor moet boeten. En hij (of zij, want er zijn nogal wat gegadigden…) is al een eind op weg voordat Kim het moorden weet te stoppen. Heerlijk lezen, spannend en ontspannend tegelijk. Is los te lezen van de voorgaande delen maar als je begint neem dan eerst deel een (Stille Schreeuw) en lees ze allemaal. Verveelt nooit!

Professor Raad is gepensioneerd advocaat. In zijn werkende bestaan kon hij zich redelijk staande houden maar als “vrij” man gaat het moeilijker; sociaal onhandig, tamelijk narcistisch, zonder al te veel voelsprietjes… Hij is gescheiden maar in de zomervakantie gaat het hele gezin (inclusief zijn ex dus) op vakantie. Het is een soort familie flodder dat zich in allerlei bochten wringt om elkaar te kunnen verdragen en dat alles bij elkaar moppert en mocht er al een moraal in dit boek zitten: eigenlijk zijn ze gelukkig zonder het zelf te weten (uitspraak van een van de omstanders). het is een zomers makkelijk tussendoortje dat je glimlachend op je stretcher leest zonder al te veel nadenken. Voor Amersfoort en omgeving: met opdracht en handtekening van Chabot (op=pech).

 

 

 

Een psychologisch drama in optima forma. Wouter lukt het niet om een standvastige relatie met vrouwen te hebben. In dialogen, ruzie en flash-backs leert hij zichzelf een beetje kennen. Hij haat zichzelf en zijn moeder haat (en misbruikt) hem en dat zorgt ervoor dat hij een geknipte persoonlijkheid heeft. Je moet lachen om de breed uitgesponnen, zeer geloofwaardig uitgebeelde  ruzies, maar tegelijkertijd ben je kwaad op de manier waarop hij zichzelf in de slachtofferrol duwt. Hij steekt als schrijver soms de draak met de boeddhistische retraites  (wat doe ik hier tussen dit geneuzel van al die mensen?), maar dat kun je van hem goed hebben omdat de auteur zelf jarenlang de Tibetaanse meditatietraditie volgde en nu in Groningen werkt als Deep Listening trainer. Ik ga hem op 19 september (boekpresentie van dit boek) in elk geval vragen wat dat inhoudt. Zie onze activiteiten voor aanmeldingen.

“Het overschot aan levensvreugde borrelde als door een veiligheidsventiel uit hun mond.” Boek met bladzijdes vol prachtige zinnen. En met melancholische losse verhaaltjes, allemaal in 1 essay. Als de walvisjager eindelijk de walvis heeft gedood (plastisch beschreven jacht) zegt hij: “Ze zijn zo goeiig. Als ze half zo vijandig zouden zijn als de mens zou hij ons tot moes hebben geslagen…” Jammer dat je het in twee uurtjes uit hebt. Maar wel heel prettige uren waren het.

Wat een prachtige autobiografische roman! Mathilda en Abraham zijn Joods en worden in W.O. II opgepakt en uit hun onderduikadres gehaald. Ze hebben een baby die wordt gered door de buurvrouw, die haar door de heg heen naar haar huis haalt. Dit is het begin van een familiedrama en – trauma die door het boek en dus het leven van de schrijfster heen spelen. De baby in kwestie is Tina, de moeder van Mathilda, de auteur. Het grote thema is “intergenerationele trauma”. Dit staat ook voorop het boek te lezen maar het is veel meer dan dit. Het is een indringend verhaal over relaties, dilemma’s en oorlogsverleden dat helder en emotioneel geschreven is. Een verrassing!

Dit is nou zo’n boek dat aan de positieve kant uitvalt als we het hebben over feelgood lezen. Hoofdpersoon en verteller van het verhaal, is Takako. Ze heeft liefdesverdriet en als haar oom Satoru haar vraagt om in zijn boekwinkel te komen werken, grijpt ze dat met beide handen aan. Het zijn heerlijk wonderlijke verhaallijnen die we tegenkomen. Haar oom is getrouwd met Momoko maar heeft haar al vijf jaar niet gezien. Dan staat ze -zonder uitleg- plots weer voor en in zijn deur. Takako gaat bemiddelen door met Momoko de bergen in te gaan. Tegelijkertijd heeft ze zelf moeite met haar eigenwaarde en heeft ze een knipperlicht relatie met Wada. De wijze uitspraken, de leuke personages (vooral Takako) waar je van gaat houden, zijn verslavend en vragen naar meer. En mocht je verder willen lezen: in het Engels is inmiddels deel 2 uit: More days at the Morisaki Bookshop.  

Op 10 juli (20024) zal ik deze auteur interviewen over zijn debuutroman “Plankenkoorts” Het verhaal gaat over een organist met plankenkoorts. Op zich niet een heel enerverend onderwerp, maar de uitwerking is erg leuk. Wat licht filosofisch (“Je moet geen gevoel in je muziek leggen, maar je ziel”), gesprekje met Bach (“Het stelt dus eigenlijk geen reet voor”) en een Limburgse dirigent die van walsen houdt en hem vooral tipt om “niet zo moeilijk te doen” en mooie deuntjes te spelen. Dat willen de mensen en lekker makkelijk voor jezelf. Natuurlijke een parodie op Rieu. Cynisme, humor en gemakkelijk lezen. Zeker geen hoogstaande literatuur maar erg grappig. En hoewel het om plankenkoorts gaat is de interactie tussen de personages en stemmetjes in het hoofd van de hoofdpersoon, zeker zo leuk. Zomerlezen in optima forma. Je kunt het boek gesigneerd kopen als je op deze avond komt (aanmelden via de website).

Emily Henry is nog altijd de ‘queen of romance’! Sinds Beach Read heb ik al haar boeken gelezen, en deze nieuwste roman is nu zeker een van mijn favorieten. Dit verhaal gaat niet over de happily ever after die hoofdpersoon Daphne voor ogen had. Ze wordt verlaten door haar verloofde Peter, die er met zijn beste vriendin Petra vandoor gaat. Daphne trekt noodgedwongen in bij Miles, de ex van Petra die net zo’n gebroken hart heeft als Daphne zelf. Ze leven langs elkaar heen en Daphne telt de dagen af tot ze kan vertrekken uit het veel te kleine stadje waar ze voor Peter naartoe verhuisd was. Toch vinden Daphne en Miles toenadering, en hun persoonlijke groei en de manier waarop hun vriendschap (en later hun romance) zich ontwikkelt is waarom Emily Henry zo’n meester is in haar vak. Ik ging geven om Miles en Daphne en het liefst had ik nog hoofdstukken lang over hen doorgelezen. Het perfecte zomerboek!

Het is lang, echt heel lang, geleden dat ik zo heb moeten lachen om een boek. Mevrouw en meneer Knoblauch uit Amsterdam krijgen krijgen hun eerste kind. De gynaecoloog waarschuwt hen wel want het kind zal zeer klein zijn en blijven. Ze zullen natuurlijk veel van hun kind houden. Het wordt echter ingewikkeld als hun Mom (want zo heet het jongetje) geboren wordt met 8 benen. Maar het maakt hen niets uit, ook al had hij geen benen of tien armen, het bleef hun kind. In de praktijk is het anders. Hoewel het jongetje vooral voer voor artsen en journalisten is, wordt het nogal pijnlijk als mensen zich over de kinderwagen buigen en roepen: “Dat is dierenmishandeling, een beest met acht poten, verkleed als kind”! Ze zoeken erkenning voor hun jongen en ze krijgen de kans om in het stedelijk museum een plekje te krijgen. Als hij naast een schilderij van Karel Appel hangt, zullen mensen hem wel waarderen. Hij wordt opgehaald door het Progressief Kunstenaars Collectief. Ze nemen de hardhandigheid van hen (een been breekt af) voor lief. De verhuizing naar Ter Apel (Mom krijgt de vluchtelingenstatus) zorgt ervoor dat het allemaal bijna goed afloopt. Als je nog niet moet schaterlachen nadat Willem Alexander een kat is geworden, de geweldige namen (Meneer Rottehottevlieg, meneer LopezdeLopezde Lopez) gepasseerd zijn, je kennis hebt gemaakt met de pedo-jager en de kraamhulp die hun koelkast leeg gegeten heeft, moet je nakijken of je nog in leven bent.

 

Omdat sinds het begin van de 20e eeuw het Atheïsme de grootst groeiende stroming ter wereld is, wilde hoogleraar Peels een grondige studie hiervan maken.  Met steeds eenzelfde invalshoek: met begrip naar elkaars standpunten onderzoek doen en met elkaar in gesprek blijven. Als je namelijk alleen maar vast zit in je standpunten is dat niet alleen slecht voor jezelf, maar ook stokt dat het gesprek  met de ander (bijvoorbeeld bij Sciëntisme; alleen als er bewijs is, anders geloof ik het niet). Het Christelijk geloof is gegrond op ervaringen, intuïties en verlangens en is dus niet met argumenten te bestrijden. Atheïsten hebben een punt: De verborgenheid van God, het kwaad in de wereld. En Christenen hebben -God zij dank- ook niet overal een antwoord op. Dat is echter nog geen reden om niet te geloven. Belangrijk vond ik de ervaringsleer: Christenen kunnen ervaren dat God bestaat. Ooit wel eens een Atheïst ontmoet die zei: Ik heb nu echt ervaren dat God niet bestaat… Geen gemakkelijk, maar wel een zeer goed boek.

Net als Jan Brokken weet Eva Vriend een droog stukje geschiedenis (letterlijk droog, want het eiland waarover ze schrijft bestaat al 200 jaar niet meer) tot leven te roepen. Het is een non fictie verhaal maar door de smeuïge verhaaltrant is het alsof je een roman leest. Ze schrijft het boek in het lichtwachtershuisje dat op het voormalige eiland Schokland stond. We leren Anna kennen door het onderzoek en de pen van Eva. Ze interviewt nazaten, krijgt daardoor een algemene karaktereigenschap van de Schokkers boven water en toont aan dat door jaarlijkse bijeenkomsten en het prachtige Schoklander museum dat de Schokkerlander traditie nog steeds levendig is. Ik heb niets met verdwenen eilanden maar zoals Eva het allemaal voor je geestesoog tot leven roept, wil ik in de Flevopolder echt gaan kijken naar de resten van dit ingepolderde eiland. Prachtig!