Een zeer grappig autobiografisch boek. De letterlijk uitgeschreven dialogen met haar psychiater zijn dolkomisch. Haar zuinige Indonesische oma denk vooral aan eten en als het dreigt te gaan over de Jappenkampen, dan begint ze in elk geval over eten te praten. Haar levensmotto is even simpel als duidelijk: “Niet praten, Jappen haten”. Samen met haar man met wie ze getrouwd is om ruzie te kunnen maken, zorgt ze ervoor dat Malou opgroeit in een klimaat weliswaar om te lachen is maar dat nogal ongezond is voor haar geestelijk welzijn. Beetje bij beetje komt haar traumatische, niet verwerkte ervaring naar boven. En dan slaat het om naar ontroering en bewondering, vooral als je wet dat dit in haar echte leven is gebeurd. Prachtig gedaan. Makkelijk lezen, in een zomeravond uit, maar zeker geen niemendalletje.