Welkom bij ons in Groningen, Meppel en Amersfoort

Quintin is een achttienjarige jongen die niet wil deugen. Tenminste, dat is de conclusie van zijn ouders, de mensen bij de psychiatrische jeugdinrichting en de plaatselijke dominee. Deze laatste weet een geëmigreerd gezin in Canada die hem wil heropvoeden. Hij komt terecht in het streng gelovige gezin van de familie Decker. Met ijzeren discipline probeert men hem Bijbelteksten en gewenst gedrag aan te leren. Tijdens het bidden telt hij gewoon tot tien. Het blijkt allemaal weinig zin te hebben en ze sturen hem naar de familie Fletcher, waar hij op doordeweekse dagen moet werken op de boerderij. Ook daar moet hij delen van de catechismus en de Bijbelteksten opdreunen alvorens ontbijt te krijgen. Hij moet keihard werken en zowel bij de Fletchers als de Deckers lijkt het woord liefde niet in hun woordenboek te staan. Zijn enige vriend is Mike, de zoon van een sympathieke dominee, en hij trekt op met de dieren waaraan hij zich gaat hechten (met name het kalfje Drum) maar ook dat wordt er uit geslagen, want “dieren hebben geen naam, alleen een functie” zegt boer Fletcher. In het zwaarmoedige leven, dat desalniettemin prachtig lichtvoetig beschreven wordt, breken lichtpuntjes door. Maar Quintin kan nog steeds niet zijn trauma (een afschuwelijk drama) onder ogen zien. Een hartverscheurend, eerlijk boek dat je dichtslaat met tranen in je ogen, vooral als je dan de cover met gelezen ogen weer bekijkt…

Na zijn meesterwerk “Middernachtbiliotheek” (2021) komt nu zijn vervolg. reikhalzend keek ik er naar uit en het wachten wordt beloond met weer een prachtig verhaal.. Zoals we van Haig gewend zijn, steekt hij de lezer een hart onder de riem. Blijf jezelf, wees niet bang om fouten te maken, ben tevreden met wat je hebt en durf te leven. In zijn nieuwe boek maken we kennis met Grace, een gepensioneerde wiskundelerares. Zij krijgt een brief van een oud-leerling die niet lekker in zijn vel zit. Het is voor haar het laatste zetje om haar verhaal te vertellen. In een brief (dit boek) vertelt ze wat haar is overkomen. Ze erft een huis van iemand die ze van vroeger kende. Ze gaat daarom naar Ibiza en laat alles achter. Dat is niet veel. Niet veel meer dan een herinnering aan haar overleden man die ze bedrogen heeft en haar zoon Daniel die door haar schuld (vindt ze) is omgekomen in het verkeer.. Op Ibiza ondekt ze dat haar kennis,  Christina van de Berg een gave had. Ook Alberto, de duikleraar, die ze daar leert kennen heeft het licht gezien: een soort verschijning, dat van een andere planeet aan een enkeling hier op aarde verschijnt. Hierdoor krijg je telepatische gaven en je kunt ieders gedachte lezen. Grace erft dit ook en dan ontvouwt zich een wonderlijke geschiedenis, soms thriller-achtig (is Christina vermoord?) en soma volop fantasy als ze alle gedachtes leest van voorbijkomende personages en bij roulette de nummertjes kan voorspellen. Ze zegt tegen Maurice (en daarmee ook tegen de lezer), aan wie ze dit boek schijft: probeer het eerlijk te lezen, schrik niet van dingen die niet te verklaren zijn, wuif het niet weg, durf te leven en je fouten uit het verleden los te laten…