Een prachtig integer geschreven memoir van Christien Brinkgreve. Na het overlijden van haar man gaat ze in gesprek met haar huis om de zwaarte en volheid langzaam te veranderen in lichtheid en openheid.
Niet alleen haar huis is verwaarloosd, ze komt erachter dat ze zichzelf ook verwaarloosd heeft. Het opruimen is als het afpellen van lagen die ongemerkt in haar relatie en leven zijn ontstaan. Zoals ze zelf schrijft in haar epiloog; het is een beschrijving hoe onze liefde steeds vaster kwam te zitten in de karrensporen van het verleden die ons gevormd hebben. In ons eigen leven en in de patriarchale cultuur waarin we zijn grootgebracht. Ze kijkt eerlijk naar haar eigen rol hierin. Het symbool van het uitruimen van het huis geeft heel mooi weer hoe het proces in haar zelf verloopt.