De broers Peter en Ivan verliezen hun vader. Ze gaan er op hun eigen manier mee om. Het is schrijnend knap beschreven hoe onuitgesproken dingen zich knagend een weg naar buiten banen en er een ontlading plaatsvindt Het komt zelfs tot een handgemeen tussen de beide broers waarop de vriendin van Ivan, zuchtend zegt: “Mensen die in de rouw zijn, zijn zichzelf niet”. Een prachtige kern van het verhaal. Ivan is een jongeman (22) die leeft voor het schaken en nogal in zichzelf gekeerd is. Zijn oudere broer is een levensgenieter die verliefd is op Naomi en Sylvia. Rooney brengt alle personages zo intiem en gedetailleerd tot leven, zodat je er vanaf begin tot eind bij bent en totaal met hen meeleeft. Er zitten geen ingewikkelde verhaallijnen in, het gaat om de broers en hun geliefde en het verlies van hun vader. Nooit uitgesproken wrevel, onderhuidse liefdesverklaringen, het is zo puur menselijk en prachtig beschreven, zodat je van het eerste tot het laatste woord geboeid blijft.