Er was een tijd dat gedacht werd dat verdriet om een gestorven kind snel vergeten zou zijn als er maar snel een nieuw kind kwam. Onzin natuurlijk, maar op die oude zienswijze is dit boekje (novelle) gebaseerd. Het verhaal speelt zich in 1900 en waar een talentvolle componist wordt geconfronteerd met ouders die hem meer zien als “vervangkind” dan hun eigen zoon. Ludovic echter leeft voor zijn muziek en dat zorgt ervoor dat hij door kan gaan. Hij vertelt zijn leven in de vorm van brieven aan zijn broer. Het is geen briefwisseling want de brieven worden nooit beantwoord. En dat maakt de vertelvorm erg sterk en direct. Zo integer, ontroerend en soms schrijnend verteld. Geen woord te veel. Prachtig kleinood.