Pampa Kampana heeft als meisje een traumatische ervaring. Het koninkrijkje waar ze woont (ergens in het India van de veertiende eeuw) verliest een veldslag. De vrouwen (inclusief de moeder van Pampa) kunnen dit niet verkroppen en plegen zelfmoord. Pampa hoort de stem van een Godheid in haar die zegt dat er iets moois staat te gebeuren. Negen jaar spreekt Pampa niet en woont in een grot bij een monnik (die zoals later blijkt niet altijd zijn handen thuis heeft gehouden). Dan komen er twee  herders die haar geschenken brengen,o.a. een zak met zaden. “Ga heen en strooi die zaden uit en er zal een stad ontstaan”, zegt Pampa hen. Ze doen het en er ontstaat een stad, met muren en mensen. De mensen die uit de zaden ontstaan zijn nogal chaotisch omdat ze geen historie hebben. Pampa fluistert hen in wie ze zijn en zo ontstaat er een gemeenschap. Er komen koningen, zij wordt koningin, wordt ontzet, krijgt zonen en dochters en blijft natuurlijk de stichter van dit land. Als het mis dreigt te gaan probeert ze weer te fluisteren, maar dan blijken de mensen niet meer te willen luisteren. Ze hebben een eigen wil en niet meer bereikbaar voor een Godheid (heel subtiel theologisch probleem aankaartend…). Het is zo mooi, zo fantasiie-vol. Pampa schrijft dit boek als kroniek van haar 247 jaar lange leven. Een subliem verhaal, een sprookje met wijsheden voor toen en nu: “Niets is blijvend, maar toch is niets zinloos”. En als ze uiteindelijk ziet hoe haar rijk ten gronde wordt gericht verzucht ze: “Het enige wat over is, is deze stad van woorden”.