PLAN EEN AFSPRAAK IN OM TE WINKELEN
OF BESTEL VIA ONZE WEBSHOP. WIJ BEZORGEN GRAAG BIJ JE THUIS

Wat een prachtboek! David Grossman is in staat om een historisch feit in een emotioneel persoonlijk verhaal te verpakken. Op het eiland Gili Otok werden dissidenten minimaal 3 jaar vastgezet met als doel:heropvoeding. Dat overkomt Vera, de hoofdpersoon van dit boek. Haar man pleegt zelfmoord in zijn cel om martelingen te voorkomen. Nu krijgt Vera de keus: OF je zegt dat je man een gevaar voor de samenleving is geweest OF je pleit hem vrij, maar verliest je eigen vrijheid en het contact met je dochter Nina. Ze kiest voor haar man met alle gevolgen vandien voor haar dochter en kleindochter. Het plan wordt opgevat om een film van Vera’s leven te maken en de drie generaties vrouwen gaan terug naar het eiland waar Vera drie jaar lang gemarteld is (bewegingloos de hele dag, 12 uur, in de hete zon staan met alleen een 5 minuten pauze voor een sanitaire break…). Alle emoties, dilemma’s en verwijten komen naar boven in prachtige karakterbeschrijvingen. Ondanks alle ellende eindigt het relaas heel hoopvol. Grossman wordt her en der al voorgedragen als kandidaat voor de Nobelprijs voor de literatuur. Ik zou het hem gunnen: wat een goede schrijver is dit.

Het spreekt natuurlijk tot de verbeelding dat een debuterend auteur de bekendste boekenprijs ((The Booker Prize) ter wereld wint, vooral nadat hij zijn manuscript tevergeefs naar 32 uitgevers had gestuurd. Toch is het geenszins een garantie voor een goed boek, maar als je dit boek hebt gelezen, kun je alleen maar concluderen dat het wel terecht is. Shuggie is de zachtmoedige verlegen hoofpersoon die opgroeit in de achterbuurten van Glasgow. Hij is anders dan de andere jongens. Hij merkt het zelf ook en hij doet zijn uiterste best om gewoon te zijn maar het sluimerende besef van zijn homofiel-zijn steekt steeds weer de kop op. Zijn geaardheid en zijn moeder die alcoholiste is zorgen ervoor dat hij nergens kan aarden en dat hij zijn dagen in armoede moet slijten. Zijn moeder verwenst hem, verwaarloost hem, maar Shuggie blijft alles voor haar doen, cijfert zichtzelf weg en maakt zichtzelf wijs dat het zijn schuld is dat zijn moeder zo is geworden. Zijn zus en oudere broer zijn al lang afgehaakt en de opgroeiende tiener wordt de mantelzorger van zijn aftakelende moeder. Het verhaal is zo ontroerend geschreven dat je met brokken in je keel en tranen achter je ogen zit te lezen. Pas nadat ik de helft had gelezen, begreep ik ook nog eens dat dit het autobiografische verhaal van de schrijver is. Het boek is een bijna gênante inkijk in zijn persoonlijke levensdrama, maar voor hem waarschijnlijk een heel goede verwerking ervan. Wat een verdrietig levensverhaal en wat mooi dat we er deelgenoot van mogen zijn.