PLAN EEN AFSPRAAK IN OM TE WINKELEN
OF BESTEL VIA ONZE WEBSHOP. WIJ BEZORGEN GRAAG BIJ JE THUIS

V.E. Schwab is een Amerikaanse auteur die met haar schemertrilogie haar naam vestigde. Dit is haar 4e boek en vooralsnog een standalone. En wat een verhaal! Addie wordt uitgehuwelijkt in 1714. Op weg naar de bruiloft vlucht ze en sluit een deal met een “duister figuur”. Ze wil van niemand zijn en totaal vrij zijn. De figuur, die zich later als Luc bekend maakt, zegt haar dat ze de totale vrijheid van hem kan krijgen. Ze betaalt echter een wonderlijke prijs: ze leeft in totale vrijheid los van alles en iedereen. Zo erg dat als mensen haar hebben gezien, ze geen enkele herinnering aan haar hebben, als ze haar hebben gezien, weten ze dat de volgende dag al niet meer. Niemand in haar dorp herkent haar en ze trekt alleen verder. Daarnaast blijkt ze niet dood te kunnen gaan. Dit fantasy aspect in het boek wordt heel geloofwaardig en subtiel verhaald zodat het nergens een gek occult gegeven wordt, maar een eeuwige handicap die Addie met zich meesleurt de eeuwen door. In het eerste deel van het boek wisselen de verhaallijnen van 1714 en 2014 elkaar af. Addie is 300 jaar en maakt een stuk wereldgeschiedenis mee. Maar vrienden en herinneringen kan ze niet maken totdat er opeens een jongen in een boekhandel haar opeens herinnert. Hoe kan het? Wat is er gebeurd? Er ontvouwt zich een prachtig verhaal met liefde en opoffering. Hoewel het 574 bladzijdes telt, verveelt dit boek geen moment. Ik ben blij dat het op de kaft ROMAN heeft staan, want hoewel Schwab vooral grote bekendheid heeft in het fantasy genre, is dit genre-overstijgend. Spannend, humoristisch, dramatisch en aan het eind hoopgevend. Het zou niet hoeven van mij maar er kan zo een vervolg op worden geschreven.

Japanse schrijfster die een prachtig verhaal schrijft over een pianostemmer in opleiding. Je leert alles over het stemmen en de klankbepaling van piano’s maar (gelukkig) is er meer dan dat: reflecties op het leven en hoe muziek je leven kan bepalen. En zoals aan het einde van het boek staat: “Pianisten opvoeden is ook een deel van ons werk als pianostemmer” en het wordt daarmee ook een filosofische gedachtegang over relaties. Enorm sfeervol geschreven.