Net als Jan Brokken weet Eva Vriend een droog stukje geschiedenis (letterlijk droog, want het eiland waarover ze schrijft bestaat al 200 jaar niet meer) tot leven te roepen. Het is een non fictie verhaal maar door de smeuïge verhaaltrant is het alsof je een roman leest. Ze schrijft het boek in het lichtwachtershuisje dat op het voormalige eiland Schokland stond. We leren Anna kennen door het onderzoek en de pen van Eva. Ze interviewt nazaten, krijgt daardoor een algemene karaktereigenschap van de Schokkers boven water en toont aan dat door jaarlijkse bijeenkomsten en het prachtige Schoklander museum dat de Schokkerlander traditie nog steeds levendig is. Ik heb niets met verdwenen eilanden maar zoals Eva het allemaal voor je geestesoog tot leven roept, wil ik in de Flevopolder echt gaan kijken naar de resten van dit ingepolderde eiland. Prachtig!