De hele dag nadat ik dit boek uit had, zat ik ermee in mijn hoofd. Zag ik Shalini weer haar vader en moeder observeren, zag ik haar vertrekken naar Kasjmir en bewonderde ik opnieuw haar manier van aanpassing aan het dagelijkse buitenleven in “het verre veld”. En hoe ze gespannen is als ze uiteindelijk Bashir Ahmed, een “bijna-vriend” uit haar jeugd, weer terugvindt. Maar bovenal voel ik weer de complete desillusie aan het einde van het boek. dat alles anders is en gaat als zij -en daarmee ook de lezer- had gehoopt en gedacht. En hoewel het boek prachtig de politieke intriges, de standen en de eenvoud van India verhaalt, is het vooral een verhaal over mensen die met elkaar leven en werken. En helaas ook tegen-werken zonder dat ze zich daar altijd van bewust zijn. Je proeft in alles de Indiase cultuur. Dit debuut kenmerkt zich in eerste instantie door een staccato, zakelijke manier van schrijven. Maar juist daardoor werd ik het verhaal ingezogen. Mocht je niet snappen wat ik bedoel: lezen dit boek!