De voorkant van dit boek herinnert aan de PSP-posters die je in de jaren tachtig van de vorige eeuw overal opgeplakt zag. Het toont de naïeve en vaak ook schijnheilige ideologie van vrijheid. De schrijver verhaalt de geschiedenis van een stel idealisten (de saamhorigheidsgroep) die -hoewel supergoed bedoeld- er niet veel van bakken. Juist doordat de Boer het verhaal beschrijft zonder er een mening over te hebben, pakt dat heel goed uit. Heel veel humor, als ze zingend de natuur in gaan bijvoorbeeld. Of de hilarische taferelen als ze vooraf aan hun sessies een kwartier gaan knuffelen. En als rode draad loopt door het verhaal de liefde van Bernhard en Liza. Liza is getrouwd maar kan geen kinderen krijgen en het lijkt mooi om een ander groepslid (dat is Bernard, die stapelverliefd is op Liza)) als donorvader te vragen. Allemaal onder het mom van die vrijheid, (gelijkheid en broederschap), zou het moeten werken maar aan het einde van het boek ga je als vanzelf melancholisch nee-schudden. Heerlijk boek dat je met een glimlach op elke bladzijde leest.