Het spreekt natuurlijk tot de verbeelding dat een debuterend auteur de bekendste boekenprijs ((The Booker Prize) ter wereld wint, vooral nadat hij zijn manuscript tevergeefs naar 32 uitgevers had gestuurd. Toch is het geenszins een garantie voor een goed boek, maar als je dit boek hebt gelezen, kun je alleen maar concluderen dat het wel terecht is. Shuggie is de zachtmoedige verlegen hoofpersoon die opgroeit in de achterbuurten van Glasgow. Hij is anders dan de andere jongens. Hij merkt het zelf ook en hij doet zijn uiterste best om gewoon te zijn maar het sluimerende besef van zijn homofiel-zijn steekt steeds weer de kop op. Zijn geaardheid en zijn moeder die alcoholiste is zorgen ervoor dat hij nergens kan aarden en dat hij zijn dagen in armoede moet slijten. Zijn moeder verwenst hem, verwaarloost hem, maar Shuggie blijft alles voor haar doen, cijfert zichtzelf weg en maakt zichtzelf wijs dat het zijn schuld is dat zijn moeder zo is geworden. Zijn zus en oudere broer zijn al lang afgehaakt en de opgroeiende tiener wordt de mantelzorger van zijn aftakelende moeder. Het verhaal is zo ontroerend geschreven dat je met brokken in je keel en tranen achter je ogen zit te lezen. Pas nadat ik de helft had gelezen, begreep ik ook nog eens dat dit het autobiografische verhaal van de schrijver is. Het boek is een bijna gênante inkijk in zijn persoonlijke levensdrama, maar voor hem waarschijnlijk een heel goede verwerking ervan. Wat een verdrietig levensverhaal en wat mooi dat we er deelgenoot van mogen zijn.