Deen is een verteller. Welk thema of genre hij ook oppakt: hij maakt er een prachtig verhaal van. Gras is een historische familiekroniek en daar maakt hij moeiteloos iets moois van. Vooral verschil tussen adel en personeel wordt haarscherp neergezet. De generatie tuinmannen dat de revue passeert wordt beschreven van eind 19e eeuw tot ver in de 21e eeuw. Gras en de verzorging van de landerijen en tuinen is een belangrijke rode draad, maar zeker zo belangrijk is het geloof van deze mensen. De auteur zet een reeks eenvoudige mensen neer die rotsvast in hun geloof in God staan. Vanzelfsprekend komt daarbij Jesaja 40 (het leven van de mens is als gras, kortstondig, snel verwelkend) ook voorbij. Het siert Mathijs Deen dat hij beschrijft en niet (ver)oordeelt. Dat is integer. Enige nadeel is dat het zo’n dun boek is. Staat tegenover dat je het boek nog lang in gedachten houdt.