Een naamloze jongen en meisje zijn acht jaar samen. Toch zegt ze steeds: “Je kent mij niet, mijn echte ik woont in een andere stad”. Dan is zij ineens verdwenen. Naar de ommuurde andere stad? Het lukt hem om daar ook te komen. Hij mag er werken in de bibliotheek, als dromenlezer. Het meisje werkt er ook, maar het is niet meer zoals vroeger en de jongen besluit om terug te gaan naar de echte wereld. Dat is allemaal niet makkelijk (hij moet bijvoorbeeld zijn schaduw weer zien te vinden) en erg onduidelijk. Voor hem (want wat is de werkelijke wereld en wat niet) maar ook voor de lezer die constant heen en weer wordt geslingerd tussen echt (het meisje, het werk van de hoofdpersoon, de directeur van de bibliotheek Koyasu, de heerlijke muffins) en niet-echt (de geestesverschijning van meneer Koyasu, de jongen M die een wordt met de hoofdpersoon, de eenhoorns en de klok zonder wijzers). En misschien moet je aan het eind concluderen: er is niet 1 werkelijkheid; je hebt opties om te kiezen. Onnavolgbaar knap gedaan, heerlijke breedvoerige verhaallijnen waarin je geniet van de details. Murakami is nu in de 70, maar nog lang niet uitgeschreven, zo blijkt. Weergaloos mooi gedaan.