‘k Wist natuurlijk al van haar sterk autobiografische romans (Zondagskind en zondagsleven) dat ze erg goed kan schrijven. Nu een genre dat ze nog niet eerder heeft gedaan. In een verantwoording achterin het boek lees je haar motivatie om het zoveelste boek over WO II te schrijven. Is alles nog niet gezegd? Ik denk het wel, maar Visser maakt er een prachtig verhaal van. Gesitueerd in Rotterdam, maak je het begin van de oorlog mee vanuit de vertelster Debra. Je zit in haar hoofd als haar gezin de geruchten hoort over het uitmoorden van andere Joden. Het gezin valt uit elkaar en Debra wil niet onderduiken, maar kiest ervoor om te gaan overleven in de buitenlucht. Haar vader, een bioloog, heeft haar geleerd wat ze kan eten uit de natuur. De prachtige verhaallijnen van haar ontmoeting met een Amerikaanse piloot, een wolf die haar metgezel wordt en de lyrische uiteenzetting van de onbegrijpelijkheid van deze oorlog, kruipen onder je huid.