Boekentips van Boekhandel Riemer

“Mensen raken nooit uitgepraat over een klein bloedbad, terwijl ze zijn nooit bezig met het onrecht in de wereld” lezen we op 228, als we net de onthutsende ontknoping hebben gelezen van dit magnifieke boek. Het is een met veel humor geschreven boek terwijl de inhoud best heftig is soms. Zo maken we kennis met Ode en Victorien die negen jaar samen zijn, hetgeen bruut verstoord wordt door kanker in de borst van Ode. Ode had altijd als wens een camping te gaan beginnen. Victorien heeft daar helemaal niets mee maar als een soort eerbetoon aan Ode koopt ze toch een camping. De zussen van wie ze de camping koopt blijven er wonen. We leren de gasten kennen die er komen met al hun bagage (letterlijk en figuurlijk). Het lijkt (lijkt!) een dun verhaal en is het een humoristische zomervakantieboek voor op de camping (…) Toch lees je al wat heen wijzingen naar een verrassend eind. 

Een geweldig Coming of age boek voor jongeren die moeten lezen voor hun lijst  maar het is ook een prachtig tijdsbeeld van Moddergat en de ramp die daar ooit heeft plaatsgevonden. We komen het verhaal binnen, zo’n 100 geleden in Moddergat (in deze roman omgedoopt naar Wondermond). Nanna probeert na het verlies van haar man en zonen, haar hoofd boven water te houden in een armoedig onderkomen. Gelukkig helpen diverse dorpsgenoten en zelfs de dominee haar, zij het met geld in ruil voor sexueel gerief. We springen dan naar het nu: Boye is een recalcitrante jongen van 17, verwend met en door steenrijke ouders. In de loop van het verhaal leren we dat Nanna de bet-overgrootmoeder van hem is. Hij en zijn moeder Olivia krijgen de schrik van hun leven als ze horen dat vaderlief de boel bedonderd heeft en opgepakt wordt omdat hij belastingfraude heeft gepleegd. Alle rekeningen (inclusief die waarop Boye meer dan 1000 Euro heeft gespaard) worden bevroren. Hij vlucht met zijn moeder naar Wondermond, naar zijn oma die hij nog nooit gezien heeft. Dan ontvouwt zich een schitterend verhaal vol humor, vreemde vriendschappen  en trauma’s van de scheepsramp die doorwerken.. Boye verstaat niets van het Fries en wil er zo snel mogelijk weg. Dat lukt deels door naar zee te gaan om te vissen en definitief wanner hij via een baantje bij zijn moeder in haar parenclub, eindelijk zijn vleugels kan uitslaan. Maar dan is er heel wat aan vooraf gegaan. Geweldig verhaal!

Het meest vervelende moment in het boek is de laatste bladzijde. Hoewel de ontknoping daar geweldig is, betekent het ook een einde aan een meesterlijke vertelling. Het is een over elkaar buitelende soap aan gebeurtenissen en 99 van de 100 van de (plot)wendingen zie je niet aankomen. Hilarische en razend knappe en verrassende verhaallijnen met geweldige hoofdpersonen: Sophie en Arpad leven gezellig en (schijnbaar) onbekommerd in hun luxe huis (Het Glazen huis). Hun vrienden Greg en Karine kijken erg naar hen op. Karine doet er alles voor om de hartsvriendin van Sophie te worden en Greg is geobsedeerd door Sophie en begluurt haar vanuit de bosjes. Sophie ziet iets in de struiken en vraagt hulp aan de aardige buurman Greg, die tenslotte (behalve gluurder) ook politieman is. Het boek zit boordevol van dit soort vermakelijke verrassingen in vorm van overvallen waar meerdere hoofdpersonen bij betrokken zijn, zwart geld dat geraffineerd wit gewassen wordt, overspel dat geen overspel blijkt te zijn etc etc. Er is geen (thriller) die zo geraffineerd, humoristisch en spannend tegelijk, schrijft als Dicker. Zit in mijn top 5 van 2024!

Het tweede boek van Satu Ramo is wederom een topper, wederom gesitueerd in Ijsland. Haar debuut Hildur, vernoemd naar de hoofdpersoon Hildur Rumansdottir (met allemaal streepjes en dakjes her en der op de letters) was al mooi maar het vervolg is zeker zo goed. Je “moet” het eerste deel echt wel lezen voordat je hieraan begint want stagiair Jakob gaat verder het gevecht aan met zijn ex om zijn kind te mogen zien, gaat Hildur verder met speuren naar de verdwijning van haar zusjes Rosa en Bjork (waar het boek naar vernoemd is)  en dreigt het huwelijk van Hildur’s baas zo mogelijk nog verder af te dalen naar een dieptepunt. Daarnaast is er natuurlijk een nieuwe zaak op te lossen: een bekende Ijslandse politicus  wordt doodgeschoten. Een vliegtuig stort vervolgens neer en beide zaken hebben met elkaar te maken. Hildur en Jakob komen er via omwegen (en de lezer op het verkeerde been zettend..) achter hoe het allemaal zit. Er blijven nog genoeg vragen over (vooral in de prive-sfeer) om een derde deel tegemoet te zien. Ik zie op haar website dat dit Jakob gaat heten, dus weer een vervolg. Instappen dus, aanrader van de bovenste plank.

Wekelijks schrijft Jan Bouwstra (auteur, biochemicus, filosoof en pianist) filosofische fabels voor een tijdschrift. Sinds augustus 2024 is de eerste bundeling in boekvorm een feit. En wat een feest om te lezen! Natuurlijk hebben we Toon Tellegen, maar nu is hij geen alleenheerser meer van het genre. Fabels zijn -kort gezegd- dierlijke avonturen die op creatieve, emotionele of filosofische manier menselijke eigenschappen krijgen toebedeeld en die altijd iets van een moraal hebben. De grote valkuil is dat het hoogdravend, louter moraliserend en gruwelijk saai wordt. In geen enkele fabel is dat het geval bij Jan Bouwstra. Er is maar een manier om te ontdekken hoe goed dit is, door ze te lezen (“De koolmees hield haar kopje scheef en was weer alleen. Zonder te weten hoe dat moest” of: “Wanneer de das op bezoek kwam om te pochen, dan glimlachte de mol wat afwezig. Volstrekt irrelevant.”) En ja, het lijkt erg op Toon Tellegen. En nee, dat is niet erg wat hij heeft een geheel eigenzeggingskracht ontwikkeld. 

Quintin is een achttienjarige jongen die niet wil deugen. Tenminste, dat is de conclusie van zijn ouders, de mensen bij de psychiatrische jeugdinrichting en de plaatselijke dominee. Deze laatste weet een geëmigreerd gezin in Canada die hem wil heropvoeden. Hij komt terecht in het streng gelovige gezin van de familie Decker. Met ijzeren discipline probeert men hem Bijbelteksten en gewenst gedrag aan te leren. Tijdens het bidden telt hij gewoon tot tien. Het blijkt allemaal weinig zin te hebben en ze sturen hem naar de familie Fletcher, waar hij op doordeweekse dagen moet werken op de boerderij. Ook daar moet hij delen van de catechismus en de Bijbelteksten opdreunen alvorens ontbijt te krijgen. Hij moet keihard werken en zowel bij de Fletchers als de Deckers lijkt het woord liefde niet in hun woordenboek te staan. Zijn enige vriend is Mike, de zoon van een sympathieke dominee, en hij trekt op met de dieren waaraan hij zich gaat hechten (met name het kalfje Drum) maar ook dat wordt er uit geslagen, want “dieren hebben geen naam, alleen een functie” zegt boer Fletcher. In het zwaarmoedige leven, dat desalniettemin prachtig lichtvoetig beschreven wordt, breken lichtpuntjes door. Maar Quintin kan nog steeds niet zijn trauma (een afschuwelijk drama) onder ogen zien. Een hartverscheurend, eerlijk boek dat je dichtslaat met tranen in je ogen, vooral als je dan de cover met gelezen ogen weer bekijkt…

Na zijn meesterwerk “Middernachtbiliotheek” (2021) komt nu zijn vervolg. reikhalzend keek ik er naar uit en het wachten wordt beloond met weer een prachtig verhaal.. Zoals we van Haig gewend zijn, steekt hij de lezer een hart onder de riem. Blijf jezelf, wees niet bang om fouten te maken, ben tevreden met wat je hebt en durf te leven. In zijn nieuwe boek maken we kennis met Grace, een gepensioneerde wiskundelerares. Zij krijgt een brief van een oud-leerling die niet lekker in zijn vel zit. Het is voor haar het laatste zetje om haar verhaal te vertellen. In een brief (dit boek) vertelt ze wat haar is overkomen. Ze erft een huis van iemand die ze van vroeger kende. Ze gaat daarom naar Ibiza en laat alles achter. Dat is niet veel. Niet veel meer dan een herinnering aan haar overleden man die ze bedrogen heeft en haar zoon Daniel die door haar schuld (vindt ze) is omgekomen in het verkeer.. Op Ibiza ondekt ze dat haar kennis,  Christina van de Berg een gave had. Ook Alberto, de duikleraar, die ze daar leert kennen heeft het licht gezien: een soort verschijning, dat van een andere planeet aan een enkeling hier op aarde verschijnt. Hierdoor krijg je telepatische gaven en je kunt ieders gedachte lezen. Grace erft dit ook en dan ontvouwt zich een wonderlijke geschiedenis, soms thriller-achtig (is Christina vermoord?) en soma volop fantasy als ze alle gedachtes leest van voorbijkomende personages en bij roulette de nummertjes kan voorspellen. Ze zegt tegen Maurice (en daarmee ook tegen de lezer), aan wie ze dit boek schijft: probeer het eerlijk te lezen, schrik niet van dingen die niet te verklaren zijn, wuif het niet weg, durf te leven en je fouten uit het verleden los te laten… 

Een even wonderlijke als intrigerende historische roman. Toen ik de eerste vijf regels had gelezen, was ik direct verkocht (probeer maar als  je in onze winkels komt!), maar het hele verhaal is geweldig.  Meester Eckhart is een belangrijke theoloog geweest in de 14e eeuw. Hij was veroordeeld om zijn ketterse ideeën. Zijn streven naar “eenwording met Christus” was meer dan omstreden, maar in dit boek gaat Eckhart nog een stapje verder (en dat is verzonnen). De overste van het klooster, Guillaume, weet dit (nee, geen spoilers) en heeft dit gegeven aan het papier (velijn toendertijd) toevertrouwd. De inquisiteur wil dit perkament hebben en zet alles op alles door onder meer de monnik Robert gevangen te zetten. Het is non-fictie geschiedenis, thriller, roman en humor (die eerste 5 regels..!) ineen. Geweldige leeservaring.

Ik heb deze prachtige poëziebundel nu twee keer gelezen en het wordt alsmaar mooier. In onze winkels hebben we de Nederlands-Iraanse auteur mogen ontvangen en ze las ook enkele gedichten voor. Ik hoorde haar stem doorklinken in de prachtige verzen. Het zijn geen standaardgedichten op rijm, maar beeldende spreektaal (Parlanda). Relaties, hoop, verdriet en bovenal natuur (bergen en rivieren die in haar oeuvre hoogtij vieren) komen langs. Een welkome aanvulling op haar twee eerder verschenen romans.

 

 

 

 

Indrukwekkend debuut waarin de liefde voor zijn mama voelbaar is op elke bladzijde. De auteur bezoekt zijn negentigjarige dementerende moeder. Laverend tussen angst en berusting, botsende emoties van hoop, strijdlust en boosheid. Alles geschreven in prachtig Vlaams, opgetekend vanuit zijn rode schrift met aantekeningen als: “Soms is er een herinnering in haar blik, maar de woorden komen niet. Soms is er het ‘beest, zo noem ik het.” In het autobiografische verhaal speelt prachtig de tweede verhaallijn door van neuroloog Jan Schoeters, die ook dement wordt.  

Dit boek behoort -mede door de verfilming ervan- tot de best verkochte boeken in Nederland. Dat is geen aanbeveling en soms zelfs een waarschuwing. Maar het maakte me toch erg nieuwsgierig en ben blij dat ik het nu gelezen heb. Het is namelijk een prachtig, deels autobiografisch boek. De belangrijkste verhaallijn is die van Lily, die huiselijk geweld mee heeft gemaakt: haar vader mishandelde haar moeder, maar haar moeder wilde nooit scheiden. Ze begreep dat nooit. Maar nu krijgt ze zelf een man, waarvan ze zielsveel houdt, maar hij blijkt ook losse handjes te hebben. Ze vergeeft hem maar als het nogmaals gebeurt, ben ik weg.. maar ze laat het te ver komen. Ze schetst zo goed het dilemma waar je mee te maken krijgt (de man van je leven verlaat je niet zo maar… je moet toch iemand vergeven kunnen… en ga zo maar door). Daarnaast schrijft ze zonder vals sentiment  over de (hulp van) vriendinnen, het verdriet en de hoop. Zeer geloofwaardig en zeker niet alleen voor tieners geschikt. De film kan nooit mooier zijn dan dit, dus die ga ik niet kijken.

“Ik merkte tijdens het fietsen dat ik mijn oortje verloor. Geen zin om af te stappen en bestelde thuis meteen een nieuwe”. Beter dan dit is de havermelkelite niet samen te vatten. Influencer Jonas Kooyman houdt zichzelf en andere vertegenwoordigers van de zuurdesembroden etende, natuurwijn en havermelkkoffie drinkende elite, een spiegel voor. Als je dit boek gelezen hebt begrijp je een hoop meer van de huidige dertigers die totaal onbewust boven hun stand leven, denkend dat ze goed bezig zijn als ze  op doordeweekse dagen  om de dag naar de sportschool gaan, geen vlees eten en zonder alcohol op, op tijd naar bed gaan. Maar in de weekenden helemaal doorslaan aan drank, sex en drugs. Natuurlijk wat gechargeerd, maar hij maakt een heel duidelijk punt al denk je misschien: so what, er  verandert toch niets. Maar vergis je niet: influencers hebben soms meer zeggingskracht en een betere veranderingstechniek in huis dan politici. Ook daarover lees je in dit vermakelijke boek met een boodschap, want als je luisterend naar een podcast over het milieu, je oortje verliest…

Het tweede deel van het klassieke meesterwerk dat meer dan 100 jaar geleden uitkwam. Destijds kwam het in 10 delen uit, in Nederland zijn de drie delen inmiddels te leveren. Het grote verhaal gaat over het leven Jean-Christophe. Zijn vriendschappen, zijn liefdes, zijn politieke gepeins en bovenal zijn muziek. Hij is pianist en componist en daarin tamelijk eigenzinnig. De psychologische benadering van de personages tot in de kleinste details is verbluffend knap en ongeëvenaard. Het is zeker niet voor niets dat hij er de Nobelprijs voor de literatuur mee won destijds. Een dikke pil waarin je op reis gaat in het leven van Christophe. Delen zijn goed los van elkaar te lezen.

Wow! Wat een prachtig tijdsbeeld in deze historische roman. De secretaris van een dorp in het Gelderse Rivierengebied wordt vermoord. Een man van aanzien met veel geld, vrienden en vijanden. Genoeg dus om over te roddelen en als Jan House verdacht wordt ontspint zich een lastig familiedrama annex familieverhaal en achterklap, want het halve dorp is familie van elkaar. Jan wordt de duimschroeven aangedraaid (letterlijk want het verhaal speelt zich af in de 17e eeuw) maar een bekentenis komt er nog niet.  Gijsbertje komt meer te weten en dit hoofdpersonage gaat een belangrijke rol spelen in het oplossen van de moord. Alles is op waarheid gebaseerd en een heerlijk verhaal om je in mee te laten voeren.

Femmetje heeft de 98-jarige Esther Blocq geïnterviewd en in romanvorm haar verhaal opgeschreven. Het is het bekende oorlogsverhaal dat we al vaak hebben gehoord met alle verschrikkingen en vernederingen van dien, maar daarom niet minder schrijnend. Elly (zo wordt ze door haar vriend Willem genoemd) maakt honger, eenzaamheid en ziekte mee. Dat laatste wordt bijna haar dood als de dokter haar nog 3 maanden geeft omdat ze TBC heeft. Het is een familie- en oorlogsdrama ineen. Een ode aan een krachtige vrouw die de niet voor te stellen verschrikkelijkste dingen meemaakte en ervaarde dat de liefde voor haar Wim haar op de been hield.

Voorop het boek zien we Wim, met op zijn rug Goudvis. Samen met De Nieuwe Zussen, Duif, Anna, De Wandelaar, Sjouke en Iris, zijn ze de in zichzelf gekeerde, eenzame hoofdpersonen, uit dit prachtig kleinood. Ze bewegen zich op het toneel van een Drents gehucht. Ze dragen verdriet met zich mee, maar delen dit niet. Als lezer word je verdrietig om het niet benoemde. Ze zien elkaar, beoordelen elkaar, maar leven niet met elkaar. Steeds komt een hoofdpersoon aan bod en maken we diens mijmeringen mee, over de anderen die vooral niet te dichtbij moeten komen. De humor van de kijvende zussen, de bedenkingen van paard Wim, Sjouke die een traumatische ervaring maar niet van zich af kan spitten… Een boekje van 158 bladzijdes, maar zo boordevol emotie en zeggingskracht. Mooier dan mooi. Het boek komt oktober 2024 uit.

Wat een prachtig boek! Drie bijzondere, getekende levens komen samen in dit verhaal over een groot rijk, met de stad Nineve als centraal punt. Het Gilgamesj-epos is een verbindende factor tussen de drie verhalen en het water in al zijn vormen verbindt de drie hoofdpersonen uit verschillende eeuwen met elkaar. Het is een ontzettend boeiend en schrijnend verhaal over rusteloze zielen. Het laat me wat triest achter vanwege de wreedheden waartoe mensen in staat zijn: wrede machthebbers, het overheersen van andere culturen door alle bezittingen in te nemen, maar vooral ook de herinneringen en de collectieve verbeelding, de verhalen. De verhalen en wijsheden uit het verleden en de kracht van verbinding zijn wat uiteindelijk hoop blijft geven. De oneindige cyclus van het water blijft altijd bestaan. En als we in staat blijven om in verwondering om ons heen te kijken, blijft alles mogelijk. Zelfs machtige rivieren in de lucht die eeuwig blijven stromen. Zeer geschikt voor lezers die dol zijn op geschiedenis, mythen, sagen en oude culturen!

Over Marilyn Moroe zijn meer dan 700 boeken verschenen zo leerde ik uit een Podcast over haar. Om dan nog eens een roman over haar leven te schrijven, lijkt nogal overdone. Toch pakt het goed uit. Vooral omdat  de auteur het kamermeisje Pauline verzint dat een speciale band krijgt met met Marilyn Monroe. Het is deels een roman over Monroe, maar vooral ook het verhaal van Pauline die steeds de kansen niet krijgt om wat van haar leven te maken. Door Monroe krijgt ze het (financiële) zetje dat ze nodig heeft. Haar vriendin (Billy-Pearl), haar vader (Doug), haar dochter Lily (geboren uit een ongewenste relatie), tal van personages uit het Mapes hotel en bovenal Monroe, zorgen voor een scala aan figuranten op de set van haar levensfilm. Heerlijk boek!

Leuk verhaal voor 9 -12 jaar (ongeveer). Zonder dat het woord autisme wordt genoemd, heeft Erie een stoornis (zeggen haar moeder en begeleider). Het is knap beschreven vanuit het hoofd van Erie en daardoor begrijp hoe autisme werkt in de hoofden. En dat dan in verhaalvorm gegoten. Ze is mensenschuw maar een jongen in een rolstoel, Bas, begrijpt haar en ze ontdooit langzamerhand en kan het leven met de nodige aanpassingen weer aan. Ideaal voorleesboek en voor mij als volwassene had het een boeiende verhaallijn, met plezier gelezen.

Samen met De Reus Uit De Rif (boek over zijn vader) vormt Yemma (over zijn moeder) een tweeluik dat Benzakour geschreven heeft als een dankbare ode aan zijn ouders. Het is een zeer gedetailleerd, schrijnend en vaak ook humoristisch geschreven twee-eenheid. Op 11 september 2024 zal ik hem interviewen over zijn werk en leven (zie onze website). Een schrijver die zijn afkomst niet verloochent (hij bidt ook tot God om zijn moeder te genezen) en met respect over zijn medemens schrijft. Dat is niet altijd gemakkelijk want de mensen die zijn ouders begeleiden, zoals verzorgers, logopedisten en doctoren, slaan de plank soms volledig mis. Dit, door cultuurverschillen of het totaal negeren van hun beider analfabetisme. En het zijn zulke lieve, soms naïeve, ouders! En de liefde van hun zoon is zeer aandoenlijk en vaak bewonderingswaardig. Ondanks zijn persoonlijke autobiografische verhaal, is het ook een universeel verheel over liefde, opoffering. En het tijdsbeeld dat hij schetst is voor iedereen herkenbaar. 

Het eerste en enige nog leverbare boek van Brian McLaren dat in het Nederlands vertaald is. Hij is een Engelse theoloog die probeert alle religieuze ballast en tradities van zich af te schudden. En dat lukt hem (voor een groot deel) in dit boek. In feite heel simpele statements en lessen die je kunt toepassen in je leven. Bijvoorbeeld:  NEE zeggen als je in het leven echt iets niet kunt accepteren. En JA zeggen als je tot de ontdekking komt dat het toch ergens goed voor is, jouw ellende. Het mooiste is dat er nergens een moraliserend vingertje wordt opgestoken. In den lande wordt het boek op diverse plekken besproken tijdens boekenclubs. Vraag ernaar bij hans@boekhandelriemer.nl. En als je verder van hem wilt lezen: Life after Doom is zijn meest recente boek (alleen in het Engels dus); een schitterende boek met als thema het milieu en de schaamte over het kapot maken van onze wereldbol.

Toen Benzakour voor zijn boek Yemma (zijn moeder) in een praatprogramma verscheen, zei zijn vader: “Krijg ik ook zo’n boek?”. En hier is het: een weergave van het leven van zijn vader in de vorm van een gedramatiseerd non-fictie eerbetoon. Maar het is meer dan dat. Het is met name voor oudere jongeren een beschrijving van een tijdsbeeld. Wie ook met besjes heeft geschoten met een pvc-buis, weet wat ik bedoel. Maar het is ook zo komisch allemaal. Als zijn vader gaat afdingen bij de kassa van de supermarkt, hoe hij zijn vaccinatie-uitnodiging “kwijtraakt”, Maar ook zo ontroerend hoe ernaar verlangt om zijn vrouw achterna te reizen. Wat een prachtige, persoonlijke herinnering aan zijn vader is dit. Op 11 september zal ik de auteur interviewen.

Meer dan 50 jaar oud. En springlevend, nog steeds. Ondanks wat gedateerd taalgebruik, her en der, is dit een geweldig boek om voor te lezen in de bovenbouw van de basisschool. Twee broers komen elkaar tegen in een soort hiernamaals: Nangijala. Het is fantasierijk, spannend en ontroerend. Om je als klas helemaal in te verliezen. Je leert wat vriendschap en liefde is. Je leert over goed en kwaad zonder clichés (want daar prikken de kinderen echt wel doorheen). Lang niet al die boeken uit het verleden zijn nu nog actueel en (voor)leesbaar, maar deze van kaft tot kaft.

Verplichte kost voor leerkrachten, dit boek. Ze is groep acht leerkracht en vertelt anekdotisch hoe je kinderen aan het lezen krijgt. Veel leestips en bruikbare handvaten voor de klas. Slimme tricks, helemaal van binnenuit het onderwijsproces geschreven. Maar zelf als je niets hebt met onderwijs, is het nog steeds vermakelijk om te lezen en de ondertoon bevat natuurlijk sowieso een belangrijke boodschap: lezen is voor elk mens, jong of oud, essentieel voor de algemene ontwikkeling. Iedereen weet het maar breng het maar eens in de praktijk. Prachtboek.

Vier volwassen zussen leven in Turkije met een moeder. Voer voor traditioneel gekonkel en achterklap. De jongste spruit Zehila en broer Mustafa in de USA schudden het traditionele Turkse stel wakker. De rode draad van het boek is een sexueel misdrijf in de familie, waar je langzaam maar zeker leesgetuige van wordt. Het boek is al oud (2006) en een heruitgave dus en toont Elif’s vroege schrijverschap en talent aan.

Deel negen al weer van de (voor mij echt) verslavende thrillerreeks van Angela Marsons. Kim Stone is een eigenwijze motorrijdende inspecteur. Ze lost zaken op waarbij ze steevast haar meerdere tegen de haren in strijkt, haar collega’s  laat verbazen over haar methodes, maar altijd integer (maar niet al te tactisch) met de andere personages in het boek omgaat. Dit deel sluit nauw aan bij het eind van deel acht waarin ze een collega verliezen tijdens een reddingsactie. Ze zitten nog deels in de rouw als er een nieuwe collega komt. Ook een van de hoofdrolspelers uit het vorige boek komt weer terug. Rode draad in dit deel is de wraak. Iemand heeft iets verschrikkelijks meegemaakt en vindt dat iedereen die er ook maar iets mee te maken heeft gehad, ervoor moet boeten. En hij (of zij, want er zijn nogal wat gegadigden…) is al een eind op weg voordat Kim het moorden weet te stoppen. Heerlijk lezen, spannend en ontspannend tegelijk. Is los te lezen van de voorgaande delen maar als je begint neem dan eerst deel een (Stille Schreeuw) en lees ze allemaal. Verveelt nooit!

Professor Raad is gepensioneerd advocaat. In zijn werkende bestaan kon hij zich redelijk staande houden maar als “vrij” man gaat het moeilijker; sociaal onhandig, tamelijk narcistisch, zonder al te veel voelsprietjes… Hij is gescheiden maar in de zomervakantie gaat het hele gezin (inclusief zijn ex dus) op vakantie. Het is een soort familie flodder dat zich in allerlei bochten wringt om elkaar te kunnen verdragen en dat alles bij elkaar moppert en mocht er al een moraal in dit boek zitten: eigenlijk zijn ze gelukkig zonder het zelf te weten (uitspraak van een van de omstanders). het is een zomers makkelijk tussendoortje dat je glimlachend op je stretcher leest zonder al te veel nadenken. Voor Amersfoort en omgeving: met opdracht en handtekening van Chabot (op=pech).

 

 

 

Een psychologisch drama in optima forma. Wouter lukt het niet om een standvastige relatie met vrouwen te hebben. In dialogen, ruzie en flash-backs leert hij zichzelf een beetje kennen. Hij haat zichzelf en zijn moeder haat (en misbruikt) hem en dat zorgt ervoor dat hij een geknipte persoonlijkheid heeft. Je moet lachen om de breed uitgesponnen, zeer geloofwaardig uitgebeelde  ruzies, maar tegelijkertijd ben je kwaad op de manier waarop hij zichzelf in de slachtofferrol duwt. Hij steekt als schrijver soms de draak met de boeddhistische retraites  (wat doe ik hier tussen dit geneuzel van al die mensen?), maar dat kun je van hem goed hebben omdat de auteur zelf jarenlang de Tibetaanse meditatietraditie volgde en nu in Groningen werkt als Deep Listening trainer. Ik ga hem op 19 september (boekpresentie van dit boek) in elk geval vragen wat dat inhoudt. Zie onze activiteiten voor aanmeldingen.

“Het overschot aan levensvreugde borrelde als door een veiligheidsventiel uit hun mond.” Boek met bladzijdes vol prachtige zinnen. En met melancholische losse verhaaltjes, allemaal in 1 essay. Als de walvisjager eindelijk de walvis heeft gedood (plastisch beschreven jacht) zegt hij: “Ze zijn zo goeiig. Als ze half zo vijandig zouden zijn als de mens zou hij ons tot moes hebben geslagen…” Jammer dat je het in twee uurtjes uit hebt. Maar wel heel prettige uren waren het.

Wat een prachtige autobiografische roman! Mathilda en Abraham zijn Joods en worden in W.O. II opgepakt en uit hun onderduikadres gehaald. Ze hebben een baby die wordt gered door de buurvrouw, die haar door de heg heen naar haar huis haalt. Dit is het begin van een familiedrama en – trauma die door het boek en dus het leven van de schrijfster heen spelen. De baby in kwestie is Tina, de moeder van Mathilda, de auteur. Het grote thema is “intergenerationele trauma”. Dit staat ook voorop het boek te lezen maar het is veel meer dan dit. Het is een indringend verhaal over relaties, dilemma’s en oorlogsverleden dat helder en emotioneel geschreven is. Een verrassing!

Dit is nou zo’n boek dat aan de positieve kant uitvalt als we het hebben over feelgood lezen. Hoofdpersoon en verteller van het verhaal, is Takako. Ze heeft liefdesverdriet en als haar oom Satoru haar vraagt om in zijn boekwinkel te komen werken, grijpt ze dat met beide handen aan. Het zijn heerlijk wonderlijke verhaallijnen die we tegenkomen. Haar oom is getrouwd met Momoko maar heeft haar al vijf jaar niet gezien. Dan staat ze -zonder uitleg- plots weer voor en in zijn deur. Takako gaat bemiddelen door met Momoko de bergen in te gaan. Tegelijkertijd heeft ze zelf moeite met haar eigenwaarde en heeft ze een knipperlicht relatie met Wada. De wijze uitspraken, de leuke personages (vooral Takako) waar je van gaat houden, zijn verslavend en vragen naar meer. En mocht je verder willen lezen: in het Engels is inmiddels deel 2 uit: More days at the Morisaki Bookshop.  

Op 10 juli (20024) zal ik deze auteur interviewen over zijn debuutroman “Plankenkoorts” Het verhaal gaat over een organist met plankenkoorts. Op zich niet een heel enerverend onderwerp, maar de uitwerking is erg leuk. Wat licht filosofisch (“Je moet geen gevoel in je muziek leggen, maar je ziel”), gesprekje met Bach (“Het stelt dus eigenlijk geen reet voor”) en een Limburgse dirigent die van walsen houdt en hem vooral tipt om “niet zo moeilijk te doen” en mooie deuntjes te spelen. Dat willen de mensen en lekker makkelijk voor jezelf. Natuurlijke een parodie op Rieu. Cynisme, humor en gemakkelijk lezen. Zeker geen hoogstaande literatuur maar erg grappig. En hoewel het om plankenkoorts gaat is de interactie tussen de personages en stemmetjes in het hoofd van de hoofdpersoon, zeker zo leuk. Zomerlezen in optima forma. Je kunt het boek gesigneerd kopen als je op deze avond komt (aanmelden via de website).

Emily Henry is nog altijd de ‘queen of romance’! Sinds Beach Read heb ik al haar boeken gelezen, en deze nieuwste roman is nu zeker een van mijn favorieten. Dit verhaal gaat niet over de happily ever after die hoofdpersoon Daphne voor ogen had. Ze wordt verlaten door haar verloofde Peter, die er met zijn beste vriendin Petra vandoor gaat. Daphne trekt noodgedwongen in bij Miles, de ex van Petra die net zo’n gebroken hart heeft als Daphne zelf. Ze leven langs elkaar heen en Daphne telt de dagen af tot ze kan vertrekken uit het veel te kleine stadje waar ze voor Peter naartoe verhuisd was. Toch vinden Daphne en Miles toenadering, en hun persoonlijke groei en de manier waarop hun vriendschap (en later hun romance) zich ontwikkelt is waarom Emily Henry zo’n meester is in haar vak. Ik ging geven om Miles en Daphne en het liefst had ik nog hoofdstukken lang over hen doorgelezen. Het perfecte zomerboek!

Het is lang, echt heel lang, geleden dat ik zo heb moeten lachen om een boek. Mevrouw en meneer Knoblauch uit Amsterdam krijgen krijgen hun eerste kind. De gynaecoloog waarschuwt hen wel want het kind zal zeer klein zijn en blijven. Ze zullen natuurlijk veel van hun kind houden. Het wordt echter ingewikkeld als hun Mom (want zo heet het jongetje) geboren wordt met 8 benen. Maar het maakt hen niets uit, ook al had hij geen benen of tien armen, het bleef hun kind. In de praktijk is het anders. Hoewel het jongetje vooral voer voor artsen en journalisten is, wordt het nogal pijnlijk als mensen zich over de kinderwagen buigen en roepen: “Dat is dierenmishandeling, een beest met acht poten, verkleed als kind”! Ze zoeken erkenning voor hun jongen en ze krijgen de kans om in het stedelijk museum een plekje te krijgen. Als hij naast een schilderij van Karel Appel hangt, zullen mensen hem wel waarderen. Hij wordt opgehaald door het Progressief Kunstenaars Collectief. Ze nemen de hardhandigheid van hen (een been breekt af) voor lief. De verhuizing naar Ter Apel (Mom krijgt de vluchtelingenstatus) zorgt ervoor dat het allemaal bijna goed afloopt. Als je nog niet moet schaterlachen nadat Willem Alexander een kat is geworden, de geweldige namen (Meneer Rottehottevlieg, meneer LopezdeLopezde Lopez) gepasseerd zijn, je kennis hebt gemaakt met de pedo-jager en de kraamhulp die hun koelkast leeg gegeten heeft, moet je nakijken of je nog in leven bent.

 

Omdat sinds het begin van de 20e eeuw het Atheïsme de grootst groeiende stroming ter wereld is, wilde hoogleraar Peels een grondige studie hiervan maken.  Met steeds eenzelfde invalshoek: met begrip naar elkaars standpunten onderzoek doen en met elkaar in gesprek blijven. Als je namelijk alleen maar vast zit in je standpunten is dat niet alleen slecht voor jezelf, maar ook stokt dat het gesprek  met de ander (bijvoorbeeld bij Sciëntisme; alleen als er bewijs is, anders geloof ik het niet). Het Christelijk geloof is gegrond op ervaringen, intuïties en verlangens en is dus niet met argumenten te bestrijden. Atheïsten hebben een punt: De verborgenheid van God, het kwaad in de wereld. En Christenen hebben -God zij dank- ook niet overal een antwoord op. Dat is echter nog geen reden om niet te geloven. Belangrijk vond ik de ervaringsleer: Christenen kunnen ervaren dat God bestaat. Ooit wel eens een Atheïst ontmoet die zei: Ik heb nu echt ervaren dat God niet bestaat… Geen gemakkelijk, maar wel een zeer goed boek.

Net als Jan Brokken weet Eva Vriend een droog stukje geschiedenis (letterlijk droog, want het eiland waarover ze schrijft bestaat al 200 jaar niet meer) tot leven te roepen. Het is een non fictie verhaal maar door de smeuïge verhaaltrant is het alsof je een roman leest. Ze schrijft het boek in het lichtwachtershuisje dat op het voormalige eiland Schokland stond. We leren Anna kennen door het onderzoek en de pen van Eva. Ze interviewt nazaten, krijgt daardoor een algemene karaktereigenschap van de Schokkers boven water en toont aan dat door jaarlijkse bijeenkomsten en het prachtige Schoklander museum dat de Schokkerlander traditie nog steeds levendig is. Ik heb niets met verdwenen eilanden maar zoals Eva het allemaal voor je geestesoog tot leven roept, wil ik in de Flevopolder echt gaan kijken naar de resten van dit ingepolderde eiland. Prachtig!

Onlangs mocht ik Boris Kester ontvangen in de winkel om hem te interviewen. De bezoekers waren getuige van een zeer informatieve avond. Want Kester is een wereldreiziger die als een van de weinigen ter wereld ALLE land van onze aardbol heeft bezocht. Hij toonde veel foto’s, vertelde een aantal anekdotes, beantwoordde de vragen van enthousiaste globetrotters en vertelde over de motivatie om te reizen. Hoewel hij nu alle landen heeft bezocht, blijft hij reizen, wil naar diverse landen weer terug om de adembenemende natuur te proeven of oude vrienden op te zoeken. De zestien verhalen uit dit boek spreken tot de verbeelding. Zijn liefdes, zijn doodsangsten, het ultieme vrijheidsgevoel, alles schemert er in door als hij aan het vertellen gaat. Hij is momenteel aan zijn 2e boek bezig (ook weer vol reisverhalen en hoe je dat doet: je hart volgen…) en dat nieuwe boek  zal in onze winkels gepresenteerd worden op 4 november (Amersfoort), 5 november (Meppel) en 7 november (Groningen). Teken vast in bij de activiteiten en als voorpret kun je “De lange weg naar Cullaville” vast lezen.

Vriend en vijand zijn het er over eens dat AI, kunstmatige intelligentie in de vorm van bijvoorbeeld Chat GPT, niet meer weg te denken is uit onze maatschappij. Mensen zijn zich er lang niet altijd van bewust hoe het in nog geen twee jaar tijd in alle facetten van de maatschappij is doorgedrongen. Maarten heeft een leuk, laagdrempelig boek geschreven waarin eenvoudig wordt uitgelegd hoe het werkt, wat de uitdagingen en gevaren zijn. Met name de regelgeving moet beter worden, maar de hamvraag is daarbij of de technologische ontwikkeling nog wel bij te benen is door wetgeving. Beste wel enge gedachten als je bedenkt dat dingen die we zelf ontwikkeld hebben, ons boven het hoofd gaan groeien. Wat voorheen nog Science Fiction was is morgen dreigende werkelijkheid. Los van oplossingen e.d, is het goed om je ogen er niet voor te sluiten en daarbij helpt dit boek heel goed.

Feelgood van de bovenste plank. Ilja Gort is synoniem voor wijn. Zijn TV-programma’s, het wijn maken op zijn chateau in Frankrijk en natuurlijk zijn boeken. Het zijn heerlijke tussendoortjes. Geen fastfood-boek, daar zijn ze absoluut niet voor bedoeld. Maar lezen met constant een glimlach op je gezicht is soms gewoon lekker. Maxim, de hoofdpersoon, is wijnvervalser en weet van slobberwijnen een oude grand crue te maken. Hij heeft een verouderingsprocedee, kan etiketten ouder laten lijken etc. Vanzelfsprekend dreigt hij tegen de lamp te lopen en loopt het allemaal (bijna…) goed af. Heerlijk in het zonnetje lezen, het liefst in Frankrijk natuurlijk.

Een naamloze jongen en meisje zijn acht jaar samen. Toch zegt ze steeds: “Je kent mij niet, mijn echte ik woont in een andere stad”. Dan is zij ineens verdwenen. Naar de ommuurde andere stad? Het lukt hem om daar ook te komen. Hij mag er werken in de bibliotheek, als dromenlezer. Het meisje werkt er ook, maar het is niet meer zoals vroeger en de jongen besluit om terug te gaan naar de echte wereld. Dat is allemaal niet makkelijk (hij moet bijvoorbeeld zijn schaduw weer zien te vinden) en erg onduidelijk. Voor hem (want wat is de werkelijke wereld en wat niet) maar ook voor de lezer die constant heen en weer wordt geslingerd tussen echt (het meisje, het werk van de hoofdpersoon, de directeur van de bibliotheek Koyasu, de heerlijke muffins) en niet-echt (de geestesverschijning van meneer Koyasu, de jongen M die een wordt met de hoofdpersoon, de eenhoorns en de klok zonder wijzers). En misschien moet je aan het eind concluderen: er is niet 1 werkelijkheid; je hebt opties om te kiezen. Onnavolgbaar knap gedaan, heerlijke breedvoerige verhaallijnen waarin je geniet van de details. Murakami is nu in de 70, maar nog lang niet uitgeschreven, zo blijkt. Weergaloos mooi gedaan.

Voor zijn vorige boek won hij (terecht) De Gouden Strop. Maar deze nieuwe is zeker zo goed. Het heet het derde deel te zijn maar je kunt ze gemakkelijk los van elkaar lezen. Liewe Cupido met nieuw maatje Xander moeten een cold case oplossen. Een vermeend ongeluk met de Pollux, het Duitse Waddeneiland Norderey en stugge Noorderlingen die er allemaal hun (soms tegengestelde) ideeën bij hebben over wat en hoe er iets gebeurd is met de aangespoelde man die omgekomen is in de schroef van de sleepboot; alles bij elkaar een smeuïg, goed doortimmerde thriller. Ideaal voor vaderdag.

Gordejeva reist door Oekraïne, maar ook naar het front aan de Russische kant, en laat 24 slachtoffers van de oorlog hun verhaal vertellen. Ze geeft geen commentaar, onderbreekt niet. Op die manier maakt ze de pijn en het verdriet maar ook de haat en wanhoop indringend voelbaar. Ik realiseerde me dat ik het boek even weg kan leggen als het me teveel wordt, maar deze mensen moeten 24/7 door, ook als er eigenlijk geen begaanbare uitweg is.

Journalist en schrijver Michiel Vos is getrouwd met een Amerikaanse en woont in het land van Onbegrensde Mogelijkheden. Toen hij in Nederland was om zijn boek te promoten was ik erbij toen hij tientallen anekdotes vertelde over  ‘zijn land’. Hij zegt: Of je wordt Amerikaan of je blijft jezelf. En ook: Amerikanen zijn niet gezellig, want alles moet een doel hebben. Hij heeft diverse grootheden van de USA ontmoet waaronder Biden (Kromgetrokken, niet meer in staat je aan te kijken”) en Trump, Ook maakte hij van nabij de bestorming van het Capitool in Washington mee. Alles komt op vermakelijke wijze terug in zijn boek. Heerlijk om te lezen maar ook bekruipt je het gevoel: hoe houd je het daar uit in zo’n nep-land? Maar goed, dat is zijn uitdaging.

Eilish is een ijzersterke vrouw. Ze is moleculair bioloog en getrouwd met Larry Stock, voorzitter van de Ierse Onderwijsbond en samen hebben ze vier kinderen. Maar dan zit van de ene dag op de andere dag “haar hart in een kooi”. Haar man wordt opgepakt en twee zonen komen in opstand tegen een regime dat in de vorm van de GNSB (Garda National Services Buraue) stelt dat ze staatsgevaarlijk zijn. Hoe zoiets zomaar kan, waar het ontstaat is onduidelijk, maar juist ook goed voor de boodschap van dit boek. Als gekken de kans krijgen en het in hun hoofd halen om een land te regeren kunnen er mensonterende dingen gebeuren. Je mag blij verzuchten dat dit een verzonnen, afschuwelijk menselijk drama is, maar in het licht van polarisatie wereldwijd, komt zo’n verhaal tegelijkertijd angstaanjagend dichtbij. Spannend, emotioneel gezinsdrama. Terechte Booker Price Winnaar 2023.

Wat een gaaf boek. De titel en cover prikkelen natuurlijk en het boek behoort anno juni 2024 tot een van de best verkochte boeken in Nederland. Dat stemt hoopvol want het heeft nogal een heftige boodschap. Van de Keuken stelt dat ons oerbrein structureel iets heeft als meer, meer en meer. We graaien en snaaien wat we kunnen, al eeuwen lang. Maar als dit op onnatuurlijke manier wordt gestimuleerd, gaat het mis. Al heel lang. De voedingsindustrie is doortrapt en sluit aan bij ons graai-grage oerbrein en laat ons dingen kopen en eten die we helemaal niet nodig hebben. De voedingsindustrie brengt er natuurlijk tegenin dat iedereen vrij is om te kopen en ook: de klant vraagt er zelf naar. De auteur brengt daar o.a. tegenin dat de overheid haar inwoners moet beschermen. Dus niet zien als betutteling, maar als bescherming door wetgeving ver- en geboden. En vraagt de klant er naar? Dat mag ook geen argument zijn. Als de klant er naar vraagt, verkoop je toch ook geen afgehakte vingerkootjes? Nou maar hopen dat mensen die werken in de voedingsindustrie, dit boek ook lezen. O ja, ik at al geen bewerkt vlees meer, maar na het lezen van dit boek, al helemaal niet meer.

Het is 1938. Op een eiland nabij Wales spoelt een walvis aan. De eilanders leven van wat de zee biedt en wat er groeit op het eiland. Het leven is er zoals het is en er zijn weinig invloeden van buitenaf. Er is een vader met een hond en twee dochters. De moeder is er alleen in gedachten: gaandeweg begrijp je wat er met haar is gebeurd. De oudste dochter Manod is slim en verlangt naar een leven op het vaste land. De aangespoelde walvis trekt twee studenten aan van de vaste wal. Ze doen onderzoek en vragen Manod om hen te helpen met het vertalen van het Welsh en zij ziet hen als mogelijkheid het eiland te ontvluchten. Een heel mooi en goed verhaal over waarden en integriteit.

Heerlijke serie die (onterecht!) nog niet zo bekend lijkt bij christelijke romanlezers! Tikkeltje zoetsappig, maar ook met diepgang en veel ontroerende levensverhalen. Alle boeken uit deze inmiddels 9-delige serie spelen zich af in het heden, in het pittoreske Amerikaanse kustdorpje Hope Harbor. In ieder boek leer je een nieuwe inwoner kennen. Extra leuk is dat deze hoofdpersonen ook in de volgende delen terugkeren. Gaandeweg sluit je ook de vaste ‘figuranten’ in je hart, zoals de wijze vistaco-verkoper Charley en de bijzondere zeemeeuwen Floyd en Gladys. Dit eerste deel gaat over Tracy: een jonge vrouw die de cranberryboerderij van haar familie probeert te redden; er komen helpende handen uit onverwachte hoek.

Hoewel het met de absurde humor (achterflap) wel meevalt, is dit een zeer leuk boek. Adam is dierenverzorger in hart en ziel, maar zijn liefde voor dieren kan hij niet kwijt in een dierentuin. En zeker als Camilla de scepter gaat zwaaien in de dierentuin en puur commercieel denkt (“Aan slapende dieren hebben we niets, ze moeten wakker zijn als de bezoekers komen”). Zij grijpt haar kans als een circus failliet gaat en ze 2 olifanten, 2 gorilla’s en 4 leeuwen kan overnemen. In het circus werkt Natalie, ook een dierenvriend samen met Adam beraamt ze een plan om de dieren te ontvoeren naar Kenia. Er zitten heerlijke verhaallijnen in, zoals vriend David die een hilarisch regenboogdieet heeft uitgevonden (Elke maand mag je maar 1 kleur eten) maar ook de serieuze ondertoon van vrijheid voor dieren, het uitsterven van de witte neushoorn en de liefde die tussen Natalie en Adam die ontluikt. Voor “absurde humor’ moet je bij Jonasson zijn, maar dit is een prachtig verhaal. Zie nu al uit naar zijn volgende boeken.

Vakmanschap is meesterschap. Maar als je ziet dat je slagerij ten onder gaat aan dumpprijzen en inferieure vleessoorten in de supermarkt, moet je wat verzinnen. Rensing probeert een drive-in slagerij, weigert om tweederangs vlees in te kopen en als zijn vrouw klanten binnenhaalt die op een dubbeltje op de eerste rij willen zitten, wordt hij steeds ongelukkiger. Zij verlaat hem en Rensing’s vakslagerij is op leven na de dood. Een leuke verhaallijn is die van Jans. Een dame die zichzelf verwaarloost, geestelijk gehandicapt is maar Rensing heeft een zwak voor haar omdat hij haar kent, als een van de weinigen in zijn omgeving. Zij brengt hem dode dieren (een kat die overreden is enzo) en hij legt soms de pootjes ervan te koop. Zijn klanten pikken alles, eten alles. Ze zouden zelfs zijn vlees nog eten… Wat een heerlijk verhaal, onvergetelijk.

Het tweede boek van Janke Reitsma heeft weer de natuur als groot thema in zich, alom aanwezig en bepalend voor sommige keuzes die Ylva, de hoofdpersoon, maakt. We verplaatsen ons in de wijsheid en ultieme vrijheid van de Noorse natuur. Ylva kent echter geen vrijheid. Ze verliest haar moeder en kan niet wonen in het huis dat zij achterlaat en vlucht. Nou, reist. Want vluchten kun je alleen maar als je een thuis hebt. Ze trekt de bergen in, verstopt zich onder het zeil van een pick-up en maakt kennis met de eigenaar: Jakob. Ze blijft bij hem, ruimt zijn huis op en samen krijgen ze een kind. Dit lezen we in flashbacks. In het nu heeft ze een vriendin waarmee ze ’s nachts treinen schoonmaakt. Aan haar vertrouwt ze toe dat ze een kind heeft, zo’n zeven jaar oud moet hij nu zijn. In een emotionele carrousel van gebeurtenissen komen beide verhaallijnen samen. Een brok in je keel.