Siebelink bereidt, net als Maarten ’t Hart, zijn vaste stokpaarden. Een daarvan is de (angst voor) dood. Dit mooie verhaal met de immer terugkerende trieste persoonlijkheden is weer erg auto-biografisch (inclusief zijn hazewindhond). Hugo, de hoofdpersoon heeft een buitenechtelijke relatie met Pauline. Zijn vrouw krijgt ook een relatie met haar en het gaat zelfs zo ver dat ze gedrieën in een hotelkamer in Rome komen te liggen. Het is echter nergens vulgair, Siebelink blijft de hoffelijke en ietwat verlegen auteur. En altijd worstelend met God en de Bijbel. En hij doet dat respectvol. Als in het boek een Bijbelgedeelte wordt gelezen aan tafel over Elisa die wordt uitgescholden en vervolgens de knapen laat verscheuren door beren, is de conclusie dat we niet alles hoeven te begrijpen en dat vooral ook niet moeten proberen. Of zoals Siebelink schrijft : “Het almachtige Opperwezen wil niet dat wij uit eigen ingewand spinnen”. Als je op 80-jarige leeftijd nog zulk mooi proza uit je pen kunt krijgen, tel je nog volwaardig mee.