Zo’n acht jaar geleden kreeg de destijds 28-jarige Lieke Marsman te horen dat ze kanker had. Door de uitzaaiingen mist ze nu een arm, maar ze leeft! In haar boek verwerkt ze dagboekfragmenten waarin haar omgaan met de ziekte centraal staat. Ze mijmert en concludeert: ” Het leven is het waard te leven, maar alleen zolang je omarmt dat alles op losse schroeven staat.” Vol bewondering en (ook) verbazing heb ik het boek gelezen. Ze is een heel sterke persoonlijkheid die soms ongewoon hard op dingen reageert. Zoals iemand die zegt: “Jouw ziekte heeft mij geholpen om…”  en haar reactie: ‘Shut up. Ik crepeer hier niet om jou beter te laten voelen..”  Pittige dame. Naast haar persoonlijke beslommeringen lees je over filosofische en zeer informatieve (als het je interesseert) verhandelingen over kwantummechanica, de westerse medische wetenschap (heel wat harde vegen uit de pan!) en tenslotte het vinden van God. Allemaal zeer eigenzinnig en abnormaal. maar ja, wat is normaal als je met de dood leeft? Intrigerend.