In 1998 kwam dit boek uit maar de wereld heeft er niets van gemerkt (ik niet in elk geval). Nu is er een 2e herziene druk. Het is een boekje van 124 bladzijdes maar snijdt door hart en ziel en maakt meer indruk dan menig dikke pil die ik heb gelezen. Manase is een getraumatiseerde man die zijn heil zoekt in zijn verzameling stenen en zijn liefde voor zijn zoon. De oorlogsbeelden die hij steeds voor zijn geestesoog ziet, lijken soms te dicht bij de werkelijkheid te komen. Wij (Manase en de lezer) kunnen het onderscheid soms moeilijk maken. Vooral als zijn zoon, die ook een verwoed stenenverzamelaar wordt, omkomt bij een tragisch ongeluk: want was het wel een ongeluk? Zijn 2e zoon is vervuld van haat, zijn hele leven lang. Je begrijpt aan het eind van het boek waarom. Knap als je in een novelle zoveel indruk achterlaat.