Aan het prachtige Vlaamse poëtische woordgebruik van Stefan Hertmans kun je je volop laven. “Een mens is niet groter dan de schaduw van zijn eigen dunk” en andere zinnen die gaan leven als je er rustig op herkauwt. De verteller is Anton, een leraar kunstgeschiedenis, die bevriend raakt met een van zijn leerlingen: Dius. Deze Dius is een zelfverzekerde student, die zijn middelvinger opsteekt als hij en zijn werk worden neergesabeld door de jury van de academie. Hij en Anton zijn totaal verschillend maar juist hierdoor passen ze perfect bij elkaar. Ze filosoferen over het leven. In loop van de vertelling ontdekken we dat Anton een onzekere man is en Dius hem op alle fronten de meerdere is. En hoewel er veel over schilders en musici wordt gesproken uit de Renaissance-tijd, is het bovenal een boek over vriendschapen en het vinden van je zelf. Dius maakt Anton duidelijk dat hij maar eens moet leren zelfstandig te leven in plaats van achter de vrouwtjes aan te gaan. Alles in die mooie poëtische stijl, vol van waarheden (“Weten doen we veel, het beseffen is iets anders”), natuurbeschrijvingen (Gildehuis in Ganzevliet) en liefdesgeluk en -verdriet (Nouka, Lys en ander liefdes die maar steeds dreigen te mislukken doordat Anton geen ‘ballen toont’). De melancholie en het ontwapende meisje Zieltje dat het syndroom van Down heeft, tillen het boek nog op een hoger niveau. En dat het cliché (JA, ze vinden elkaar op het eind en JA, een schilder wordt pas na zijn dood beroemd) er ook is, doet niets af aan de grootsheid van dit boek.