Deze zomer bleven we in Nederland. Gelukkig kun je thuis ook veel beleven volgens het CPNB. Wat heeft mij dat zoal opgeleverd?

Al lezend in het boek Het lied van de mistral dacht ik terug aan een vakantie in Zuid- Frankrijk, in de omgeving van Avignon. Hoe warm het was, en hoe we op de camping de eerste dag werden overvallen door het geluid van de cicades. Dat begon om een uur of 10 en duurde tot een uur of 10 ’s avonds, tenzij het regende en afkoelde. en andere context met andere geuren, geluiden, verhalen.
Het kwam weer bij me boven toen ik ging lezen in dit boek, dat speelt in de Provence en waar de rivier de Calavon, de hellingen van de Luberon, de Mont Ventoux met zijn kale, witstenen top en een plaats als Apt genoemd worden.

Het boek begint met een oorsprongsmythe van het gebied, waarin o.a. de mistral een plaats krijgt. In de rest van het boek komt steeds iets van dit verhaal terug. Zo worden heden en verleden verweven en lijken werkelijkheid en fictie door elkaar te lopen.

Op een morgen na een hevig onweer in de Provence komt de hoofdpersoon zijn buurman tegen, een oudere, norse boer. Deze neemt hem mee naar de plek waar het onweer en de storm een deel van zijn helling hebben weggeslagen. Bij nader onderzoek van die helling komen ze resten tegen die uit een ander tijdperk komen: beelden, gebruiksvoorwerpen, een warmwaterbron. Wat is dit, hoe komt dat hier, wat moeten ze ermee? Ze besluiten met elkaar verder te gaan graven, doen dat weken lang zonder er iemand iets van te vertellen. Ze doen de mooiste ontdekkingen, maar archeologische opgravingen zonder toestemming doen is illegaal. Dat maakt het verhaal extra spannend.
Waar verwijzen al die resten naar? Wat heeft zich hier in de loop der eeuwen afgespeeld? Wat is de werking van de waterbron?
Terwijl de twee mannen steeds meer in beslag worden genomen door de opgravingen en de geschiedenis van o.a. Hannibal en het kalkstenen beeld van een vrouw, vragen de feiten in het hier en nu ook de aandacht: een ambtenaar die het terrein wil inspecteren, bosbranden in het gebied, stroperij. Hoe verhoudt zich dat tot de krachten van de natuur (mistral, droogte, wolven en roofvogels) en de geschiedenis en cultuur van dit gebied?

‘Het lied van de mistral’ is een spannend boek, soms te onwerkelijk om waar te zijn. Maar wat wil je, met een boek dat begint en eindigt met een mythe die vorm krijgt in de woeste werkelijkheid van de Luberon?
‘Het is het verhaal van een kind dat in zijn eigen wereld leeft, (…). Van een prins in zijn koninkrijk. Zijn koninkrijk is overal, hij kan het herscheppen, met zich meenemen, (…) waar hij maar heen gaat. (…) Hij werd ouder, hij was groot nu: hij mocht tot het einde van de weg gaan, voorbij het hek, voorbij de velden. De Luberon lag voor hem open en voor het eerst vond zijn koninkrijk een gebied dat hem paste. (…) De nacht was snel voorbijgegaan, het verhaal had de tijd opgeslokt. Er was niets anders meer te horen dan de stilte, die de leegte op de top van de Mount Ventoux aantastte. (…) De Meesterwind had naar mijn toutouro geluisterd en was eindelijk gaan liggen. Eindelijk zou de Luberon adem kunnen halen.’(p. 310-316).

Al lezend liet ik me meenemen in de natuur en geschiedenis van de Provence, en de activiteiten en relaties van de hoofdpersoon. Op reis in tijd en ruimte met in de hand een spannend boek. Voor wie ook graag dergelijke reizen onderneemt een aanrader.

Gastbijdrage door Christien Westerik