Dit debuut verraste me op alle fronten. Het verhaal, de stijl, de originele wendingen en de (onbedoelde ?) boodschap. Ada en haar broer Broos wonen met hun pa in een stacaravan. Een stortvloed van opvoedperikelen en jaloezie tussen pa en ma, broer en zus wordt over je uitgestort, die standhoudt gedurende het gehele boek. En dat voel je ook onder alle prachtige zinnen stromen als zij uit het leven vlucht en hout gaat hakken bij een zonderlinge Spanjaard. Een prachtig verhaal op zich, hoe twee mensen van elkaar afhankelijk worden maar totaal hun eigen weg gaan. Als echter het contact met haar vader er weer is (niet hersteld overigens) en ook haar broer zich weer meldt (ook een niet hersteld contact), stevenen we af op een niet te voorkomen einde. Maar Ada jankt niet. Mijn vader kijkt naar me met een zwaarte in zijn ogen die ik als liefde denk te herkennen. “Dit is geen janken.” En met een diepe zucht sla ik het boek dicht. Wat mooi was dit.