Het tweede boek van Rezazadeh is even poëtisch geschreven als haar debuut (De hemel is altijd paars) en zeker zo mooi. De verteller van het verhaal is een rivier, Aras. Als ze zich voorstelt zegt ze: “Ik heb ze getemd met mijn lange vingers zonder dat ze het wisten. Ze kunnen niet zonder mij.” Ze beschrijft de mensen die bij haar komen, helpt ze door te brullen, hen te verfrissen en naar hun verhalen te luisteren. De nomaden die bij haar komen leren we via haar mooie woorden kennen. Het zijn eenvoudige mensen die weliswaar geconfronteerd worden met veranderingen (migratie van de jeugd, de aantasting van de natuur), maar die het leven nemen zoals het is. In schril contrast met Alma die leeft in Amsterdam, aan een andere rivier (Amstel). Haar moeder is dementerend en kan maar moeizaam praten. Zingen kan ze wel. Liedjes over vroeger, liedjes over De Rivier Aras. Dat brengt Alma ertoe om naar Iran te gaan en haar oermens te ontdekken. Prachtig!