Het is een cultureel project dat ik bewonder: stem geven aan de vele vrouwen die in oude verhalen en mythen worden opgevoerd maar wiens belevingswereld nooit verwoord is. Zo ook Galatea, een personage dat gebaseerd is op het ivoren standbeeld uit de Griekse mythe Pygmalion. De godin Venus wekt in het verhaal het standbeeld tot leven omdat Pymalion verliefd is geworden op zijn eigen creatuur. Zo ook in het beeldverhaal van Miller. Maar Miller geeft de vrouw een naam, Galatea, een stem en uiteindelijk ook een eigen einde. Op tragische wijze weet Galatea zich te bevrijden uit de controlerende greep van haar man. Met het beeldverhaal maakt Miller de pijn van het leven in een toxische relatie, waar alles in dienst staat van de wensen van de man, voelbaar. Een intense leeservaring!