Bij het motto van het boek was ik meteen verkocht: “Een roman is als een strijkstok, de klankkast van de violist is de ziel van de lezer”. We maken kennis met Carl, een rustige bejaarde man, verknocht aan de boekenwereld. Hij brengt boeken weg, al jarenlang. Als echter de dochter van zijn bevriende baas, de scepter gaan zwaaien, dreigt zijn baan overbodig te gaan worden. Het negenjarige meisje dat hem vergezelt op zijn boekenreizen, gaat daar echter een stokje voor steken. Zij heeft als geen ander door dat het rondbrengen van de boeken, niet alleen om de boeken gaat: het gaat om de relatie van de boekverkoper en zijn klant. En dat is de kern van het boek, dat zowel begint als eindigt met deze zin: “Boeken hebben iemand nodig die ze de weg wijst”. Een prachtig en ontroerend geschreven ode aan de boekverkoper. Prachtig!