Een feelgood roman waarin de liefde natuurlijk thuishoort maar Atkins slaagt er altijd in om de balans door te laten slaan naar de goede kant. Evenals haar vorige boek (Een hemel vol sterren) is het niet te voorspelbaar. Gemma staat alleen voor het altaar maar haar aanstaande is nergens te vinden. In flashbacks lees je hoe ze elkaar leren kennen. En hoewel Gemma zegt dat Finn nooit zoiets zou doen, brokkelt haar rotsvaste geloof toch af als anderen zeggen dat “hij je heeft laten vallen.” En daarbij komt ook nog eens dat we hem leren kennen als iemand die zichzelf geen geluk gunt. Hij zegt een goede baan op, hij stopt zijn goedlopende restaurant, allemaal omdat hij rondloopt met een groot schuldgevoel. En kon hij de mooiste dag van zijn leven niet aan?