Boeken als “Het Zoutpad” en “Ik ben een eiland” spreken erg tot de verbeelding: alles -al dan niet gewild- verliezen en dan je leven zien op te bouwen. Dit boek zit helemaal in die hoek.
Laura Galloway heeft het redelijk voor elkaar als journalist, al gaat haar scheiding niet in haar koude kleren zitten. Ze ontdekt dat ze DNA sporen heeft van Sami, een klein volk dat in de Noordelijkste deel van de wereld leeft. Ze leert een Sami kennen, Ailu, met wie ze een relatie krijgt en met wie ze gaat samenwonen in Noorwegen. Ze is van plan om een week of 6 te blijven maar het worden 6 jaren. Jaren waarin ze Ailu kwijtraakt en alleen een leven moet opbouwen. Het boek kent haar avontuur in Noorwegen met moeilijkheden met de taal, de cultuur, haar armoede en daarnaast reflecteert ze op haar leven. Vooral dit gedeelte is heel mooi en leerzaam. Ze heeft een verschrikkelijke jeugd gehad, ze is enorm afwachtend en voelt zich overal te veel. In de tijd in Noorwegen hervindt ze zichzelf en begrijpt ze ook waarom duizenden kilometers moest reizen. Om te ontdekken dat ze erkenning nodig heeft en er mag zijn. Dat klinkt nogal als een open deur maar als je bijvoorbeeld gaat lezen over haar verschrikkelijke (stief)moeder gaat het allemaal voor je leven. Het is waar gebeurd en het leest als een roman zonder vals sentiment of opsmuk. Tip dus.