Quintin is een achttienjarige jongen die niet wil deugen. Tenminste, dat is de conclusie van zijn ouders, de mensen bij de psychiatrische jeugdinrichting en de plaatselijke dominee. Deze laatste weet een geëmigreerd gezin in Canada die hem wil heropvoeden. Hij komt terecht in het streng gelovige gezin van de familie Decker. Met ijzeren discipline probeert men hem Bijbelteksten en gewenst gedrag aan te leren. Tijdens het bidden telt hij gewoon tot tien. Het blijkt allemaal weinig zin te hebben en ze sturen hem naar de familie Fletcher, waar hij op doordeweekse dagen moet werken op de boerderij. Ook daar moet hij delen van de catechismus en de Bijbelteksten opdreunen alvorens ontbijt te krijgen. Hij moet keihard werken en zowel bij de Fletchers als de Deckers lijkt het woord liefde niet in hun woordenboek te staan. Zijn enige vriend is Mike, de zoon van een sympathieke dominee, en hij trekt op met de dieren waaraan hij zich gaat hechten (met name het kalfje Drum) maar ook dat wordt er uit geslagen, want “dieren hebben geen naam, alleen een functie” zegt boer Fletcher. In het zwaarmoedige leven, dat desalniettemin prachtig lichtvoetig beschreven wordt, breken lichtpuntjes door. Maar Quintin kan nog steeds niet zijn trauma (een afschuwelijk drama) onder ogen zien. Een hartverscheurend, eerlijk boek dat je dichtslaat met tranen in je ogen, vooral als je dan de cover met gelezen ogen weer bekijkt…