De familie van Geertje komt maar niet uit de kast. Ze blijven tegen beter weten in niet-Joods. En hoe meer er gezwegen wordt over het verleden en met name Viktors rol daarin, des te meer wil Geertje weten wat er verzwegen wordt (En wij als lezers ook!). Met humor (Hun dwangneurotische Mahler-gekte en dat neuspeuteren is essentieel voor je immuunsysteem bijvoorbeeld) en een prachtige en niet storende balans tussen heden (1994) en verleden (1914 tot en met de WO. II) vertelt Judith Fanto in dit debuut haar autobiografische verhaal.
Ze wil zelf als tegenwicht voor haar gezinsleden, wel Joods zijn. Ze verandert haar naam in Judith, wordt lid van een Joods gemeenschap en blijft in de tussentijd subtiel vragen stellen aan haar familie. Die blijft echter zwijgen (“Viktor? Die is dood”). In de flashback-hoofdstukken wordt steeds meer duidelijk, eindigend in een onafwendbare climax. Ontroerend mooi verhaal en prachtig geschreven.