Een zeer aangrijpende autobiografisch verhaal over zijn leven. Met name zijn vader en moeder die schreeuwend een ruziemakend en de kinderen denigrerend, door het leven gaan, gaat je door merg en been. Het is een eerlijk en oprecht verhaal waar Huff lang over heeft gedaan om te schrijven. Het is ook niet niets om een verschrikkelijke jeugd via de literatuur in de openbaarheid te brengen. Temeer daar zijn ouders nog leven terwijl hij dit boek schreef en uitbracht. Het is geen geen non-fictie verhaal over het effect van ouders die hun kinderen mishandelen en wat het effect ervan is. De schrijver stelt duidelijk in zijn nawoord dat het een fictie verhaal is waarin hij (dus) ook sommige feiten wat uit kan kristalliseren of relativeren. Het leest daardoor soms ook als een spannend verhaal waarin je meeleeft met Philip Huff die alles in de 2e persoon (“Je balt je vuisten…”) schrijft om wat meer afstand te kunnen nemen. Een roman die je laat beseffen hoe waardevol het is om een “goede jeugd”  gehad te hebben, maar ook hoopvol: dat ondanks een jeugd vol ellende, je altijd nog goed terecht kunt komen en een prachtig, emotioneel boek kunt schrijven.