Zijn vorige roman in baksteen-formaat “Morgenster” eindigde met: “Het is begonnen”. Een betere cliffhanger kun je je niet wensen. In “Wolven van de eeuwigheid” verwacht je misschien een vervolg maar dat is het (meestal) niet. Net zo mysterieus als dit klinkt, zo schrijft Knausgard. Vele heerlijke verhaallijnen die (soms !) bij elkaar komen in zeer gedetailleerde belevenissen, dit keer voornamelijk gesitueerd in Rusland. Zo lezen we over Syvert, die zijn vader heeft verloren en bij zijn moeder en broertje woont. Zijn vader blijkt zijn moeder te hebben bedrogen met een Russische vriendin die een kind van hem heeft gekregen. Via uit het Russisch vertaalde brieven aan zijn vader gaat hij op zoek naar zijn halfzus Alevtiva. Je kunt het op een a4-tje vertellen maar Knausgard doet er honderden pagina’s over en het verveelt geen moment. En dat maakt je een groot schrijver. Filosofen (Bogdanov) en politieke leiders (Lenin) worden en passant behandeld en alle hoofdpersonen zien weer een licht, een ster, die ook weer in de laatste zin van het boek mag schitteren. Er kan dus zo maar “weer” een vervolg uitkomen. Een must-read voor de ware literatuurfan.