Welkom bij ons in Groningen, Meppel en Amersfoort

Historische roman, formaatje baksteen (590 pagina’s). Het verhaal is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis uit Italië. In Crespi bouwt hoofdpersoon Christoforo een katoenfabriek, waaromheen in de loop van de jaren huizen voor de arbeiders, een school en kerk gebouwd worden. Inmiddels staat het dorp (inclusief de fabriek)  op de Unesco Werelderfgoed lijst en het is prachtig om de geschiedenis van dit gebied te lezen. Het begint in 1877 en eindigt in de jaren 20 van de vorige eeuw. De opbouw, het verval net voor de Grote Oorlog, de opleving in de oorlog en vervolgens het ter ziele gaan van het geheel in een enorme crisis. Alles opgetekend door de belevenissen van de arbeiders, de (onder)bazen, de directie en de dorpsbewoners. Het is even wennen omdat de hoofdstukken meestal uit een paar bladzijdes bestaan en er tientallen namen de Italiaanse revue passeren, maar als je er eenmaal goed in zit, vergeet je Christoforo, Silvio, Emilia, Agazzi en alle anderen, nooit meer. Vol liefde, haat, ergernis, armoede, afgunst. Het leven dus.

Jasmijn Vink is het alter-ego van de auteur Judith Visser. Dit boek het eerste van een trilogie. Het tweede en derde boek zijn los te lezen van het eerste deel maar ze vertelt haar hele levensverhaal in deze boeken chronologisch dus het beste kun je hier beginnen. Dit boek verslaat voornamelijk haar eerste jaren. Hoe ze op de kleuterschool altijd alleen wil zijn en eigenlijk niet alleen op de kleuterschool. Tegen mensen moet ze praten en dat kan ze niet. Ze weet niet hoe dat moet. Zo knap hoe Visser in het hoofd van haar vroegere ik graaft en glashelder alle herinneringen en gevoelens weet te vertellen. Zo tragikomisch als ze haar eerste vriendje krijgt, ze is stapelverliefd maar wil hem 1x per maand zien. Ze heeft een week om zich er op te verheugen, er van te genieten en vervolgens daar weer van uit te rusten. Ze heeft dan dan een week rust om vervolgens weer te verheugen in de daarop volgende week. Ze heeft tientallen van dit soort gedachten en ze snapt niet dan mensen haar vreemd vinden. Ze heeft nog niet het stempel autisme gekregen en haar ouders zeggen alleen: ze is nu eenmaal zo. Ik heb diep respect gekregen voor mensen met autisme en begrijp nu beter hoe moeilijk het soms is om met alle onbegrip en onwetendheid om te gaan.