De moeder van Margot weet alles beter, wil over haar verleden niets kwijt en zeker niet als Margot vraagt wie haar vader is. Met vallen en opstaan heeft ze een bestaan opgebouwd en in de sporadische telefoongesprekken met en bezoekjes aan haar moeder stapelen ergernissen en onbegrip zich op. De schrijfster Nancy Kim beschrijft de gevoelens bij Margot en moeder Mina haarfijn. Vooral omdat tijdens het gehele boek de twee verhaallijnen van moeder en dochter elkaar afwisselen voel je met beide mee en kies je ook geen partij. Het is integer zonder vals sentiment geschreven. Het is weliswaar een simpel gegeven: als je je verleden niet kent (Margot) of vertelt (Mina) wordt je nooit helemaal mens, maar deze rode draad wordt zo mooi beschreven, dat je het boek nog melancholisch blijft herkauwen, lang nadat je het uit hebt.