Het lied van ooievaar en dromedaris won de Boekenbon Literatuurprijs én de Libris Literatuur Prijs (een unicum!) en ontving lovende recensies in alle kranten. Als groot liefhebber van de gezusters Brontë raakte ik steeds meer benieuwd en heb ik me uiteindelijk ook aan deze flinke pil gewaagd. Toen ik begon met lezen was ik direct geïntrigeerd, maar de schrijfstijl stond me eerst een beetje tegen. Toch werd ik het verhaal in gezogen, en begon ik zelfs die eigenzinnige stijl te waarderen. Aanvankelijk vergeleek ik het boek telkens met alles dat ik over Emily Brontë en haar zussen weet, maar ook dat liet ik los want dit boek is (ondanks de vele verwijzingen) geheel z’n eigen ding. Het zit zó goed in elkaar en stelt veel interessante, grote vragen terwijl het tegelijkertijd ook dicht bij de personages blijft. De elf verschillende perspectieven zijn allemaal verbonden met die ene persoon (Eliza May Drayden, gemodelleerd naar Emily Brontë), soms met een duidelijke link, soms een stuk abstracter. De lagen, de connecties, en de meeslepende verhalen… Eindoordeel: magistraal!