Is het moeilijk om iets nieuws te schrijven over Napoleon? Zeker. Misschien wel onmogelijk, want los van zijn notities uit zijn tijd, zijn er kilometers aan literatuur over hem geschreven. Wat beweegt Bart van Loo dan om dit toch te doen? De eerste 20 bladzijden van het boek bevatten een motivatie en verantwoording van de schrijver.
Van Loo schetst in een kleine 500 pagina’s een tijdsbeeld en een historische held. Napoleon was een grote schurk die niet onder doet voor Caesar of Hitler. Hij is aan het einde van leven verantwoordelijk voor 3,25 miljoen doden. Het is moeilijk voor te stellen dat een keizer 3500 moslims verzamelt op het strand en afslacht of 175.000 paarden laat sterven in Russische kou. Slagvelden met 160.000 tegen 130.000 mannen, vechtend om een handbreedte ruime, wat alleen maar duizenden doden per veldslag oplevert. Prachtig verhaal van Loo hoe Napoleon als “beschermer van de revolutionaire verwezenlijking steeds meer een imperialistische rover” wordt.
Smeuïgheid volop als hij vertelt over de 2 vrouwen die hij heeft gehad en het gekonkel er omheen. Grote hamvraag is natuurlijk of Napoelon een grootheid was of een doorgedraaide oorlogsgek. Ook daarin is Van Loo vindingrijk. In zijn laatste hoofdstuk (“Propagandist tot in de kist”) concludeert hij een en ander en besluit zijn boek met een citaat van Napoleon zelf en misschien wel het beste slotakkoord: “Elke dag verdampt de herinnering aan mijn tirannie een beetje meer”.