De voorkant en de titel hadden me niet aangesproken de afgelopen maanden, vandaar dat het boek was blijven liggen. Maar wat een heerlijk boek is dit! Ik vind het leuk om te lachen om een boek dat niet probeert leuk te zijn. De debutant Garmus zet een persoonlijkheid neer dat niet in staat is te glimlachen (1x aan het einde van het boek) en volledig zichzelf is. En daarmee een ontzettend komisch boek heeft geschreven. Elizabeth Zott heeft overigens niet veel redenen om te glimlachen: Ontslag omdat ze niet met haar baas naar bed wil, een onwettig kind, alleen staand moeder en wetenschapper in de jaren vijftig, het helpt allemaal niet. Het is naast het lachen natuurlijk ook de schrijnende wetenschap van discriminatie van vrouwen (toen en nu), dat dit boek zo boeiend maakt. Laaf je aan Elizabeth Zott en haar geliefde buurvrouw, hond, hoogbegaafde dochter en chemie krijgt voorgoed een andere betekenis voor je.