Het is lang, echt heel lang, geleden dat ik zo heb moeten lachen om een boek. Mevrouw en meneer Knoblauch uit Amsterdam krijgen krijgen hun eerste kind. De gynaecoloog waarschuwt hen wel want het kind zal zeer klein zijn en blijven. Ze zullen natuurlijk veel van hun kind houden. Het wordt echter ingewikkeld als hun Mom (want zo heet het jongetje) geboren wordt met 8 benen. Maar het maakt hen niets uit, ook al had hij geen benen of tien armen, het bleef hun kind. In de praktijk is het anders. Hoewel het jongetje vooral voer voor artsen en journalisten is, wordt het nogal pijnlijk als mensen zich over de kinderwagen buigen en roepen: “Dat is dierenmishandeling, een beest met acht poten, verkleed als kind”! Ze zoeken erkenning voor hun jongen en ze krijgen de kans om in het stedelijk museum een plekje te krijgen. Als hij naast een schilderij van Karel Appel hangt, zullen mensen hem wel waarderen. Hij wordt opgehaald door het Progressief Kunstenaars Collectief. Ze nemen de hardhandigheid van hen (een been breekt af) voor lief. De verhuizing naar Ter Apel (Mom krijgt de vluchtelingenstatus) zorgt ervoor dat het allemaal bijna goed afloopt. Als je nog niet moet schaterlachen nadat Willem Alexander een kat is geworden, de geweldige namen (Meneer Rottehottevlieg, meneer LopezdeLopezde Lopez) gepasseerd zijn, je kennis hebt gemaakt met de pedo-jager en de kraamhulp die hun koelkast leeg gegeten heeft, moet je nakijken of je nog in leven bent.