Thomas Verbogt is wat mij betreft de Nederlandse Pascal Mercier: mijmerend filosofische herinneringen of zoals hij het zelf zegt in zijn boek: “Mijn leven bestaat uit een paar scenes waarvan sommige delen met elkaar te maken hadden”.
Zijn halfbroer staart met een witte kerst de tuin in en mijmert: “Het is zo stil dat je de stilte kunt zien”. Zijn broer is bijna niet lijfelijk aanwezig in het boek maar speelt, zo blijkt aan het eind, toch een hoofdrol. Samen met andere markante personen (vooral Kaia met wie de naamloze hoofdpersoon een kind krijgt) wordt het een boek met scenes die zo af en toe samenkomen. Wonderlijk boek.