JE MAG WEER SPONTAAN LANGS KOMEN IN DE WINKEL!
BESTEL VIA ONZE WEBSHOP. WIJ BEZORGEN GRAAG BIJ JE THUIS

Eindelijk is hij er dan! In december volop van genoten. Hij zou in januari uitkomen maar van uitstel kwam gelukkig geen afstel en een half jaar later ligt hij in de boekwinkel: de thriller van het jaar!
Het is een debuut dat zijn weerga niet kent. Henley is een rechereur die zwaar gewond is geraakt tijdens de arrestatie van een seriemoordenaar Olivier. Hij hield er een even lugubere als herkenbare methode op na: hij verspreidde de lichaamsdelen van zijn slachtoffers her en der. Het vreemde doet zich voor dat dezelfde methode weer plaatscindt. Dat, terwijl hij zelf in de gevangenis zit. De eer aan Henley om dit op te lossen wie deze copycat is. Het is prachtig hoe de schrijfster laat zien hoe ze dat doet met alle hindernissen die ze moet nemen (een man die haar verlaat omdat ook lichaamsdelen in haar tuin verschijnen; haar eigen trauma’s; een collega die haar tegen haar zin toch het bed in krijgt etc.). halverwege het boek heb je meer vraagtekens dan antwoorden en als uiteindelijk haar man aan het eind van het boek vraagt: “Is nu alles voorbij..?” en ze weifelend “Ja” zegt ben je nog echt niet opgelucht. Gaat ze terug naar haar man of naar haar collega Pellacia? Gaat de moordenaar nog door? Genoeg voer voor een vervolg. Laat maar snel komen, wat een verhaal!!

Bijna jaarlijks levert Dicker ons een baksteen van een boek. Dit is zijn vierde boek en houdt het midden tussen een klucht (de jaloezie en achterklap van de bankiers en hun vrouwen), een thriller (pas heel ver in het boek daagt het antwoord op de vraag: wie vermoordde wie en waarom), non-fictie (het is deels een verwerking van het overlijden van zijn uitgever) en een meeslepende roman (over een hotel en bankiers in Zwitserland). Net als bij zijn meesterlijke debuut (“De waarheid over de zaak Harry Quebert”) wordt je continue op het verkeerde been gezet en lijkt om de paar hoofdstukken steeds weer een nieuwe intrige en een nieuwe laag binnen het verhaal op te duiken. Het blijspel-gehalte is soms erg hoog (verstoppen in de hotelkamer en stiekem afluisteren), maar Dicker stopt er tegelijkertijd zo’n ijzersterk verhaal in dat je het volhoudt. Lev, Anastasia, Macaire, je gaat ze in de loop van het boek bewonderen maar soms ook haten. Ze hebben allemaal een (drie)dubbele agenda en dat maakt het een heerlijk struikelen over de constante stroom van ontwikkelingen. Een boek dat je na een jaar gewoon nog een keer moet lezen. Lijkt me geweldig.