De doorleefde hoop, uit de ondertitel, krijg je als je eerst onder ogen durft te zien wat er aan de hand is met onze wereld (en met name de klimaatcrisis). Als je je dat vervolgens realiseert, kun je rouwen en in aktie komen. Lysanne concludeert dat je moet doen wat je moet doen, ook al weet je dat het geen zin heeft. Dat ‘doen wat je moet doen’ is voor ieder mens verschillend, maar dat kan zijn: geen vlees meer eten, tweede hands kleren kopen, met de seizoenen mee-eten etc. Nergens zegt ze wat je MOET doen, maar ze verbaast zich wel als mensen hun schouders ophalen als ze het over het kapot gaan van de wereld hebben. En zelf vindt ze het heel moeilijk om met deze stervende aarde in het vizier, hoopvol naar bijvoorbeeld de toekomst van haar kind Boas te kijken. Een belangwekkend boek waarin naar het wankel evenwicht van hopen en vrezen wordt gezocht.