Grunberg is de veelschrijver van Nederland. Het is ronduit verbluffend hoe hij zwartgalligheid, humor en een mooi verhaal weet te combineren in een boek.
Zelda is de verteller van De dood in Taormina. Het loop zelden goed af in zijn boeken (al was de positieve lichtvoetigheid van Bezette Gebieden, zijn vorige boek, een aardige uitzondering). In dit boek is het de vraag wie de dood ontmoet en hoe ? Jona en Per zijn 2 minnaars waarmee ze op vakantie gaat. Beide zijn geestelijk gehavend en zeer excentriek in hun opvattingen en uitingen. De enige “normale” persoon in dit boek is Zelda zelf. Je voelt de beklemming in het zinderende verhaaL en je weet ook dat het nooit goed kan gaan. Zelda vertelt prachtig en blijft tot en met de laatste bladzijde haar verhaal doen. Met een melodramatische zucht sla je het boek dicht als je het uit hebt. Prachtig!